Oι δίσκοι τους έχουν λιώσει στα πικάπ μας! Κι εννοούμε δίσκους βινυλίων μέσα από τους οποίους ανακαλύψαμε από πιτσιρικάδες -και συνεχίζουμε να το κάνουμε- τη μαγεία και τις δονήσεις της μουσικής, μέσα κι από την απαράμιλλη και μαγευτική αισθητική των εξώφυλλών τους, που μας μιλάνε με το δικό τους ξεχωριστό καλλιτεχνικό τρόπο!
"Τhe Ramones": Joey, Johnny, Dee Dee και Tommy, με το ψευδώνυμο Ramones ως επίθετο όλων. Ένα ιστορικό και θρυλικό συγκρότημα που από τότε που ξεκινούσε και ξεσήκωνε στα μέσα των '70ς στη Νέα Υόρκη, απογείωσε το punk rock- μια μετεξέλιξη του ακόμα πιο θρυλικού garage punk των '60ς- σε ξέφρενους ρυθμούς εφηβικών κι όχι μόνο πάρτυ. Και σε μια μηχανή παραγωγής αστείρευτης ενέργειας, σε ένα θορυβώδες κλείσιμο με νόημα του ματιού απέναντι σε όλη τη σοβαροφάνεια και τον καθωσπρεπισμό μιας στημένης σαν πειραγμένη τράπουλα κοινωνίας και μια μουσική απλότητα που έσφυζε από "αλήτικη δύναμη" και πειθώ για τις "αγνές προθέσεις της", παρασύροντας μικρότερους και μεγαλύτερους στο χορό των περιπετειών της ζωής. Ακόμα και αυτούς που δεν ήταν fun του είδους ή ελάχιστα είχαν ψαχτεί με αυτό.
Και ο frontman τους ειδικά -όχι ότι και οι υπόλοιποι πήγαιναν πίσω- Joey Ramone, μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής σκηνής, αποτέλεσε το αρχέτυπο του "αιώνιου έφηβου". Εμφανιζόμενος στις συναυλίες τους και μη, σχεδόν πάντα, με τα αθλητικά παπούτσια, το τζην παντελόνι και το μαύρο φθαρμένο πέτσινο μπουφάν και κυρίως με το ότι έμεινε πιστός στη στάση και φιλοσοφία ζωής που είχε υιοθετήσει, μέχρι το πρώιμο τέλος του από καρκίνο στα 49.
Ως ένα μικρό φόρο τιμής στους αυθεντικούς εκείνους ροκάδες που τόσο μας ταρακούνησαν και γέμισαν με φρενήρεις ρυθμούς και ανάλογες διαθέσεις τις στιγμές μας -κι ακόμα το κάνουν κι ας μην υπάρχουν πια, καθώς όλα τα ιδρυτικά μέλη του μυθικών διαστάσεων γκρουπ έχουν αποδημήσει σε αιώνιες μπιτάτες πολιτείες- επιλέγουμε δυο κομμάτια που εκτοξεύουν κύματα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. Ψυχικές δονήσεις, δηλαδή, που τόσο έχουμε ανάγκη αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αυτούς που μας φοράνε καπέλο με το έτσι θέλω οι φατρίες, οι εταιρείες και τα λόμπυ, που θεωρούν τους ελεεινούς εαυτούς τους "κλειδοκράτορες του κόσμου".
"What a wonderful world", διασκευή σε Louis Armstrong, από τον προσωπικό δίσκο του Joey Ramone που κυκλοφόρησε το 2002, ενώ ο ίδιος είχε ήδη πεθάνει το 2001, με τον παρηγορητικό τίτλο "Don't worry about me"
και "I believe in miracles", από το άλμπουμ των Ramones "Brain Drain" του 1989.
Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι συνηθισμένο και πεζό, κανένα μικρό πράγμα ή γεγονός δεν στερείται μοναδικής σημασίας και κρυμμένων νοημάτων γεμάτων ουσία! Καθώς αυτή σφύζει από δονήσεις, που συνθέτουν λογής μικρά και μεγάλα θάματα, αυτά που περιμένουν να ανακαλύψουμε τη λαμπερή τους φύση και να ακολουθήσουμε τα βήματά τους στους μαγικούς χορούς της ίδιας της ύπαρξης. H οποία κι ενίοτε αρέσκεται να ροκάρει! Και να χρωματίζει τους ορίζοντες με ζωηρες φωτεινές πινελιές, να ανατρέπει στομφώδη σχέδια και αγκυλώσεις και να κουρελιάζει παγιωμένες βεβαιότητες, να καγχάζει ειρωνικά, να ερωτεύεται, να γελάει με χαρά, να χορεύει και να αφήνεται με έκσταση στη μέθη διονυσιακών ρυθμών
Ο Ένοικος...
- Κύκνειο άσμα της ετικέτας μας αυτής! Τα παραπάνω αποτελούν αρχική ανάρτηση στο no Gravity Zone, στη γνωστή ετικέτα σχετικά με "μουσικές και σκέψεις", οι οποίες και θα συνεχίσουν πλέον να "τζαμάρουν" εκεί. Εκτός ωστόσο κάποιων ιδιαίτερων πού και πού περιπτώσεων που έχουν πολύπλευρες και πολυσχιδείς προεκτάσεις -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου