ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Η προκλητική "μοναξιά" τους..

δημιούργημα του ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ 
- Ο Σόιμπλε με τα λιγοστά υπάρχοντα, τα δικά του και των εντολοδοτών του, με φόντο το Νταχάου και την περίφημη επιγραφή στην είσοδό του "Η εργασία απελευθερώνει". Ένα σύνθημα απόλυτα ταιριαστό στο πνεύμα των "αγορών", που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν ό,τι υπάρχει και ό,τι πρόκειται να υπάρξει, απελευθερώνοντας τις στρατιές των δουλοπάροικων από τη βούλησή τους και την όποια κοινωνική κι επωφελή γι'αυτούς σχέση με τα μέσα παραγωγής και το παραγόμενο έργο -

"...ο Σόιμπλε το 1990 ήταν ο διευθυντής της εταιρίας "Εμπιστοσύνη" (πάντα βρίσκουν ονόματα ωραία για να καλύψουν τις βρωμοδουλειές τους) που αποκρατικοποίησε την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας. http://en.wikipedia.org/wiki/Treuhand
Όταν λοιπόν εκποιήθηκε η περιουσία, αντί για κέρδη 900 δις δολαρίων περίπου βρέθηκε χρεωμένη κάπου 170 δις δολάρια. Και αυτό από παθητικό ΜΗΔΕΝ.
Στην ανατολική Γερμανία βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο μερικά εκατομμύρια άνθρωποι, στην φτώχεια και στην εξαθλίωση. Ακόμη και σήμερα 4.000.000 άνθρωποι εργάζονται και προσπαθούν να ζήσουν με 400 ευρώ και κάτω μισθό. Και αν ο Σόιμπλε είχε ασυλία από το δίκαιο δεν είχε από το δίκιο.
Ο Dieter Kaufmann, ανατολικογερμανός οικογενειάρχης πυροβόλησε τον νυν Γερμανό υπουργό τρεις φορές πετυχαίνοντάς τον στο πρόσωπο και στη σπονδυλική στήλη. Αυτό άφησε τον Σόιμπλε ανάπηρο αλλά ζωντανό και iκανό να περιφέρει τις επιτυχημένες πολιτικές του πλέον μέσα στην ευρωζώνη.
Τα συστημικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης,αποκρύπτουν τόν πραγματικό λόγο τής απόπειρας δολοφονίας τού ΚΤΗΝΟΥΣ πού λέγεται Σό'ι'μπλε,παραθέτοντας αοριστίες καί ψέμματα γιά νά δικαιολογήσουν/αποσιωπήσουν το γεγονός .
Όπως συνήθως,ο δράστης χαρακτηρίζεται,εν τέλει,''ψυχοπαθής'','' άτομο με διαταραγμένη ψυχική υγεία'' καί μέ γνωματεύσεις ''ειδικών''...: http://www.newsbomb.gr/diethnh/story/244974/to-allo-prosopo-toy-volfgkangk-soimple
http://www.newsbeast.gr/world/arthro/304694/poios-einai-telika-o-volfgang-soible/ "
από το άρθρο ΒΟΛΦΚΑΝΓΚ ΣΟ'Ι'ΜΠΛΕ-ΕΝΑΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑ'Ι'ΚΗΣ ΑΛΩΣΗΣ.

O γερμανικός λαός τι γνώμη έχει για το ποιόν των ανώτατων αρχόντων του; Και την προκλητική αυθάδεια και ατιμωρησία της καλά φρουρούμενης "μοναξιάς" τους; Και ουσιαστικής αβύσσου που τους χωρίζει από τη ζωή και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Γερμανούς οικονομικούς και πολιτικούς μεγαλοπαράγοντες και φυσικά στα σκυλάκια τους πολυτελείας, τους δημοσιογράφους.
Ο ελληνικός λαός γιατί ανέχεται στωικά το ποιόν των δικών του; Που ακόμα κι αν δεν βρίσκονται πια στη διαχείριση της εξουσίας του, εξακολουθούν να είναι ενεργοί στην πολιτική ζωή του τόπου ή να απολαμβάνουν τις "οικονομίες" τους που με τόσο κόπο καταχράστηκαν και υπεξαίρεσαν από τη δημόσια περιουσία.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί τι γνώμη έχουν για τη συμφωνία των από πάνω τους, χωρίς εκείνοι να ρωτηθούν ποτέ, που επιτρέπει στους λίγους να συνωμοτούν, να αυθαιρετούν σαν δικτάτορες λατινoαμερικάνικων χωρών με σπόνσορα τις ΗΠΑ. Και οι θησαυροφύλακές τους να τα μαζεύουν όλα και ν'απαιτούν περισσότερα;

Τα υπερκράτη δεν είναι το μέλλον. Αλλά το περασμένο και λουσμένο στο αίμα παρελθόν και το, εκ του πολύ πονηρού, ήδη αποτυχημένο πείραμα του παρόντος.


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου