ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Εμείς κι Εμείς

Εμείς, εδώ, απλά να κάνουμε μια υπενθύμιση:


 Εμείς κι Εμείς


Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ο κ. Προβόπουλος. Γιατί; είχε άνεργο γιο; άνεργη κόρη;

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, διότι δεν ήξερε αν θα ξημερωθεί σε ευρώ ή σε δραχμή. Καλή η πρωθύστερη κινδυνολογία, δικαιολογεί 1.800.000 ανέργους, 3.000.000 ανασφάλιστους, 4.000.000 φτωχούς, εκατοντάδες χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, άλλα τόσα υποσιτισμένα παιδιά και 5-6.000 αυτόχειρες.

Δικαιολογεί μια χώρα δίχως Σύνταγμα κι αυτεξούσιο, δικαιολογεί και τον μισθό, 250.000 € ετησίως, της κυρίας Αναστασίας Σακελλαρίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η οποία τώρα προαλείφεται για υποδιοικητής του κ. Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος - όσον το στεγαστικό δάνειο ενός φουκαρά που το πλήρωνε δέκα-δεκαπέντε χρόνια για να του πάρει στο τέλος το σπίτι η τράπεζα, ο ετήσιος μισθός (250.000 €) της κυρίας Σακελλαρίου!

Τέτοιοι είναι -τα δικά μας παιδιά- εμείς κι εμείς και τα ’χουν καλά μοιρασμένα! 20.000 € μισθό απ’ τη Γιούρομπανκ έπαιρνε ο κ. Χαρδούβελης, που τώρα τον απαρνήθηκε για να εκστρατεύσει στο Βερολίνο και να βουτήξει τον κ. Σόιμπλε απ’ τον γιακά - «έλα δω,ρε! Κάτσε κάτω να διορθώσεις αδικίες, μη σου στείλω τον Γιακουμάτο και σε στείλει για τυρί!» (φθηνό)

«Εμείς κι εμείς», κυρίες και κύριοι, οι σοβαροφανείς, οι ευπρεπείς, με το μαγουλάκι φράπα απ’ την καλοφαγία, εμείς οι ήρωες της σωτηρίας σας -κι ας είσθε και λαϊκιστές- που νυχθημερόν εργαζόμαστε όπως ο κ. Στουρνάρας, ώρες ατελείωτες στο Υπουργείο, να σας κόβουμε μισθούς, να σας κόβουμε συντάξεις, να σας επιβάλλουμε χαράτσια,

όχι πως δεν «περνάγαμε καλά»,


όχι πως δεν «διασκεδάζαμε»,

και τα σούσι μας τρώγαμε και τα φιλέτα της χώρας ξεπουλάγαμε, αν όχι εμείς, άλλοι σαν κι εμάς,

Εμείς κι εμείς, είπαμε.

Πόσο πάει η σύνταξη του μπαρμπα-Μήτσου; Τετρακόσια ευρώ. Τρεις μερίδες σούσι. Μπορεί να ζήσει και με δύο. Κόψ’ του άλλα πενήντα ευρώ απ’ τη σύνταξη! Χαράάά ο μπαρμπα-Μήτσος, χαρά και ο κ. Στουρνάρας, το αγαπημένο πουλέν του Σόιμπλε, ωραία πέρναγε στο υπουργείο Οικονομικών, έσφαζε ζωές και χαχάνιζε.

Καλά! Καμμία συναίσθηση; καμμία ντροπή; καμμία τσίπα; Στον περίκλειστο κόσμο των «εμείς κι εμείς» και πέραν τούτου ου; Μια μέρα θα σας πάρει ο διάολος και καλά θα κάνει. Και μαζί σας θα πάρει τους υπηρέτες σας απ’ τη λαϊκή δεξιά, κάτι Γιακουμάτους, κάτι κυρίες Βούλτεψη - την ίδια τύχη με τον κ. Κεδίκογλου και τον Αδώνιδα θα έχετε.

Ο έρμος ο Αδωνις, έλεγε ότι ήταν αστός (!!!) κι εκόπτετο υπέρ των Δυνατών σαν τον τελευταίο βλάκα πραιτωριανό - όμως, ας μη θλίβεται. Οταν ανασυνθέσουν τα τάγματα εφόδου, θα τον ξαναφωνάξουν. Το ίδιο και η κυρία Βούλτεψη (καμμιά σχέση με τη Σοφία, αρκετά χρόνια πριν, συνάδελφο και φίλη) σε σύντομη τροχιά μπαίνει να καεί. Με την αμετροέπεια της πανελίστριας που «ό,τι να ’ναι» έλεγε κι όποιον ήθελε διέκοπτε, ανέλαβε τη θέση της κυβερνητικής εκπροσώπου δίνοντας απ’ την αρχή δείγματα γραφής χείριστα. Για τη μονιμοποίηση των έκτακτων εισφορών τη ρωτούσε η κυρία Τσαπανίδου στο STAR, για τη Βραζιλία (πρότυπο τάχα του ΣΥΡΙΖΑ) και τη μπάλα στις εξέδρες απαντούσε η Σοφία.

Τα ίδια και με την επιστολή Σαμαρά (συνημμένη στην Εκθεση του ΔΝΤ). Στην αρχή δεν υπήρχε επιστολή, μετά υπήρχαν δύο, μετά παραχάραξη στο περιεχόμενο και τέλος: περί το αυτονόητο ο σαματάς - και τι έγινε;

Τίποτα δεν έγινε! Διότι όταν λέει κανείς, όπως πάλι η κυρία Βούλτεψη, ότι «οι ομαδικές απολύσεις είναι ένας τρόπος για να μην κλείνουν οι επιχειρήσεις», τότε την έχουμε βάψει. Καθ’ ότι μπροστά στα μάτια μας το ανάλγητο, το παράλογο και το ανήθικο οπλίζονται με το έτσι γουστάρω, τον κυνισμό και το τρία πουλάκια κάθονταν, με αποτέλεσμα ένα μείγμα μιθριδατισμού, πονηρίας κι άγνοιας κινδύνου, άκρως επικίνδυνο.

Ο κ. Σαμαράς στήνει ένα προεκλογικό σκηνικό με φρου-φρου κι αρώματα, όμως η παράσταση που θ’ ανέβει μέσα σ’ αυτό το σκηνικό θα είναι άκρως τοξική, κάτι σαν επιδρομή του Τζακ Τόμσεν Αντεροβγάλτη σε παρθεναγωγείο, κάτι σαν τον «εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες».

Διότι, όταν ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που πιστεύει ότι «το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο», ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, διατείνεται ότι «δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα», ο Φρέντυ Κρούγκερ (ο σχιζοφρενής με το πριόνι) παίρνει τ’ όπλο του.

Θα μας ξεκοιλιάζει η Τρόικα (πάντα διά των ανδρεικέλων της) και η κυρία Βούλτεψη θα μας λέει ότι δεν θα είναι σωστό να έχουμε στομαχόπονο...

Στον κόσμο τους, στον κόσμο των «εμείς κι εμείς», εμείς δεν χωράμε. Παρά μόνον ως σφάγια και θύματα.

Ως την ημέρα που θα τους πάρει ο διάολος...

ΥΓ. 1: Επί του πιεστηρίου και πριν να στεγνώσει το μελάνι: εκλήθη και πάλι υπό τα βρώμικα όπλα ο Αδωνις κι έσπευσε για κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Μιαν ημέρα κράτησαν οι μαγκιές, οι τσιριμόνιες και τα καμώματα.

ΥΓ. 2: Καθαρίστριες, φωτορεπόρτερ κι όποιον άλλον γούσταραν πλάκωσαν πάλι στο ξύλο τα ΜΑΤ των ανδρεικέλων. Μισό σούσι ο μισθός της καθαρίστριας και τριάκοντα αργύρια του σκατόκαρδου ματατζή που βαράει τη μάνα του. Αλλά καυτός θα είναι και ο μισθός των ανδρεικέλων, όταν τους πάρει ο διάολος - αν δεν τους έχει σιχαθεί κι αυτός...


email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos  μέσω ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου