ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Το προφίλ των ιδανικών υποψήφιων σ'ετούτες τις εκλογές!


(σύμφωνα με τον ανιχνευτή)

"Ο λόγος μας είναι το δράμα σας"...

Αγαπητοί μας συμπολίτες, συν-έλληνες (sic), συνθλιμμένοι από τα βάρη των "θυσιών" που σας φόρεσαν καπέλλο, χωρίς ποτέ να σας ρωτήσει κανείς με δημοκρατικό τρόπο για το αν συναινείτε στο να θυσιαστείτε και για το καλό των τραπεζικών πυλώνων και των κερδοσκοπικών δεικτών του συστήματός μας. Βάρη για τα οποία εμείς ουδεμία και με οιονδήποτε τρόπο συν-ενοχή φέρουμε!

Είμαι ο Κοκός Φλούφλης. Είμαι και η Τούλα Σουπιά (Τούλα από το μονίμως έως νευρωτικά Χαμογελαστούλα, με προσεγμένη λεύκανση οδοντοστοιχίας).
 Είμαι υποψήφιος ή υποψήφια δημοτικός σύμβουλος για τον αγαπημένο μας δήμο με την Κίνηση "Δικαίωμα στις ευρωπαϊκής κοπής μεταξωτές κορδέλες αντί για τα παραδοσιακά φύκια". Ή της "Πόλης των καθαρόαιμων ιθαγενών". Ή των "Ενωμένων πωλητών στην κονόμα"-ουπς! συγγνώμη, εννοούσαμε "...πολιτών στην ανάκαμψη της τοπικής οικονομίας"...
 Μας εμπνέει και μας καθοδηγεί το πνεύμα κοινοτισμού κι αλληλεγγύης. Εκείνων με άλλα λόγια των εννοιών που θυμίζουν στις αστικές συνειδήσεις φήμες και θρύλους περί χαμένου μυθικού θησαυρού κι αποκτούν έντονη λεκτική-και μόνο υπόσταση κάθε φορά που έρχονται τα προεκλογικά σώου για να αναπτερώσουν τις κατά συρροή εξαπατημένες ελπίδες του κόσμου. Έννοιες που αμέσως μετά τις όποιες εκλογές εξοβελίζονται στις σφαίρες των ευσεβών μα ανέφικτων πόθων και των γραφικών ουτοπιών μέσα στην πολυεθνικών και χρηματοπιστωτικών σπονσόρων οργουελική πραγματικότητα των καιρών μας.
 Εμείς όμως δεν λειτουργούμε έτσι, διαφέρουμε πραγματικά και σας δίνουμε το λόγο της προσκοπικής, κολλεγιακής, θεοφοβούμενης, επιχειρηματικής και (μέσα από τη μεστή παρουσία μας σε τηλεπαράθυρα κάθε είδους) τηλεοπτικής μας  τιμής!

Kαι τώρα κάποιες περιεκτικές πληροφορίες περί εμού.

Ο πατέρας μου ήταν ή εξακολουθεί να είναι:
Δικηγόρος σαν τον "Αδέκαστο Μπάρα" γνωστής σύγχρονης ελληνικής ταινίας.
Ή δημοσιογράφος αμέμπτου δεοντολογίας και πορείας που αργότερα δοκίμασε τα οξυμμένα κοινωνικά αντανακλαστικά και την αποκτούμενη σοφία του στον πολιτικό στίβο.
 Ή αδιάφθορος αστυνομικός σαν τον Κέβιν Κόστνερ εναντίον του Αλ Καπόνε στο blockbuster "Οι Αδιάφθοροι".
 Ή από κούνια στρατιωτικός, αφοσιωμένος μέχρι ψυχοπάθειας στο ιερό τρίπτυχο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια".
 Ή διακεκριμμένος γιατρός που κάτι κακοήθεις φήμες διέδωσαν ότι απόκτησε μεγάλη περιουσία μέσω αδιαφανών κι αντιδεοντολογικών διαδικασιών σε βάρος των πάντα ευγνωμονούντων ασθενών του.
 Ή βετεράνος ή και ενεργός πολιτικός με αγωνιστική αψεγάδιαστη πορεία εντός κι εκτός κοινοβουλίου- μη δίνετε πάλι αξία σε ανυπόστατες πιθανές φήμες περί του αντιθέτου.
 Ή εργατοπατέρας...ουπς! λάθος! ήθελα να πω μαχητικός συνδικαλιστής υπέρ των συμφερόντων του κλάδου του και κατ'επέκταση του λαού.
 Ή απλά προέρχομαι από οικογένεια έντιμων βιοπαλαιστών, θα'λεγε ίσως κανείς βγαλμένη μέσα από κάποια παλιά ταινία με τον αείμνηστο Νίκο Ξανθόπουλο, που ποτέ δεν έπαψε να συγκινεί τις λαϊκές καρδιές.

Η μητέρα μου ήταν ή εξακολουθεί να είναι:
Επαγγελματίας νοικοκυρά που ανάθρεψε εμένα και τα αδέλφια μου (αν είχα) με αφοσίωση στις παραδόσεις και αξίες της φυλής μας. Ή επιτυχημένη καριερίστρια στην πιθανώς οικογενειακή αυτοδημιούργητη επιχείρηση. Ή ασκούσε ή ακόμα ασκεί το ίδιο επάγγελμα με τον πατέρα μου, με τον οποίο πάντα συμφωνούσε σε όλα και το οποίο ακολουθησα κι εγώ σαν μήλο που έπεσε κάτω απ΄την οικογενειακή μηλιά-αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς...

Η Κίνησή μας έχει ως επικεφαλή τον κ. Παρλαπιπόπουλο ή Μπουχέσα ή Κοτζαμπασίδη ή Ιζνογκούντη ή Αδολφίσκο.
 Που μπορεί να αποτελεί παλιά καραβάνα, όπως λέμε πουτάνα, ή τη νέα δύναμη στην πολιτική παρωδία και δημόσια παλινωδία του ταλαίπωρου τόπου μας.
 Ο οποίος και κατανοώντας, μετά τις οδυνηρές (αν και όχι για τον ίδιο και την τσέπη του) επιλογές και περιπέτειες των μνημονιακών αδιεξόδων, το τέλμα στο οποίο περιήλθε η πολιτική παράταξη που ως τώρα υπηρετούσε...Είδε τα πράγματα με άλλο, με αναγεννημένο μάτι κι αποφάσισε να "ανεξαρτητοποιηθεί", για μια νέα δυναμική αρχή, διάφανη σαν το νερό παλιάς πηγής καμμένης ουκ ολίγες φορές και νυν καταπατημένης πλαγιάς.
Ή αποφάσισε να μεταγραφεί σε αυτό που λέμε, μιλώντας υποθετικά στην ουσία, αντίθετη ιδεολογικά παράταξη, η οποία και στηρίζει τώρα την υποψηφιότητά του για την δημαρχία ή την περιφέρεια, αναγνωρίζοντας την αναγνώριση από τον ίδιο των προηγούμενων λανθασμένων πολιτικών του επιλογών και την εντιμότητα των νέων προθέσεών του.
Ή στηρίζεται από κομματικό σχηματισμό με βεβαρυμένο παρελθόν και που αν κι ως τώρα υποστήριξε με ζήλο τις μνημονιακές επιλογές, αυτές των "θυσιών του λαού", πλέον αλλάζει σελίδα απλά με την αλλαγή ονομασίας. Άρα κι απαλλάσσεται(;) κι από τα υπέρογκα χρέη του στις κρατικές τράπεζες, σε βάρος βέβαια της τσέπης των ψηφοφόρων του κι όχι μόνο. Και γιατί να μην το κάνει; Αφού άνετα ο Μανωλιός μπορεί να αλλάξει ρούχα και να πλασαριστεί αλλιώς, εφόσον είναι μονίμως υπερήφανος στ'αυτιά και στα μάτια ο "κυρίαρχος λαός"...
 Ή ο αρχι-υποψήφιος επικεφαλής μας μπορεί να είναι εξέχον μέλος μιας (φαινομενικά σε ουκ ολίγα μάτια ψηφοφόρων) σούπερ δυναμικής, αν κι εξαρτάται πως αντιλαμβάνεται κανείς το δυναμισμό κι επιτηδευμένα αθυρόστομης πολιτικής φράξιας. Καθώς το επίπεδο αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς μεταφράζεται από πολλούς πατριώτες* οικογενειάρχες και ευυπόληπτους νοικοκυραίους ως φιλαλήθεια και παλικαριά. Μια νέα "καθαρόαιμη" πνοή, αν και μεταφέρει περίσσια βαριά οσμή και καταβολές απ΄τα όχι και τόσο πολύ περασμένα ιστορικά δεινά του τόπου. Μια "άριστη" ή "άρεια" πατριωτική πνοή για το μέλλον αυτής της πολύπαθης κι ανιστόρητης χώρας.

(*Που αρκετοί απ'τους γεμάτους πατριωτικό πυρετό υπηκόους της ακόμα δεν έχουν μάθει πως ό,τι φωνάζει το ίδιο πως λάμπει, απέχει παρασάγγας από χρυσό. Ή ότι πατριωτισμός δεν σημαίνει το κυνήγι κεφαλών και σακάτεμα οστών όσων φέρουν διαφορετικά φυλετικά χαρακτηριστικά και συνήθειες ή απλά διαφωνουν και διαφοροποιούνται ακόμα και με δυναμικό τρόπο).

Σας καλούμε λοιπόν να μας τιμήσετε με την υπεύθυνη και καλοζυγισμένη ψήφο σας. Δεσμευόμαστε να μην σας απογοητεύσουμε όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, τόσες και τόσες φορές. Και να μην κακοδιαχειριστούμε ουτε σεντ απ'το δημόσιο κορβανά, και να αντισταθούμε με αυταπάρνηση και ηρωικό σθένος στους πειρασμούς που κουβαλάνε οι αναθέσεις έργων για αναπλάσεις δημόσιων χώρων, αδειοδοτήσεις και τόσα άλλα κοινωφελή προγράμματα με τη διαχείριση και ευρωπαϊκών πακέτων υποστήριξης και δραστηριότητες όπου πρέπει να έρχεσαι και σε επαφή με αυτούς τους καπάτσους επιχειρηματίες κι εργολάβους και τις εταιρείες.

"Ο λόγος μας είναι το δράμα σας"...
...και πάλι  ουπς! συγχωρέστε μας το σαρδάμ! Εννοούσαμε "κάτι σαν το, ανομολόγητα κρυφό, τάμα σας!"
Προς τον βυζαντινών προδιαγραφών θεό, όπως η "ελληνο-χριστιανική κουλτούρα" σας ώθησε να τον πλάσετε στο μυαλό, μήπως και γίνει κάτι, έστω και μια δειλή αρχή. Για να πάρετε κάποια στιγμή πίσω τον τόσο οικείο (καθώς οι παλιές αγάπες παρά τα στραπάτσα τους δύσκολα ξεπερνιούνται) πελατειακό και μικροαστικό τρόπο ζωής σας.

"Καλό βόλι", λοιπόν, όπως συνηθίζεται να λέγεται!
Κακώς βέβαια, γιατί τα βόλια παραπέμπουν σε καταστάσεις και λογικές που δεν συμφέρει καθόλου, ούτε τους επικεφαλείς μας ούτε μάλλον κι εμάς, να γίνουν κάποτε...ανεξέλεγκτη λαϊκή αντίδραση κι απονομή δικαιοσύνης του αναβράζοντος σαν ηφαιστειακή λάβα αισθήματος περί δικαίου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου