Ο ανθρωπάκος..εκτός και εντός..

Κατηγορούμε τον άνθρωπο..

που ξέπεσε σε ανθρωπάκο!

Σε πελατάκο ολότελα ανήθικων, πλιατσικολόγων, αρχιψεύταρων, συνωμοτικών ανθρωποειδών, σε βάρος των πελατειακών τους στρατιών και μη, με την ιδιότητα των αντιπροσώπων και διαχειριστών των ζωών μυριάδων ανθρωπάκων και των λίγων και ίσως δυσεύρετων ακέραιων ανθρώπων. Αυτών δηλαδή που συνήθως μπαίνουν στο στόχαστρο του δημόσιου μένους και της συναινετικής "κανονικότητας" και χλεύης.

Σε εμποράκο καταναλωτικής βλακείας, κυρίως εντελώς άχρηστων προϊόντων -υλικών και "πνευματικών"- για την επίτευξη μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας και ύπαρξης. Που αρπάχτηκαν από τον πλούτο "υποδεέστερων" λαών, από τον ιδρώτα δουλοκτητικής οσμής αναλώσιμων εργατικών χεριών, από την στραγγαλιστική εκμετάλλευση γης, πόρων, ανθρώπινου δυναμικού και..ιδεών.

Σε διαφημιστάκο και ζηλωτάκο θεωριών και ιδανικών που μπάζουν ύδατα α-νοησίας και καταστροφικών ιδεοληψιών, σαν σαπιοκάραβα με τεράστια ρήγματα στα κακοφτιαγμένα σκαριά τους. Οδηγώντας σε ξέρες μαζικού παραλογισμού, σε αλληλοσπαραγμό των πληρωμάτων,  σε αύτανδρα ναυάγια αντί για ρότα ανακάλυψης κι απελευθέρωσης.

Σε δειλό -και θρασύδειλο- και φοβισμένο και μικροπρεπή θεατρίνο, που εκπαιδεύει το συνονθύλευμα των ρακένδυτων εγώ και εσωτερικών αντιφατικών συγκρούσεών του να υποδύεται άκομψα ρόλους και να φοράει μάσκες σημαντικότητας, σοβαρότητας, ανάληψης ευθυνών συναισθημάτων κι επιλογών. Εκεί όπου αυτές εγκαταλείπονται πραγματικά στην τύχη τους ή στα "εξουσιοδοτημένα" απ'τα ανθρωπόμορφα κοπάδια μαντριά τσιφλικάδων και "ποιμένων" που αυτοεπαίρονται και κραδαίνουν  πιστοποιητικά αυθεντίας και κύρους.

Σε προδοτάκο κάθε ευκαιρίας και λάμψης, έστω και υποψίας αυτών, για να βγει από τον προκαθορισμένο, προβλέψιμο και πνιγηρό κύκλο της αυτο-αιχμαλωσίας του. Και να αδράξει με την πρόσβαση στο οπλοστάσιο των δυνατοτήτων του και με σταθερό αρυτίδωτο βλέμμα τα σημάδια και τις πάντα εκεί πιθανότητες για μια διαφορετική, μια ασύμβατη με κάθε μορφή χυδαιότητας, μια συνειδητή πορεία.

Κατηγορούμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κάθε φορά που αφουγκραζόμαστε στις κινήσεις, τα λόγια, τα σχέδια και στις σκέψεις μας τον αχό της ανάσας του ανθρωπάκου και την εγγύτητα στις ασθμαίνουσες ανάγκες του.
Γι'αυτό δεν βιαζόμαστε να τον καταδικάσουμε και να τον ξεγράψουμε.
 Ξέρουμε ότι αποτελεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι αυτού του άλλοτε βασανιστικού κι απογοητευτικού βάρους κι άλλοτε υποσχόμενου τις μεγαλύτερες εκπλήξεις και πιο θαυμαστές προοπτικές, καθόλου σπάνια απροσδόκητες και για το ίδιο το άτομο-φορέα τους.
Αυτού του βαστάζου με τα άχρηστα φορτία στους ώμους, κι ας ντρεπόμαστε συχνά να το ομολογήσουμε ακόμα κι όταν το αντιλαμβανόμαστε.
Αυτού του υπερφορτωμένου με αντιφατικά και οδυνηρά και μπερδεμένα δεδομένα, που πασχίζουμε να τον ελευθερώσουμε από τα περιττά κι επικίνδυνα βάρη του και να τον συμφιλιώσουμε με τον ίδιο και τους γύρω του.
Αυτού που ονομάζουμε εαυτό.

Κι όχι πια εαυτούλη! Ούτε ανθρωπάκο! Κοιτώντας με διάθεση για κατανόηση μέσα κι έξω από εμάς. Αλλά συγχρόνως και με διάθεση όχι για παρηγορητικές δικαιολογίες, αλλά για τις σωστές ερωτήσεις και επερχόμενες αναπόφευκτες ρήξεις και επαναξιολογήσεις.
 Ειδικά στο σημείο αυτό!

Ο Ένοικος...