ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Ποίημα - πρόκληση του Ταρίκ Αλί προς τους ισλαμιστές της Αιγύπτου


Ο βρετανοπακιστανός διανοούμενος της Αριστεράς απευθύνει ερωτήματα στη Μουσουλμανική Αδελφότητα

Ο διάσημος βρετανοπακιστανός διανοούμενος της Αριστεράς Ταρίκ Αλί έγραψε ένα ποίημα απευθυνόμενος στους φανατικούς ισλαμιστές της Αιγύπτου, ορισμένοι από τους οποίους είχαν ξανασυγκεντρωθεί τις τελευταίες εβδομάδες στην πλατεία Ταχρίρ του Καίρου. Οι αιγυπτιακές Αρχές τους διέλυσαν σήμερα χωρίς εκτεταμμένη χρήση βίας. Το ποίημα δημοσιεύθηκε λίγο πριν από την σημερινή εξέλιξη και έχει τίλο «Μερικές ερωτήσεις για τους μουσουλμάνους αδελφούς της πλατείας Ταχρίρ την 29η Ιουλίου». 

«Απευθύνω αυτό το ποίημα στους μουσουλμάνους αδελφούς που διαδήλωσαν στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου μετά την προσευχή της Παρασκευής 29 Ιουλίου», γράφει ο Αλί, ιστορικός, μυθιστοριογράφος, πολιτικός ακτιβιστής, κινηματογραφιστής, «ψυχή» της επιθεώρησης New Left Review. Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα.
Μερικές ερωτήσεις για τους μουσουλμάνους αδελφούς της πλατείας Ταχρίρ την 29η Ιουλίου

Η υπομονή εξαντλήθηκε
Βγήκατε μέσα από τις σκιές
Να μας πείτε τι απαγορευόταν και γιατί.
Μιλήσατε δυνατά και καθαρά,
Κάθε ψαλμός σας κι ένα μαστίγωμα:
Ο Αλλάχ είναι Μεγάλος!
Οι νόμοι του Θεού υπερβαίνουν την δημοκρατία!
Οι αριστεροί φιλελεύθεροι και οι υλιστές είναι μιάσματα της κοινωνίας!
Οι χριστιανοί κόπτες επίσης!
Και όσες γυναίκες δεν κουκουλώνονται!
Και οι αριστεριστές, οι παγιδευμένοι στη λάθος πλευρά της ιστορίας,
με την στείρα οργή και λίγοι !
Εμείς, οι Αδελφοί εκπροσωπούμε το θέλημα του Θεού!
Μα ποιός σας το είπε;
Και γιατί τον πιστέψατε;
Ηταν άραγε θέλημα Θεού οι ηγέτες σας να συμμαχήσουν με τον Μουμπάρακ;
Και οι εχθροί σας στην Αίγυπτο που ισχυρίζονται ότι κι αυτοί εκπροσωπούν το θέλημά Του ;
Και οι θορυβώδεις σας γείτονες, που τον καθένα τον οδηγούν οι ιεροκήρυκες;
Οι Σουλτάνοι του Άμπου Ντάμπι και του Ριάντ;
Οι Αγιατολάχ της Κομ και της Καρμπάλα;
Οι πολέμαρχοι στο όνομα του Θεού του Λευκού Οίκου;
Ο Πάπας στο Βατικανό;
Οι ραβίνοι των συναγωγών της Ιερουσαλήμ;
Και ο δικός τους Θεός είναι μέγας, έτσι δεν είναι;
Η Βίβλος μας διδάσκει πως υπάρχει μόνο ένας Θεός,
Παντοδύναμος, αδιαίρετος, «ος τα πανθ' ορά».
Γιατί λοιπόν Αυτός μιλάει σε τόσες διαφορετικές γλώσσες και φωνές;
Μήπως προσπαθεί να μας ευχαριστήσει όλους ταυτόχρονα;
Μαζί και το Ισραήλ και την Παλαιστίνη;
Μαζί και τον τύραννο και τον τυραννισμένο;
Αφήστε τον Θεό στην άκρη για μια στιγμή,
Και πείτε μας: σε τί άλλο πιστεύετε;
Πώς θα αντιμετωπίσετε τους εκμεταλλευτές μας;
Ξεκινώντας απ' αυτούς του σιναφιού σας;
Μήπως ο ήλιος ανήκει αποκλειστικά σε σας;
Ο Θεός σας είναι νεοφιλελεύθερος;
Οι φτωχοί πρέπει να κρατιούνται στη ζωή από φιλανθρωπίες για πάντα;
Γιατί να απελπίζεται ο λαός μας;
Για πόσο καιρό εσείς θα αλυσοδένετε τις ελευθερίες του;
Με ποιού το μέρος είστε τελικά;

Ταρίκ Αλί

31 Ιουλίου 2011
ΤΟ ΒΗΜΑ 
Eμείς το διαβάσαμε στον ΚΛΕΙΤΩΡ 
Διαβάστε κι από εμάς: Αλήθεια, πόσο το Ισλάμ μπορεί ν'αποτελέσει απειλή για τας πολιτισμένας Ευρώπας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου