ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Ukraine: the end game

Σχόλιο δικό μας: "όσο τα πρόβατα βελάζουν τόσο οι λύκοι (οι κακοί και πονηροί) θα ουρλιάζουν" Με βελάσματα ιδεολογικών ονειρώξεων και ιδεολογικοποίησης του μίσους και  δογματολαγνείας και αντίληψη περί "αλλαγής στη ζωή τους" ως υποταγή σε άλλου τύπου ή παράλλαξης ζυγό...

Ukraine: the end game

As David Rockefeller wrote in his 2003 Memoirs:

“Some even believe we are part of a secret cabal working against the best interests of the United States, characterizing my family and me as ‘internationalists’ and of conspiring with others around the world to build a more integrated global political and economic structure—one world, if you will. If that is the charge, I stand guilty, and I am proud of it.”


On one level, the struggle over the Ukraine is a deadly US/EU/Russian game of territory, involving governments, intelligence agencies, corporations, and banks.

But at a higher level, as usual, sit the elite Globalist players. And their motives are different. They see every conflict as an opportunity to negotiate the aftermath.

And that negotiation produces a codified structure of cooperation between the enemies that is larger than the previous structure.

For example, there were banks and corporations (Standard Oil, ITT, IBM, etc.) who were aiding both sides in WW2. And in the aftermath, a much larger market for goods (Europe-US) was created.

The US government, in its European rebuilding efforts, made sure of that.

Post WW2, Europe itself started on the road toward creating the current European Union, which is a vast bureaucracy that sits over the entire continent.

This is the Globalist principle: instigate conflicts, in order to build larger cooperative structures in the aftermath. And control those cooperative structures.

That way, you put more people, land, resources, and labor under the umbrella.

There is only one exception. If either of the conflicting parties, in the aftermath, refuses to build those cooperative bridges, the Globalist scheme doesn’t work.


So, vis-a-vis the Ukraine conflict, if Russia or the US, in the aftermath, says no to building new cooperative structures (either out in the open, or behind closed doors), that “defector” is now a Globalist target for further chaos and destabilization.

Until it relents and joins the Club.

Above the saber rattling and angry accusations, and characterizations of “a new Cold War,” Ukraine is a pawn in the Globalist game of bringing Russian and US power players into closer accord—kicking and screaming, if necessary.

In accord, but not in a good way. In a Globalist way.

Because the Globalist agenda is a planet of One Nation, where all borders are ultimately erased, and the ruling class of money and corporate power and political torque is enthroned.

This program is neither Left nor Right. It hides behind exacerbated conflict between Left and Right.

It engenders a reality in which Left vs. Right appears to be the only political game in town.

But it isn’t the only game.

You could call the Globalist agenda socialism, Communism, fascism, corporatism, liberal, conservative, and other names. And each one of those names would contain a kernel of truth. But in fact, Globalism is simply Control. From above. Period.

Yes, there must be certain issues on which the Left and Right disagree. There must be differences. And these issues must be hot. Hot enough to rally supporters who scream at each other across the barricades.

Because that is the kind of distraction Globalism needs to do its methodical work in secret.

If Ukraine follows the blueprint, at the end of the conflict, the US and Russia will be seething at each other. And then…a mediating figure will appear, perhaps from the Rockefeller camp.

And in a private meeting, he will say, “Boys, cool down. We have a plan. And in this plan, everybody wins. You’ll all go home with something. Look. Look at this. And this. And this.”

The peacemaker.

And then the new structure of cooperation will be larger than the previous structure.

And it will look good.

But the motive behind it will be: the taking of yet another step in the direction of welding together Planet Earth in one vast management system.

At the top of which sit the rulers.

As David Rockefeller wrote in his 2003 Memoirs:

“Some even believe we are part of a secret cabal working against the best interests of the United States, characterizing my family and me as ‘internationalists’ and of conspiring with others around the world to build a more integrated global political and economic structure—one world, if you will. If that is the charge, I stand guilty, and I am proud of it.”

Jon Rappoport

The author of two explosive collections, THE MATRIX REVEALED and EXIT FROM THE MATRIX, Jon was a candidate for a US Congressional seat in the 29th District of California. He maintains a consulting practice for private clients, the purpose of which is the expansion of personal creative power. Nominated for a Pulitzer Prize, he has worked as an investigative reporter for 30 years, writing articles on politics, medicine, and health for CBS Healthwatch, LA Weekly, Spin Magazine, Stern, and other newspapers and magazines in the US and Europe. Jon has delivered lectures and seminars on global politics, health, logic, and creative power to audiences around the world. www.nomorefakenews.com


Το διαβάσαμε στο terra papers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου