ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Οι κατασχέσεις και εμείς

Σε ένα κράτος μπαταξή, κανονικό ΑΠΑΤΕΩΝΑ, ο παραλογισμός έχει χτυπήσει κόκκινο.

Η γνωστή τακτική των εφοριών «χρωστάς σου κατάσχουμε» σπάει Ολυμπιακά ρεκόρ άσχετα αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι πολλοί.

Καθημερινά μαθαίνουμε για τις νέες δραστηριότητες του «ληστή με το ένα χέρι» το...
οποίο το έχει μόνιμα μέσα στις τσέπες μας.

Να μια είδηση….

«Εισπρακτική φρενίτιδα έχει καταλάβει το υπουργείο Οικονομικών, που έβαλε σκοπό να ξετινάξει όσους δεν πληρώνουν την Εφορία. Μόνο μέσα στον μήνα Ιανουάριο οι εφορίες προχώρησαν σε 17.365 ... κατασχέσεις και άδειασαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς χιλιάδων οφειλετών.

Κατά μέσο όρο, οι εφορίες προχωρούν σε 700 κατασχέσεις κάθε εργάσιμη μέρα. Οι κατασχέσεις χρημάτων στις τράπεζες γίνονται από τις 8 το πρωί μέχρι τη 1.30 το μεσημέρι, δηλαδή στις 5,5 ώρες αναλογούν 160 κατασχέσεις την ώρα.

Με τέτοιους ρυθμούς, η Εφορία μπορεί να κάνει 10 «αναλήψεις» από λογαριασμούς οφειλετών κάθε τρία λεπτά (ή μία κάθε 30 δευτερόλεπτα) λειτουργίας του συστήματος πανελλαδικά.
Μέσα σε έναν χρόνο οι κατασχέσεις τριπλασιάστηκαν αφού τον Ιανουάριο του 2013 είχαν γίνει μόλις 5.871 (αύξηση 195,7%).
Με το μαστίγιο των κατασχέσεων, οι φορολογούμενοι πλήρωσαν, θέλοντας και μη, στην Εφορία περί τα 260 εκατ. ευρώ για χρέη τους στο Δημόσιο.
protothema.gr»

Πλήρωσαν θέλοντας και μη….

Ποιοι πλήρωσαν;

Εκείνοι που ΕΙΧΑΝ να πληρώσουν, μόνο που στη χώρα μας το 90% όχι μόνο δεν έχει, αλλά με το ζόρι βρέθηκε να χρωστά.

Από νοικοκυραίοι ζητιάνοι…..

Και ενώ από τη μια ξεσπούν στον κοσμάκη, τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον συνταξιούχο, από την άλλη χαρίζουν εκατομμύρια σε μεγαλοφειλέτες.

Το είδαμε πρόσφατα, και είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που με μπροστάρηδες τα κόμματα τα οποία χρωστούν ένα σωρό, ακολουθουν επιχειρηματίες κλπ.

Βέβαια, σε αυτών τους λογαριασμούς, ΚΑΝΕΙΣ δεν τολμά να βάλει χέρι.
Είναι και το άλλο…..

Μη ξεχνάμε, ότι το κράτος χρωστά χρήματα στον κόσμο, αλλά δεν πληρώνει..

Αλήθεια, ΕΜΕΙΣ, τι θα κατασχέσουμε από το υπουργείο οικονομικών;

Το ξαναέγραψα, το μάτι του κόσμου «γυάλισε» και θα έχουμε άσχημες ιστορίες.

Βέβαια, οι «κυβερνώντες» αλλού ταξιδεύουν.

Εξαντλούν κάθε απάνθρωπη τακτική σε βάρος των αδύναμων, και αφήνουν τους λίγους, να αλωνίζουν.

Έτσι βλέπουμε ιστορικά ρεκόρ σαν το παρακάτω.

«Κάθε λεπτό στο ωράριο λειτουργίας του συστήματος γινόταν μία κατάσχεση (ή 136 κάθε εργάσιμη μέρα)!»

Το Ελληνικό δημόσιο και η θεαματική του λειτουργία.

Τις προάλλες, έβαλαν χέρι στη μισθοδοσία ενός φουκαρά που μετά από χρόνια ανεργίας, έκανε το λάθος να βρει δουλειά, να πάρει μισθό.

Μόνο που δεν τον είδε το μισθό του, γιατί τον άρπαξαν τα κοράκια του υπουργείου οικονομικών.

Και έρχονται και άλλα….

Είπαμε, το μάτι του κόσμου «γυάλισε» επικίνδυνα, και αλλοίμονο σε εκείνους που θα την πληρώσουν.

Και ξέρουμε καλά ποιοι είναι αυτοί.

Είναι θέμα χρόνου η έκρηξη, και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.


Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com
Το διαβάσαμε στο ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου