ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Μέρη όπου η διακυβέρνηση και διαχείριση των κοινών παύει να είναι υπόθεση "επαγγελματιών ειδικών" και "σωτήρων"


Σχόλιο δικό μας: Φανταστείτε μια δημοσκόπηση τελείως διαφορετική από τις mainstream, ανιαρές κι αναμενόμενες και μαγειρεμένες έτσι ώστε να επηρεάσουν την αγόμενη και φερόμενη "συνείδηση" και να δημιουργήσουν τετελεσμένα στην ευμετάβλητη ψυχοσύνθεση του ψηφοφόρου. Που ακόμα νομίζει ότι οι εκλογές μπορούν αληθινά να αλλάξουν προς το ουσιαστικά καλύτερο τον κόσμο, ενσωματωμένες όπως είναι στις τακτικές και υπόγειες μεθοδεύσεις και συμφωνίες του συστήματος ελέγχου των πληθυσμών και των αντανακλαστικών τους. Μια δημοσκόπηση, λοιπόν, που θέτει το εξής ερώτημα: "κατά πόσο νομίζετε ότι οι αυτοδιαχειριζόμενες κι αυτοοργανωμένες κοινότητες, με κοινωνική οικονομία κι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μπορούν να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα στη ζωή των κοινωνιών;" Χμ! Το τι θα απαντούσαν οι (επί το πλείστον αμήχανοι ίσως ερωτηθέντες) εξαρτάται από τη σωστή πληροφόρηση και την ολοκληρωμένη κατά συνέπεια άποψη που διαθέτουν επί του θέματος αυτού.
 Έτσι, στα πλαίσια αυτής της φανταστικής δημοσκόπησης και της πραγματικής πληροφόρησης, σας παρέχουμε την εικόνα ενός τέτοιου μοντέλου στη μακρινή Δανία. Δεν είναι το μοναδικό ούτε βέβαια το τελειότερο, καθώς τα πάντα πρέπει να υπόκεινται σε διαρκή ζύμωση κι επεξεργασία. Με μοναδικό μέλημα και στόχο τη βελτίωση των συνθηκών υπέρ των ανθρώπων.
Διαβάστε κι αυτό: Τοπικοποίηση, πάρτε ιδέες κι από αυτό (ανεξαρτήτως πολιτικών ιδεολογικών προτιμήσεων): Η σημασία του συνομοσπονδισμού, ενώ χρήσιμο είναι κι αυτό: "A Tornallom" (ή Ανταλλαγή εργασίας, χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα)


Μια ανυπότακτη πόλη-κράτος στη Δανία


 Το «γαλατικό» χωριό της Κοπεγχάγης. Τι κάνει τη Freetown Christiania διαφορετική από τις άλλες πόλεις της Δανίας; Τα πάντα

1971. Μια νέα κοινότητα γεννιέται μέσα στην Κοπεγχάγη. Οι κάτοικοι γκρεμίζουν τους φράκτες της μόλις και μετά βίας φυλασσόμενης πρώην στρατιωτικής ένωσης και αφήνουν τα παιδιά τους να τη χρησιμοποιούν ως παιδική χαρά. Περιστασιακά, οι άστεγοι κοιμούνται στα άδεια κτίρια. Τελικά, 34 εκτάρια γης κατοικούνται και αυτοδιοικούνται από τους κατοίκους, οι οποίοι μένουν εκεί χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας. Ο δημοσιογράφος Jacob Ludvigsen κάνει γνωστή την ύπαρξη της ανεξάρτητης κοινότητας το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, σε ένα άρθρο στην εφημερίδα Hovedbladet. Στόχος της κοινότητας ήταν να δημιουργηθεί μια νέα, διαφορετική κοινωνία, αυτοδιοικούμενη και τελείως ανεξάρτητη, μέσα στην οποία κάθε μέλος έχει δεσμευτεί για την ευημερία της σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Η σχέση της κοινότητας με την κυβέρνηση της Δανίας ήταν περίπλοκη από την αρχή. Διάφορες διοικήσεις προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την κάνουν μία από τις «κανονικές» περιοχές της Κοπεγχάγης. Το 2011, κάτοικοι και κυβέρνηση συμφώνησαν: Εκείνοι που ζούσαν εκεί θα αγόραζαν τη γη και θα παρέμειναν στον τόπο, έστω και αν δεν υπήρχαν ούτε συμβάσεις μίσθωσης ούτε ιδιοκτησίας. Μετά από 40 χρόνια, την 1η Ιουλίου 2012, η περιοχή παραδόθηκε επίσημα στους κατόχους / κατακτητές της.

Η αγορά χρηματοδοτήθηκε μέσω μετοχών και ενός δανείου από την κυβέρνηση. Η νέα ιδιοκτησία όμως δεν άλλαξε καθόλου την εσωτερική δομή της ελεύθερης πόλης. Σχεδόν 1.000 άνθρωποι ζουν στην Christiania, που διέπεται από άμεση δημοκρατία. Τα μεγάλα ζητήματα αποφασίζονται στην Κοινή Συνέλευση: από τα γενικά συμφέροντα της κοινότητας μέχρι οι σχέσεις της με την κυβέρνηση της Δανίας. Οι αποφάσεις χρειάζονται τη συναίνεση όλης της ομάδας του Συμβουλίου.

Η πόλη χωρίζεται σε 15 τομείς. Στις συνεδριάσεις, όλοι μαζεύονται για να συζητήσουν τα μικρότερα ζητήματα, κάθε μήνα. Άλλοι φορείς ασχολούνται με τα οικονομικά, άλλοι με μεμονωμένα κτίρια και τη γενική οικονομία. Η πόλη έχει το δικό της νόμισμα, το LON, το οποίο είναι περίπου όσο 50 δανέζικες κορόνες.

Επιπλέον, η κοινότητα έχει αναπτύξει και εσωτερικές υπηρεσίες, όπως νηπιαγωγείο, ταχυδρομείο, αλλά και τους δικούς της νόμους σχετικά με τη βία και την κλοπή. Για παράδειγμα, απαγορεύονται τα πυροβόλα όπλα, τα μαχαίρια, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα σκληρά ναρκωτικά και τα σύμβολα ομάδων μοτοσικλετιστών. Η αγορά κάνναβης είναι ανοιχτή, πράγμα με το οποίο δεν είναι όλοι σύμφωνοι, όμως δεν υπήρξε ποτέ ομοφωνία στην απόφαση να το αλλάξουν.

Η οικονομία της κοινότητας όμως δεν περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο. Αντιθέτως, μέσα από τα σύνορά της «χτυπάει» ακόμα και την παγκόσμια αγορά. Τα ποδήλατα Christiania Bikes πωλούνται σε όλο τον κόσμο, ενώ μια ποικιλία από κλαμπ, καφετέριες και εστιατόρια είναι ανοιχτά προς τους επισκέπτες της, που φτάνουν περίπου το ένα εκατομμύριο το χρόνο.

Σε έναν ιδεατό κόσμο, ονειρευόμαστε πως αυτή η πόλη θα κλωνοποιηθεί. Μπορείτε να δείτε τον επίσημο οδηγό της πόλης εδώ.


Τα παραπάνω διαβάσαμε στο doctv

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου