ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΠΕΦΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΞΗΓΓΕΙΛΕ


ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΩΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟΣΟ ΒΑΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ


H κυβέρνηση έχει ρίξει τους Έλληνες σε μια παράλογη φορολογία με ασαφείς διατάξεις ώστε να καταφέρει να τους φορολογεί χωρίς εκείνοι να το αντιλαμβάνονται.
ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΩΝ ΔΕΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΤΟΣΟ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΤΟΝ ΛΑΟ

Μιλάμε για την περιβόητη προκαταβολή φόρου ύψους 55%(!) αυτό το παρανοϊκό χαράτσι το οποίο τελικά θα το πληρώσουν και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι εφ΄όσον έχουν ένα πρόσθετο έστω και πενιχρό εισόδημα!!!

Εάν αυτό ισχύσει Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΕΦΤΕΙ!!!

Όπως φαίνεται με την βοήθεια των λεγόμενων ΜΜΕ που εμείς τα λέμε σαμπουάν μυαλών, η δωσίλογη κυβέρνηση εξασκεί μια επικοινωνιακή φορολογική πολιτική, εκμεταλευόμενη την άγνοια του κόσμου.

Για να κρατήσει δε το λαό απληροφόρητο, μετέθεσε την κατάθεση της φορολογικής δήλωσης για τις 30 Ιουνίου, δηλαδή αρκετά μετά τις ευρωεκλογές, ώστε όλοι να "κοιμούνται" κατά την διάρκεια της ψήφου.

Ακόμη όμως και μετα τις ευρωεκλογές δεν θα μπορέσει να κρατηθεί υπό το βάρος της λαϊκής οργής!!!

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

(Σχόλιο δικό μας: Χμ! Όσο για το αν η Αριστερά πραγματικά επιθυμεί και δύναται να οργανώσει και να πρωτοστατήσει σε κάτι τέτοιο, κι όχι απλά να αναλώνεται σε "μομφές", ευχολόγια και σωτηριολογικές μεταθέσεις  των λύσεων σε επερχόμενες εκλογές -αν κι όποτε γίνουν- διαβάστε και κάποιες απόψεις στα παρακάτω: ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Τα ανδρείκελα των μοχθηρών κερδοσκόπων και τα «αριστερά» δεκανίκια τους…" και  ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: (Αρκετά με τα ευχολόγια για παραιτημένους!) "Άλλος δρόμος από το λαό στο ΔΡΟΜΟ δεν υπάρχει…")

Από Οίμος-Αθήνα μέσω περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)