ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Αν βρισκόμαστε στην "παραμονή της ολοκληρωτικής καταστροφής", τότε είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι που επιτρέπουμε στους καταστροφείς να ευδοκιμούν και ν'αλωνίζουν ελεύθερα...




 Ένα θρυλικό τραγούδι από τα μέσα του'60 της Αμερικής του βρώμικου ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Βιετνάμ, του βρώμικου απατεώνα προέδρου, του βρώμικου ένστολου σκυλολογιού που ξαμόλυσαν για να καταστείλει με λύσσα το τεράστιο τότε αυθόρμητο λαϊκό κύμα διαμαρτυρίας. Και της βρώμικης συνεργασίας κυβέρνησης κι οργανωμένου εγκλήματος! Που κατέκλυσαν, στα τέλη του '60 με αρχές του'70, τους αμερικάνικους δρόμους με τόνους ηρωίνης για να ξεπαστρέψουν και να εγκλωβίσουν στη θανατηφόρα εξάρτηση τα ρεύματα, τις κινήσεις και τάσεις αυτονομίας κι αυτοπροσδιορισμού, τις ελεύθερες χειμαρώδεις φωνές και τα οράματα των τόσο πολλών ανθρώπων(και ειδικά των νέων), που γύριζαν άφοβα την πλάτη στο αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο. Με διάθεση να συγκρουστούν μαζί του, να το χλευάσουν, να το γελοιοποιήσουν, να το απονομιμοποιήσουν...

Σήμερα, δεκαετίες μετά, τίποτα δεν άλλαξε. Αντίθετα τα πράγματα εξελίχτηκαν πολύ άσχημα. 

Όλος ο κόσμος μοιάζει με πυριτιδαποθήκη. Που δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα να τινάξουν στον αέρα οι ψυχοπαθείς ιθύνοντες νόες, οι οποίοι μας αντιμετωπίζουν όλους σαν ιδιόκτητα κοπάδια τους...

 Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει αφήσει ελεύθερα τα γεράκια και τα σκυλιά του πολέμου να φυλακίζουν, να εξοντώνουν, να κατακρεουργούν και να "απελευθερώνουν" χώρες και λαούς για λογαριασμό των συμφερόντων των εντολέων τους. Όπου, όποτε και όπως αυτοί θέλουν. Εξαθλιώνοντας τους ανθρώπους και στερώντας τους κάθε προοπτική. Απ'την άλλη, κανείς δεν ξεφεύγει από το διψασμένο για έλεγχο κι αίμα άγρυπνο μάτι της "αυτοκρατορίας". Από το πεινασμένο για τα προσωπικά δεδομένα μάτι και αυτί του Μεγάλου Αδελφού: ηλεκτρονικό, ψηφιακό, σε μορφή τεχνολογίας  RFID ή ό,τι άλλο ετοιμάζουν για τον μαζάνθρωπό τους. Και οι τράπεζες και οι θεωρητικοί τους μετέτρεψαν την οικονομία σε αυτοσκοπό της ζωής και σε ευκαιρία για πρωτοφανές άγριο πλιάτσικο του παραγόμενου πλούτου της ανθρωπότητας και αρπαγή όλων σιγά σιγά των δικαιωμάτων των λαών της. Μέσω του φόβου, της τρομολαγνείας, της συνωμοσίας από τα πάνω. Και με αλλεπάλληλες παρανοϊκές μεθοδεύσεις, κάτω απ'το μανδύα του "νόμου" ή εν μέσω μιας συνωμοτικής αποσιώπησης, που υποσκάπτουν ύπουλα και που αποδομούν την υγεία του ανθρώπου και του στερούν την ελεύθερη πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ύπαρξη της ζωής!

Μια καταστροφή που σέρνεται σαν ταφόπλακα πάνω από το λάκκο της ίδιας της ανθρωπότητας, για να σκεπάσει οριστικά τα όνειρα, τις δυνατότητες, την ίδια την εξέλιξή της...

ανιχνευτής

ΥΓ: και τι μας πρέπει; Ας δούμε τι έχουν να μας προτείνουν ο σπουδαίος Eric Burdon και οι Animals, πάλι από την αστείρευτη μουσική "μήτρα" των '60ς:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου