ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Ψέματα και λάθη



Photo: Θανάσης Τρομπούκης

του Τάσου Τέλλογλου (αναρτήθηκε στις 12/6/2013 ΕΔΩ )

Πώς κλείνει και πώς ξανανοίγει ένα κανάλι που θέλει να κρατήσει το ελάχιστο από το ακροατήριό του; Όχι με τον τρόπο του Σίμου Κεδίκογλου. Ένα κανάλι, που μένει επί μήνες κλειστό, δεν ξανανοίγει εύκολα. Αν θέλεις να το κλείσεις για να "σπάσεις" τη συνδιοίκηση των συνδικαλιστών, το κάνεις το προηγούμενο βράδυ και το ανοίγεις την άλλη μέρα το πρωί.

Αν θέλεις να καταργήσεις τα έξι λογιστήρια που έχει η ΕΡΤ, προσπαθείς να τα ενοποιήσεις, δεν χρειάζεται να την κλείσεις. Αν θέλεις να κλείσεις τους τοπικούς σταθμούς, δεν χρειάζεται να ρωτήσεις τους βουλευτές που αντιδρούν. Αν θέλεις χρηστή διοίκηση, δεν στέλνεις στο πλατό τις κόρες πρώην υπουργών του κόμματός σου. Και αν θέλεις να εξορθολογίσεις τις παραγωγές, δεν επιβάλλεις τις παραγωγές της αρεσκείας σου, με σημειώματα που φέρουν την ένδειξη «εντολή υπουργού».

Δούλεψα στην ΕΡΤ και έφυγα μετά από δύο χρόνια διότι δεν άντεχα το εργασιακό κλίμα του «χαλάς την πιάτσα».
Οι χθεσινές ανακοινώσεις (σημείωση: της 11 Ιουνίου) δεν έχουν τίποτα να κάνουν με πραγματική μεταρρύθμιση. Διότι δεν είναι σχέδιο που αντέχει σε σοβαρή κριτική, να εμπορεύεται τα τηλεοπτικά δικαιώματα ο κ. Στουρνάρας και να θέτουμε ως στόχο την εξοικονόμηση 100 εκατομμυρίων από το τέλος υπέρ της ΕΡΤ, χωρίς να γνωρίζουμε τι πρόγραμμα θα υπηρετεί αυτό το τέλος.

Οι συγκρίσεις με τα ιδιωτικά κανάλια δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Η δημόσια τηλεόραση δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια. Προκαλώ όποιον θέλει να απαντήσει, να σκεφθεί μια εκπομπή σε ιδιωτικό κανάλι που προάγει τον πολιτισμό. Αντίθετα, στην ΕΡΤ, γνωρίζω μια ντουζίνα τέτοια προγράμματα.

Αλλά ακόμα και με τα κριτήρια της απόφασης Κεδίκογλου, ποιο ιδιωτικό κανάλι είναι βιώσιμο; Μήπως γνωρίζει ένα ο κ. Κεδίκογλου; Και αν δεν είναι βιώσιμα, από πού επιδοτούνται; Ποιο ιδιωτικό κανάλι συμμετέχει σε συμπαραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, έχει εκπομπή για το βιβλίο, τη μουσική, το θέατρο ή παιδικό πρόγραμμα, έστω και αυτό το υποτυπώδες; Όσο για την ενημέρωση, ο κ. Κεδίκογλου θα έπρεπε να αναζητήσει το λόγο της χαμηλής απήχησης της ΕΡΤ στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την δημόσια τηλεόραση εκείνος, οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ΕΡΤ στον τομέα ενημέρωσης είναι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ένας καθρέφτης του κομματικού μας συστήματος.

Όφελος για τον κρατικό προϋπολογισμό; Ούτε ένα ευρώ. Απεναντίας, το κράτος καταβάλλει ένα μέρος του τέλους που πληρώνουμε στο όνομα της ΕΡΤ για να πληρώνει τις επιδοτήσεις των φωτοβολταϊκών και άλλες υποχρεώσεις του. Αποτελεί η χθεσινή απόφαση για την ΕΡΤ μέρος ενός σχεδίου για την απομάκρυνση από το Δημόσιο όσων δεν χρειάζονται; Μέρος ενός συνολικού σχεδίου; Μήπως μία οριζόντια κίνηση που πρώτα αποφασίζεται και στη συνέχεια αναζητούνται τα επιχειρήματα για να νομιμοποιηθεί;

Οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε συμπαθείς και 1,5 εκατομμύρια συμπολίτες είναι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. Η κυβέρνηση πρέπει τώρα, μετά την ΕΡΤ, να βρει άλλους 1.200 υπαλλήλους για να διώξει. Δεν τους έχει βρει. Αλλά, το κυριότερο, δεν έχει τα κριτήρια πώς θα τους βρει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου