Μια θαυμάσια ταινία μικρού μήκους: σ'ένα σχολείο που διευθύνεται από ένα αυταρχικό καθεστώς (όπως συμβαίνει και σε ολόκληρες κοινωνίες), ο "δάσκαλος-αυθεντία" διδάσκει στους μαθητές-θύματα του ολοκληρωτισμού ότι "δύο και δύο= πέντε!" Αφού πρώτα ο διευθυντής (ή μάλλον η φωνή του, συμβολίζοντας ίσως και την αόρατη εξουσία) πληροφορεί τους μαθητές ότι θα υπάρξουν "κάποιες αλλαγές στο σχολείο". Και, βέβαια, χρησιμοποιείται από τον "ειδικό"-όργανο της εξουσίας η ψυχολογικά επιτυχημένη τεχνική της ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ, όπου όταν ένα ψέμα (όσο "εξόφθαλμο" κι αν είναι και δεν αντέχει στην κριτική της λογικής) επαναλαμβάνεται συνέχεια, τότε στο τέλος γίνεται δεκτό από τους άλλους ως αλήθεια! Πάντα, όμως, υπάρχουν τα σκληρά καρύδια της συνείδησης, που απειλούν να εκθέσουν αυτές τις πρακτικές και να ξεσκεπάσουν την απάτη των "τσοπάνηδων". Όταν λοιπόν δεν το βάζουν κάτω, όπως ο μαθητής της ταινίας που αντιμετωπίζει με ηρωικό σθένος τον άκαμπτο "δάσκαλο", τότε το Σύστημα επιστρατεύει τα μαντρόσκυλά του (οι εκπαιδευμένοι "ορθά" υποδειγματικοί μαθητές στο φιλμάκι) να κάνουν τη βρωμοδουλειά: να εξοντώσουν τον ανεπιθύμητο, για να παραδειγματιστούν και όλοι οι άλλοι (προσέξτε ότι οι συμμαθητές του αμφισβητία τού παραπονιούνταν ήδη ότι θα την πληρώσουν όλοι λόγω της στάσης του). Ώστε να μην ξαναϋπάρξουν διαρροές και παρενέργειες σε βάρος της εξουσίας.
(Ο φόβος φυλάει τα έρμα!)
Όμως όταν κάποιος θυσιάζεται για την αλήθεια, τα "σπέρματα που έχει σπείρει" γονιμοποιούνται στην καρδιά και το μυαλό κάποιων λίγων απ'αυτούς που μένουν πίσω. Ώστε τίποτε να μην μπορεί να θεωρηθεί τετελεσμένο και παγιωμένο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου