ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Οι πόρνες της "προόδου"



Τα "παραμύθια" οδηγούν στην αλήθεια! Και οι "ειδικοί" των κλειδοκράτορων της "στρούγκας" επιστρατεύονται για να διασφαλίσουν πως αυτά ποτέ δεν θα παρθούν στα σοβαρά.

Κι όλοι οι υποτακτικοί της εξαγορασμένης-και, πάμπολλες φορές, μισάνθρωπης-έρευνας και της μυωπικής, "κοντορεβυθούλας" διανόησης, δεξιώνονται σε νερόβραστες εκδηλώσεις, προς τιμή των πεπραγμένων και ειπωμένων τους, απ'αυτούς που αλέθουν τα πάντα, με αμπελοφιλοσοφικό κύρος και επιστημοσύνη και διαστρέβλωση της πραγματικής επιστήμης, σερβίροντάς τα στο αδαές, ξεζουμισμένο, αποστεωμένο κοινό. Πολιτισμοτεχνολογικά δηλητήρια και επιστημονικά εκτρώματα σε αστραφτερά πακέτα "ανάπτυξης" και "πνευματικότητας".

" Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες", είχε σημάνει το συναγερμό από παλιά η Κασσάνδρα. Μα ποιοι να την ακούσουν μες το "μύλο" της εθελοτυφλίας και τότε και τώρα.

Ένοχοι για προδοσία σε βάρος της ανθρωπότητας! Εκείνες οι πόρνες που τα κατεβάζουν χάριν ανταλλαγμάτων καριέρας και κύρους, σε εργαστήρια διαστρέβλωσης και αποσιώπησης στοιχείων και σε ακαδημαϊκά μπορντέλα, τους προαγωγούς τους κάνουν διπλά περήφανους. Διότι η περίφημη κοινή γνώμη συνδέει  την έννοια της προόδου με τη μεγαλειώδη εξαπάτηση και την "υψηλή πορνεία"!

Ο Μεσαίωνας ποτέ δεν έληξε. Και οι όποιες λιγοστές αναλαμπές είναι για να τον πεισμώνουν περισσότερο. Και οι όποιες κατακτήσεις της "πλέμπας" ξεπέφτουν, αργά ή γρήγορα, σε εκτάρια πάλι των μεγαλογαιοκτημόνων.

Κι όσοι απεχθάνονται την πορνεία, ζευγαρώνοντας το τάλαντο με το καθήκον; Σ'αυτούς που πρωτοπορούν με φάρο στην πορεία τους το φως της αλήθειας, την έντιμη έρευνα, τον ασυμβίβαστο οραματισμό, την πραγματική επιστήμη, την ανακάλυψη των νόμων που διέπουν τη φύση (και τη φύση του ανθρώπου), το συλλογικό όφελος; Απλώς, τους ανταμείβουν μ'ένα καταιγισμό φτυαριών λάσπης, τους υπόσχονται σκοτεινά κελιά ως φίμωτρο, τους τάζουν μια σφαίρα στον κρόταφο ή ένα απρόσμενο σε βάρος τους ατύχημα.

Και δυο λόγια για τους άμεσα ενδιαφερόμενους (ή αδιάφορους και σε μόνιμη κλινική καταστολή) σχετικά με όλα αυτά: για τους ανθρώπινους πληθυσμούς, τους οποίους άγει η "πρόοδος" και φέρει ο "εκσυγχρονισμός" και όλοι οι μηχανισμοί τους.
Κάθε άνθρωπος, είτε το ξέρει είτε όχι, αποτελεί ένα ολόκληρο σύμπαν, δομημένος με τα ίδια υλικά τα οποία συγκροτούν και το ίδιο το σύμπαν. Ένας μικρόκοσμος που καθρεφτίζει τον μακρόκοσμο μέσα στον οποίο υπάρχει. Σύμπαν= συν+πάντα: δηλ. τα πάντα και περισσότερο απ'αυτά!

Κι αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους είναι κι αυτά που τους χωρίζουν.

Mainstream, δημοφιλείς, φοβικές, παράλογες πεποιθήσεις. Αντιλήψεις-γεννήματα μιας κολοσσιαίας κοινωνικής μηχανικής σε ΟΛΕΣ τις πτυχές της ζωής, της σκέψης, της καθημερινότητας. Ιδεολογίες που στριμώχνουν άσχημα σε δόκανα ολοκληρωτισμού και εχθρικότητας. Που συχνά μασκαρεύονται με ελευθεριακούς εξωτερικούς μανδύες, αλλά δεν μπορεί να κρυφτεί η αληθινή τους φύση, τουλάχιστον στα μάτια των στοιχειωδώς έξυπνων ανθρώπων. Βαλτώδη τέλματα απύθμενης βλακείας. Εφαλτήρια που οδηγούν στη σαγήνη της φρίκης και την κτηνωδία.

Αν τα παραπάνω ("ετούτα όλα" κι "Ο κόσμος μας" για να θυμηθούμε και δυο ποιήματα του ανιχνευτή, που προσπαθεί να περιγράψει με το δικό του τρόπο την τραγική κατάσταση) εξακολουθούν να μένουν ως έχουν, αλλάζοντας μορφές και ορισμούς αλλά με αναλλοίωτο τον πυρήνα τους, τότε αυτό με μια επιεική λέξη σημαίνει:

Στατικότητα.

Και με δυο άλλες λέξεις, που δε χαρίζονται ούτε στο ελάχιστο σε κάθε βολική αυταπάτη:

Αντιεξέλιξη (κι) Αφανισμός!
 

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου