ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Είμαστε όλοι "ξενοδοχειακό προσωπικό" σ'αυτό το ξενοδοχείο προς πώληση..!

του ανιχνευτή


Έχουμε εδώ και περίπου 8 μήνες, πάνω στο κεφάλι μας σαν φέσι τουρκικού σήριαλ εποχής, ένα δημ(ι)οκρατικό μόρφωμα "ερωτικού πολιτικού τρίο". Με έναν από τους παρτενέρ να "λάμπει" ως υπόδειγμα ιδεολογικής "αριστερής" διαστροφής και κοινωνικής ξετσιπωσιάς και τους άλλους δύο γνωστούς και σεσημασμένους εδώ και τρεις δεκαετίες (άραγε οι πολιτικές κεφαλές ενός λαού αντανακλούν και το πολιτισμικό-πνευματικό του επίπεδο;). Το απίθανο αυτό τρίο (που κάποτε το'παιζαν ο ένας ασύμβατος με τον άλλο) έχει προστάτες και προστατευόμενους. Συχνά αυτές οι δυο ιδιότητες εναλάσσονται και οι πρώτοι γίνονται δεύτεροι και τούμπαλιν, ανάλογα με τις εξελίξεις και την τροπή των γεγονότων.

Μια τέτοια περίπτωση προστάτη που όταν στριμώχνεται, έστω και λίγο και τα χρειάζεται, μετατρέπεται σε προστατευόμενο των "δημοκρατικών θεσμών", είναι κι ο συμπαθής και γεμάτος κοινωνικές ευαισθησίες κλάδος των εφοπλιστών. Που πλήττονται, φαίνεται κι αυτοί το ίδιο και χειρότερα από τη βαριά φορολογία η οποία συντρίβει τους πολίτες και τους μετατρέπει σε ρακένδυτους δουλοπάροικους.

Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της απροκάλυπτης στήριξης των Ελλήνων πλοιοκτητών (το νούμερο ούνο στην παγκόσμια ναυτιλία, επίτευγμα για το οποίο έχει αφήσει το κατώτερο ναυτικό προσωπικό τα κόκαλά του σε όλο τον κόσμο), το πολιτικό  τρίο και η "Δικαιοσύνη του" κήρυξαν (για άλλη μια φορά) μια απεργία, που απειλούσε τις ξεχειλωμένες από ευρώ και δολλάρια τσέπες κάποιων και ίσως και ν'αποτελούσε σπίθα για γενική απεργία διαρκείας, ως παράνομη και καταχρηστική. Όπως "παράνομη και καταχρηστική" απομένει να κηρυχτεί και η ίδια η ζωή μας σε αυτό τον οίκο ανοχής (και εξαιτίας της-με ψυχαναλυτικούς όρους προσεγγίσιμης-ανοχής του κόσμου) που βρεθήκαμε να παλεύουμε για ν'αντιμετωπίσουμε τις διαρκείς ασελγείς πράξεις σε βάρος μας.

Μιλάω για την απεργία των ναυτεργατών, για την οποία -ω!τι έκπληξη!- ξαναβγήκε από το χουντικών καταβολών συρτάρι ο "δημοκρατικός άσος" της επιστράτευσης και επίταξης.
 Κι επειδή ο περήφανος και απείθαρχος ελληνικός λαός (όπως μας έλεγαν-ποιοι;-πάντα) τηρεί παρατεταμένη σιγή ασυρμάτου (εκτός από ελάχιστες παροδικές εξαιρέσεις) απέναντι σε αυτή την αντιλαϊκή και δολοφονική λαίλαπα, το κυρίαρχο πολιτικό τριολέ (και καλά κάνει αφού δεν τρέχει τίποτε) προσφέρει και άφθονα δείγματα  θράσους. Έτσι λοιπόν, ο αρμόδιος υπουργός θεωρεί τους εργαζόμενους στα κατώτερα πληρώματα ως "ξενοδοχειακό προσωπικό" (άρα και τα σαπιοκάραβα κάθε είδους και τα κρουαζιερόπλοια ως ξενοδοχεία). Το κατώτερο πλήρωμα που συντηρεί τα σκαριά των εφοπλιστάδων, που φροντίζει να μη μετατραπούν σε πλωτές τρώγλες όπου βασιλεύουν οι κατσαρίδες και τα αρούρια...Όσο για το ξενοδοχειακό προσωπικό των πραγματικών ξενοδοχείων, η κατάσταση που επικρατεί κι εκεί μόνο ρόδινη δεν είναι, με την ανεργία και τον εργασιακό μεσαίωνα να κυριαρχεί και στον τομέα του τουρισμού, της "ελληνικής βαριάς βιομηχανίας".

 Για τη νέα επίταξη εργαζόμενων απεργών χρησιμοποιήθηκε και το επιχείρημα ότι πλήττεται η οικονομία των νήσων. Δηλαδή σα να λέμε ότι "ο δολοφόνος θυμήθηκε να λυπηθεί εκ των υστέρων τα θύματά του!"
Των νησιών που εδώ και χρόνια είναι σχεδόν τελείως αφημένα στην τύχη τους (ή ατυχία τους) από τις προκλητικά αδιάφορες κυβερνήσεις των Αθηνών (και τι να πουν και οι όποιοι κάτοικοι απέμειναν σ'εκείνα τα νησιά των άγονων γραμμών...). Των νησιών; Που είχαν μειωθεί τα δρομολόγια προς αυτά (καθώς και πολλά πλοία της προκοπής δεν υπήρχαν και κρίνονταν και οικονομικά ασύμφορα τα συχνά δρομολόγια από τους...πατριώτες πλοιοκτήτες), που στερούνταν και στερούνται, πλέον ακόμα περισσότερο, βασικές υπηρεσίες και υποδομές, που οι νησιώτες τα εγκατέλειπαν και εγκαταλείπουν, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, για να βρουν καμιά δουλειά στην πρωτεύουσα (σώθηκαν τώρα!) ή όσο πιο μακριά μπορούσαν από την εγχώρια έρημο; Που π.χ. στην Πάτμο (εκτός κι αν πιάνεται ως βραχονησίδα) δεν διαθέτει το τοπικό "Σύστημα Υγείας" ούτε ορούς κι αντίδοτα για τσιμπήματα από τα φίδια και πριν κάμποσο καιρό πέθανε απ'αυτό μια Γαλλίδα υπήκοος...Γενικά, αν ζεις σε κάποιο ελληνικό νησί δεν σ'έπαιρνε από παλιά (σκέψου τώρα!) ν'ασθενήσεις ή να τραυματιστείς σοβαρά, γιατί δεν περισσεύουν και τα ελικόπτερα για άμεση μεταφορά και νοσηλεία σε νοσοκομεία της Αθήνας (αυτά που επί το πλείστον στερούνται πια γαζών, επιδέσμων, απαιτούμενων κλινών και άλλων περιττών)...

Σε τούτο, λοιπόν, το λίκνο της δημοκρατίας των...
...ενεχυροδανειστηρίων και σαράφηδων, των πωλητικών (αντί πολιτικών), των νεοναζιστικών αηδιών, των "αριστερών της ευθύνης", των αστυνομικών Γκουαντανάμο για όποιον πέσει στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ., των συσσιτίων σε πολλά σχολεία (είδες οι παλιές οι μόδες πώς επανέρχονται!), της ανακεφαλαιοποίησης (από τις απεχθείς δόσεις της απόλυτης τοκογλυφίας) των χρεοκοπημένων τραπεζών σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και αναγκών, της επιδημίας των αυτοκτονιών, της εργασιακής τρομοκρατίας, της ψυχοπαθητικής φορολογίας και των παιδιών-τεκμηρίων, των τηλεμεγαλοπρεπών Σουλεϊμάνηδων και των τόνων κοροϊδίας...
 όποιος σηκώσει κεφάλι, για να διεκδικήσει τα αυτονόητα προς το αξιοπρεπώς (ή κι έστω στοιχειωδώς) ζειν, συκοφαντείται, ξυλοφορτώνεται και...επιτάσσεται!

 Τελειώνω, λοιπόν, με μια παραίνεση προς όλους τους επίδοξους τουρίστες, επιχειρηματίες κι επενδυτές σε αυτό το χρυσωρυχείο ευκαιριών κι απαλλοτριωτές μιας ολόκληρης χώρας, της αξιοπρέπειας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων της (είτε έρχονται από τας Ευρώπας και Αμερικάς είτε εκ των ένδον). Παραίνεση και για το χρόνο που τώρα διανύουμε και για το προσεχές καλοκαίρι στη χώρα που "γέννησε τον πολιτισμό και τις δημοκρατικές αξίες", με το σκυφτό και άκρως εξυπηρετικό "ξενοδοχειακό προσωπικό" που εγγυάται μια αξέχαστη διαμονή, ώστε να μη θέλουν να φύγουν ποτέ:

    ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ!
                     Ελάτε!
               Ολόκληρη η χώρα είναι στη διάθεσή σας!
   ΕΛΑΤΕ στη συγκυβερνημένη Ελλάδα με τις μνημονιόπληκτες ομορφιές
   και τις προς πώλησιν αρχαιότητες.
           
                                   (Ελπίζουμε ότι) ΘΑ ΤΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ!






                                                                         
                                                                           

















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου