ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

SUCCESS HORROR STORY* (volume 1)



" Όπως είχε γράψει ο Γάλλος ιστορικός, μελετητής των ελληνικών πραγμάτων, Ζαν Μεϋνώ (Jean Meynaud) στο έργο του Οι Πολιτικές Δυνάμεις στην Ελλάδα, επαληθευόμενος εδώ και δεκαετίες: “Οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν μόνο αυτά που οι ξένοι τούς ζητάνε, σπάνε και όλη μέρα το κεφάλι τους για να βρουν τι άλλο να κάνουν για να τους ευχαριστήσουν”.
Ένα μόνο χαρακτηριστικό γεγονός κατά την διάρκεια της μνημονιακής χρεοκρατίας αρκεί για να επαληθεύσει την παραπάνω ρήση. Το 2014 ο ΟΗΕ ψήφισε, μετά από αγώνες δέκα ετών των πιο φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών, απόφαση για την δημιουργία ευνοϊκού νομικού πλαισίου υπέρ των υπερχρεωμένων χωρών του πλανήτη. Αν και το ψήφισμα αφορούσε άμεσα και κατεπειγόντως την ελληνική οικονομία, οι εδώ κυβερνώντες έδωσαν εντολή στην ελληνική αντιπροσωπεία να το καταψηφίσει. Η εθελόδουλη επίσημη Ελλάδα για να είναι αρεστή στους τοκογλύφους ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η απόφαση του ΟΗΕ ήταν ένα “καλό ευχολόγιο”, πρόχειρο και ασαφές... Σε αντίθεση, όμως, με τους ισχυρισμούς αυτούς, ο συντονιστής του μεγαλύτερου συνδέσμου αναπτυξιακής πολιτικής της Γερμανίας, Γιούργκεν Κάϊζερ, τόνισε ότι “σπάνια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι τόσο δεσμευτικά και σαφή”.
Όπως μου εκμυστηρεύθηκε φίλος, έμπειρος νομικός, αυτή και μόνο η εξέλιξη αρκεί για να στοιχειοθετηθεί κατά της τότε κυβέρνησης κατηγορία για εσχάτη προδοσία. Αν συνυπολογίσουμε και δεκάδες άλλες περιπτώσεις, η σχετική δικογραφία είναι πλήρης και ο φάκελλος παραφουσκωμένος, μιλάμε για “πολλάκις ισόβια” για όλο το πολιτικό κατεστημένο των μνημονίων. Ίσως τα λόγια του Γερμανού ναζιστή Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ να εξηγούν καλύτερα κι απ' τον Μεϋνώ αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα: “Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα. Δεν θα τους ψάξουμε, θα σπεύσουν να μας βρουν μόνοι τους”..."

απόσπασμα από το άρθρο Το Δόγμα «ΤΙΝΑ» και η Ελλάδα του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Όπου T.I.N.A.= There Is No Alternative, δηλαδή: " Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση". Παρά μόνο η αρπαγή του δημόσιου πλούτου από τον τουρμποκαπιταλισμό των ανεξέλεγκτων και δίχως τον παραμικρό θεσμικό έλεγχο "ελεύθερων αγορών",  η επέλαση των οικονομικών δολοφόνων-Oι κτηνώδεις δολοφόνοι που παριστάνουν και τους διασώστες με σανίδες σωτηρίας τις "μεταρρυθμίσεις" της απόλυτης συμφοράς(ένα άρθρο που  διαβάζοντάς το "ένας υγιής άνθρωπος δεν είναι δυνατό να μην ανατριχιάσει"), η επιβολή όρων σε βάρος λαών που θυμίζουν στρατιωτική ήττα σε πεδίο πολέμου, η σύγχρονη υποπρολεταριοποίηση των εργαζόμενων, ακόμα και σε θέσεις και τομείς που έμοιαζαν ως τώρα "άθικτοι"...
Το παραπάνω απόσπασμα είναι...

...αφιερωμένο σε αυτούς που πέρασαν κι αυτούς που είναι σήμερα εδώ, εκλεγμένοι διαχειριστές ενός ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, σε διατεταγμένη αποστολή (παραπέμπουμε σε αυτή μας την ανάρτηση: Τα "κανόνια" συνεχίζουν να βαράνε εκκωφαντικά!). Αν και το κυβερνητικό συνονθύλευμα του τραπεζίτη Παπαδήμου αντί του ΓΑΠ δεν θυμόμαστε να ψηφίστηκε από κανέναν "κυρίαρχο λαό". Αφιερωμένο το παραπάνω απόσπασμα σε όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες και τα μαγειρεία των καθεστωτικών media, κομματοπελτέδες ανεξαρτήτως ιδεολογικών αποχρώσεων-κενών ουσίας ετικετών, που μιλάνε για "μονόδρομους" και "θυσίες του λαού".
Εννοώντας την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου από τα εγχώρια και διεθνή αρπαχτικά, και το ξεπούλημα express υποδομών και πόρων, την ολοένα και πιο απεχθή ομηρία κι εξαθλίωση του πληθυσμού και εργασιακή δουλεία, την δολοφονική ισοπέδωση της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την κατάργηση των δικτύων κοινωνικής προστασίας...Κι όσον αφορά το νέο "success story", με τις πανηγυρικές διακηρύξεις των σημερινών κυβερνώντων για βελτίωση της οικονομίας, θα επανέλθουμε σύντομα με τη γλώσσα των πραγματικών αδυσώπητων στοιχείων της "θυσίας" του λαού...

Κι αλήθεια τι συνέβη με εκείνη την αναγκαία περίπτωση, με πρωτοβουλία και σε επίπεδο της νεοεκλεχθείσας το'15 κυβέρνησης, όπως ήταν αναγκαίο για λόγους διεθνούς απήχησης, απαίτησης και δημιουργίας  λογιστικού ελέγχου του χρέους; (Θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ λογιστικό έλεγχο του χρέους; σύμφωνα και με το άρθρο 7 κανονισμού που υιοθετήθηκε το Μάη του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ένα σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής) Εξονυχιστικού ελέγχου της συσσώρευσης υπερβολικών επιπέδων του κι άρα αναζήτησης και τιμωρίας όσων ευθύνονται για ληστρικές παρατυπίες και μαφιόζικες τοκογλυφικές μεθοδεύσεις...Είχε ξεκινήσει πραγματικά(;) το καλοκαίρι του 2015, αυτό που θα ονομαζόταν Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους και με την πολύτιμη αν χρειαζόταν συνδρομή διεθνών οικονομολόγων... Tι συνέβη, είχε ενεργοποιηθεί όντως και μετά απλώς εγκαταλείφθηκε, χωρίς στην ουσία να εξηγηθεί το παραμικρό; Βγήκαν κάποια συμπεράσματα, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες; Τo έκαναν γαργάρα; Μιλάει πια κανείς γι'αυτό; Και γιατί όχι; 
 Δεν αποτελούσε ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ  ΕΡΓΑΛΕΙΟ που δεν θα είχαμε να χάσουμε τίποτα αν το επιστρατεύαμε με σοβαρότητα; (το αντίθετο μάλιστα όπως φαίνεται-Έκθεση-φωτιά για κυβέρνηση Παπανδρέου: Φούσκωσε το έλλειμμα κι έστειλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ"​ και Το "Colpo Grosso" του ελληνικού χρέους).  Στην Ευρώπη όπου τα 450 και βάλε δισ. χρέους της Ελλάδας (αυτό το νούμερο, πάνω-κάτω παιζόταν το 2015, σήμερα άραγε στα πόσα billions κυμαίνεται;) φαντάζουν αστεία μπροστά στα δύο τρισ. χρέους του "ανθηρού" Λουξεμβούργου ή το Βέλγιο και τη Βρετανία με χρέος πολύ πάνω από το 1 τρισ. ευρώ, αλλά κανείς δεν τους ζήτησε να απαλλοτριώσουν υπέρ των τοκογλύφων και "επενδυτών" τις υποδομές, τους πόρους τους και να εξαθλιώσουν τους εργαζομένους τους...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: "Αργεντινός Οικονομολόγος Καθηγητής Πανεπιστημίου: Απαλλαγείτε από τους τοκογλύφους!"

* Ο τίτλος της ανάρτησης έχει αναφερθεί ως φράση κι από τον Ένοικο εδώ: "Το Δόγμα του Σοκ" Ναόμι Κλάιν, ή η επέλαση του "Καπιταλισμού της Καταστροφής"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου