ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Μίσος και τρέλα


 Heard about the guy who fell off a skyscraper? On his way down past each floor, he kept saying to reassure himself: So far so good... so far so good... so far so good. How you fall doesn't matter. It's how you land! LA HAINE
"Έχεις ακούσει για τον τύπο που έπεσε από έναν ουρανοξύστη; Καθώς έπεφτε προς τα κάτω, περνώντας από το κάθε πάτωμα, συνέχιζε να λέει για να καθησυχάσει τον εαυτό του: μέχρι εδώ καλά...μέχρι εδώ καλά.... μέχρι εδώ καλά...Δεν μετράει το πώς πέφτεις, αλλά το πώς προσγειώνεσαι"
Κάτι τέτοιο ισχύει σε μαζική κλίμακα και για τη "χώρα που γέννησε τη δημοκρατία".

 

Μισώ να πέφτω πάνω σε αφισάκια κολλημένα στους τοίχους της πόλης ή σε τρικάκια που μοιράζουν κάποιοι κακοπροαίρετοι, εχθροί της μεγάλης προσπάθειας που κάνει η χώρα και οι επιχειρήσεις της να καταπολεμήσουν τη μαζική ανεργία, όπου καταγγέλουν τις ελειενές συνθήκες εργασίας κι εκμετάλλευσης των απασχολούμενων. Σε γνωστές (και μάλιστα) ελληνικές αλυσίδες ταχυφαγείων, εστίασης, καφεκοπτείων κτλ κτλ.
 Μισώ να ακούω για κινητοποιήσεις που κάνουν συλλογικότητες έξω από π.χ. μαγαζιά αλυσίδας εστίασης, όπου με πανώ και φυλλάδια που μοιράζουν στους περαστικούς καταγγέλουν την τραμπούκικη και πλήρως απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι σε εργαζόμενο που τόλμησε απλά να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα.
 Μισώ να ακούω για καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας από αχάριστους εργαζόμενους που τους καταβλήθηκε π.χ. το δώρο των εορτών και μετά τους ζητήθηκε από τον εργοδότη να το δώσουν πίσω, διαφορετικά θα απολύονταν!
 Μισώ να ακούω για-χάνω το μέτρημα περιπτώσεις "εργαζόμενων" που οφείλουν να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες σαν μουγγά κι αγέλαστα ρομποτάκια και να πληρώνονται κοροϊδία.

 Μισώ να μνημονεύω συχνά τον κ. Αλογοσκούφη, υπουργό οικονομικών της δεξιάς που προετοίμαζε τη χώρα για τη σοσιαλιστική δεξιά που προετοίμαζε τη χώρα για τις δεξιο-σοσιαλιστικές συγκυβερνητικές παντρειές που προετοίμαζαν τη χώρα για την πρώτη φορά αριστερά-τα κατεδαφίζω ελεύθερα όλα όσα απέμειναν και συμφέρω. Που αυτός κάποτε απαντούσε με χαμόγελο σε σχετική ερώτηση εργαζόμενου μπροστά στις κάμερες: "ούτε εγώ θα μπορούσα να ζήσω με 600 ευρώ μισθό"!
Μισώ να καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα: ω τι προνομιούχες τότε εποχές!
Οι μισθοί τσακίστηκαν κι άλλο από τότε, στην κατηφόρα της ανακεφαλαιοποίησης των κλυδωνιζόμενων τραπεζών και της διάλυσης των δημόσιων υποδομών, οι τιμές στις υπηρεσίες, τα καύσιμα και τα τρόφιμα αυξήθηκαν και οι φόροι, φανεροί και κρυφοί πολλαπλασιάστηκαν! Μιλάμε για τρέλα, πολλή τρέλα. Και μιλάμε για βουβαμάρα, στην ουσία, των από κάτω. Πολλή κι εκκωφαντική βουβαμάρα!


Πιάσε ένα ριάλιτι επιβίωσης ρε τηλεμάστορα να χαζέψουμε και να ξεχαστούμε, να τον παίξουμε λίγο με τις κορμάρες και να ξορκίσουμε τη γαμημένη κατάντια μας. Χαζεύοντας την κατάντια που εκθέτουν και πουλάνε με κλαψομούνικο στυλ στις οθόνες κάποιοι άλλοι, οπορτουνιστές επώνυμοι κι ανώνυμοι.

Τρέλα.

Μισώ να πρέπει να ξυπνήσω άλλη μια νέα εβδομάδα για να πάω στα κάτεργα, τα άνεϋ δημιουργικής χαράς και αίσθησης ουσίας στρατόπεδα που ονομάζουν απασχόληση, ημι-απασχόληση, ελαστική εργασία. Κάτι σαν λάστιχο που το τραβάς μέχρι να σκάσει στα μούτρα του απέναντί σου.

Μισώ να με κοιτάζω στον καθρέφτη όταν επιστρέφω σπίτι αργά, σαν ναυαγός που τα κύματα της επιβίωσης τον ξέβρασαν προσωρινά πάνω στις στείρες ξέρες της καθημερινότητας.

Μισώ να πρέπει να βρίσκω δικαιολογίες για να δικαιολογώ τα κυνικά μέχρι τρέλας και τρελαμένα αδικαιολόγητα.

Μισώ να νιώθω πως μισώ. Ποιον; ποιους; ξεχνάω μες στη θολούρα μου; τα χάνω;
Μήπως το μίσος μου (συγχωρέστε με χριστιανοί και αφύσικα πράοι συμπολίτες μου) που δεν βρίσκει έναν "υγιή τρόπο" να εκτονωθεί, να διοχετευθεί προς αυτούς που μου το προξενούν με ευφάνταστες συλλήψεις και απαίσιες μεθόδους, μήπως τελικά στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μου..



Rohalas


(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου