ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

The roof is on fire!


Βρισκόμαστε στο "σωτήριο έτος" 1697. Ένα ολλανδικό δουλεμπορικό πλοίο πλέει στον Ατλαντικό ωκεανό, φορτωμένο με το άκρως κερδοφόρο για τους ιδιοκτήτες του εμπόρευμα. Οι οποίοι έχουν φύγει από τα "πρωτόγονα" αφρικανικά εδάφη, κι έχοντας με την ισχύ του ανώτερου οπλισμού αρπάξει από τα χωριά τους όσους περισσότερους υγιείς "άγριους" μπορούσαν να στοιβάξουν στο αμπάρι τους. Το μεγάλο καράβι κατευθύνεται προς τις "εκπολιτισμένες" πλέον και διψασμένες αγορές του "Νέου Κόσμου" για τέτοιου είδους αναλώσιμα αλλά υπερχρήσιμα ανθρώπινα εμπορεύματα, όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη των ευρωπαϊκής καταγωγής αφεντών αποίκων...



 Κάτω στο αμπάρι κανένας από τους αλυσοδεμένους σκλάβους δεν έχει το κουράγιο να αρθρώσει έστω και μια λέξη, αποδεχόμενοι παθητικά τη "μοίρα" τους. Εκτός από έναν που απευθύνεται για βοήθεια προς τον Ανάνσι, το αφρικανικό πνεύμα που γνωρίζει όλες τις γνωστές ή άγνωστες ιστορίες που έχουν συμβεί ή πρόκειται να συμβούν. Μέσα στο παράπονό του είναι και η αγωνία γα την τύχη της επίσης απαχθείσας από τους λευκούς δουλέμπορους μητέρας του. Και τότε...ξαφνικά εμφανίζεται με ανθρώπινη μορφή και φαντεζί ένδυμα (αν και συνήθως εμφανίζεται με τη μορφή της αράχνης) μπροστά σε όλους η αφρικανική αυτή θεότητα, έχοντας εισακούσει το κάλεσμα του πιστού της και αρθρώνει, με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, έναν διαχρονικής σημασίας λόγο. Που σαν από το πουθενά πυροκροτητής θα τινάξει τα σχέδια της "μοίρας" στον αέρα, τουλάχιστον εκείνο το παράξενο βράδυ:

" Έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό (αναφερόμενος στη μάνα του σκλάβου). Δεν καθόταν στον Γιοχάνες εκεί πάνω και την πέταξε από το πλοίο. Ήξερες ότι η μαμά σου δεν ήξερε κολύμπι; Θέλεις βοήθεια; Καλώς. Επίτρεψέ μου να σου πω μια ιστορία. Μια φορά κι έναν καιρό γαμήθηκε ένας άνθρωπος. Πώς σας φαίνεται αυτό για ιστορία; Διότι αυτή είναι η ιστορία των μαύρων ανθρώπων στην Αμερική! Σκατά! δεν γνωρίζετε ακόμη ότι είστε μαύροι. Πιστεύετε ότι είστε απλά άνθρωποι. Επιτρέψτε μου να είμαι ο πρώτος που θα σας πω ότι είστε όλοι μαύροι. Τη στιγμή που αυτοί οι καριόληδες οι Ολλανδοί πάτησαν πόδι εδώ, αποφάσισαν ότι εκείνοι θα είναι οι λευκοί κι εσείς οι μαύροι. Κι αυτός δεν είναι ο πιο προσβλητικός χαρακτηρισμός. Αφήστε με να σας δώσω μια εικόνα για το τι σας περιμένει μόλις φτάσετε στην ακτή. Θα φτάσετε στην Αμερική, γη της ευκαιρίας, αφθονίας...και μαντέψτε!
Όλοι σας θα γίνετε σκλάβοι. Θα σας χωρίσουν, θα σας πουλήσουν και θα δουλεύετε του θανατά. Οι τυχεροί ανάμεσά σας θα έχουν ρεπό την Κυριακή για να κοιμηθούν, να γαμήσουν και για να δημιουργήσουν κι άλλους σκλάβους, για ποιο λόγο; Για βαμβάκι; Για γαμημένα μωβ πουκάμισα; Το μόνο καλό νέο είναι ότι ο καπνός που θα καλλιεργούν τα εγγόνια σας δωρεάν θα προκαλέσει καρκίνο σε πολλούς καριόληδες λευκούς. Κι ακόμα δεν άρχισα. Εκατό χρόνια μετά θα την έχετε γαμήσει. Εκατό χρόνια μετά από αυτό; Γαμημένοι και πάλι. Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωσή σας θα γαμιέστε ακόμα στη δουλειά και θα σας πυροβολούν αστυνομικοί. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Αυτός εδώ το έπιασε (βλέποντας την αντίδραση εκείνου ο οποίος τον "κάλεσε"). Μου αρέσει. Αρχίζει και θυμώνει. Ο θυμός είναι καλός, γιατί σε κάνει να καταφέρνεις πράγματα".

 Στη συνέχεια ο Ανάνσι υποδεικνύει το δρόμο της μόνης υγιούς κι αξιοπρεπούς αντί-δρασης και τελικά απελευθέρωσης στους καταδικασμένους σκλάβους:
(το παραπάνω βίντεο είναι συρραφή της συνέχειας της ιστορίας και κάποια σημεία του διαλόγου απουσιάζουν, με αποτέλεσμα να τα'χουμε συμπληρώσει εμείς, μιας και έχουμε δει ολόκληρη την αμερικανική τηλεοπτική σειρά απ'όπου είναι παρμένα τα αποσπάσματα αυτά)

"Έχυσες δάκρυα για τον Ανάνσι και να'μαι εδώ λέγοντάς σου ότι θα αντιμετωπίσεις 300 χρόνια υποδούλωσης, ρατσιστικών μαλακιών και ασθενειών. Σου λέω ότι δεν υπάρχει κανένας γαμημένος λόγος που δεν θα έπρεπε να  ανεβείς εκεί πάνω τώρα και να κόψεις το λαιμό μέχρι και του τελευταίου καριόλη Ολλανδού και να λαμπαδιάσεις αυτό το πλοίο!"
 "Όμως αν καεί το πλοίο θα καουμε κι εμείς!" απαντάει έας άλλος αλυσοδεμένος σκλάβος. Ο Ανάνσι αφού χαμογελάσει ειρωνικά, έχει έτοιμη την απάντηση στην "εύλογη επισήμανση":
" Είστε ήδη νεκροί μαλάκα. Τουλάχιστον πέθανε τη στιγμή που θα θυσιάζεσαι για κάτι που έχει αξία.
ΚΑΨΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ! Κάψτε τους όλους!"

 Και αφού ο Ανάνσι (ή η δύναμη της ψυχής του αλυσοδεμένου που δεν αποδέχεται με τίποτα αυτή τη μοίρα) σπάει τις αλυσίδες του σκλάβου, ο οποίος με ένα βαρύ σφυρί που βρίσκει στο αμπάρι βοηθάει και τους άλλους ομοιοπαθείς του να σπάσουν τα δεσμά τους και όλοι μαζί ορμάνε προς τα πάνω, παίρνοντας ό,τι μπορει να τους φανεί χρήσιμο σαν όπλο. Και η νύχτα σύντομα θα κοκκινίσει από τις φλόγες της οργισμένης εξέγερσης που κατακαίνε το καράβι του θανάτου, στέλνοντάς το αύτανδρο στα σκοτεινά βάθη του ωκεανού...

Με μια πρώτη, βιαστική ανάγνωση αυτής της ιστορίας, θα έλεγε κανείς ότι όλοι, δίκαιοι και άδικοι, ήταν χαμένοι, μια και κανείς τους δεν γλίτωσε από το θάνατο. Ωστόσο, λιγάκι πιο στοχαστικά να αφουγκραστείς τη σημασία κάθε παραμέτρου της υπόθεσης, θα καταλάβεις ότι οι νικητές τελικά ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτε να χάσουν το οποίο δεν τους είχαν ήδη με τη βία στερήσει. Και με την ψυχωμένη, σθεναρή και συντονισμένη αντίδραση τους πέτυχαν να τιμωρήσουν όπως τους άξιζε τους στυγνούς εκμεταλλευτές τους και να επιλέξουν έναν θάνατο όπως τουλάχιστον τον ήθελαν αυτοί. Ως ελεύθεροι άνθρωποι!

Η μετάφραση των διαλόγων από τα βίντεο, καθώς και κάποια αποσπάσματα που δεν περιλαμβάνονταν σε αυτά αλλά είχαν σχέση με τη μικρή ιστορία που μας ενδιέφερε, ήταν παρμένα από τον πρώτο κύκλο της "τριπαρισμένης", πολύ ιδιαίτερης και με έντονη την ψυχεδελική αισθητική και τη χρήση της αλληγορίας, αμερικανική σειρά "Αmerican Gods"

H ανάρτηση αυτή έγινε με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο Σαρλότσεβιλ των ΗΠΑ, που (σε συνδυασμό με τις συνεχείς άδικες και χωρίς σοβαρό συχνά λόγο δολοφονίες και βιαιοπραγίες σε βάρος αφροαμερικάνων από λευκούς μπάτσους, τα τελευταία χρόνια) αποδεικνύουν ότι είναι λάθος να μιλάς περί "αναβίωσης του ρατσιστικού μίσους". Γιατί αυτό ποτέ δεν εγκατέλειψε τη χώρα της αν-ελεθερίας, του νεο-συντηρητισμού, του πουριτανισμού, των γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων, της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας, της στυγνής κυριαρχίας- κάτι σαν εσωτερική νεοαποικιοκρατία των πολυεθνικών εταιρειών σε πείσμα κάθε θεσμοθετημένης νομιμότητας", των "Patriot Acts" μετά την πολύ ύποπτη 9/11, των στρατιωτικών επεμβάσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη σε ρόλο παγκόσμιου σερίφη, της ραγδαίας φτωχοποίησης ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του αμερικανικού λαού...

Tελειώνοντας:
Φυσικά και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε ο "Ανάνσι" στους σκλάβους του παρελθόντος για τους "απελευθερωμένους σκλάβους" του μέλλοντος.
Ιδού και τι θα πει πάταξη του παραεμπορίου σύμφωνα με τα ανθρωποειδή της χώρας των ευκαιριών και συγκεκριμένα του βαρύτατου εγκλήματος της...πώλησης λαθραίων τσιγάρων (στο οποίο επιδίδεται για να επιβιώσει ένας φτωχός άνθρωπος, μαύρου δυστυχώς γι'αυτόν και τη ζωή του χρώματος) :


Συνδέστε:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου