ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Πορεία από το βούρκο προς τα άστρα!


Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την Ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν!
"Ο Μικρός Πρίγκηπας"

"Πρέπει να ξεμάθεις ό,τι έχεις μάθει!"
Ξερίζωσε από το είναι σου κάθε εμφυτευμένη δημοφιλή πεποίθηση, κάθε ιδεολογική-νοητική βδέλλα που σου αποστερεί την πολύτιμη ζωτική ενέργεια, κάθε θρησκευτική φαντασίωση-μηχανισμό καθημερινής μαζοχιστικής υποταγής και ψυχικής υποβάθμισης.



Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου!
Αντίκρισε με "άλλα μάτια" τον κόσμο, από τα πιο βαθιά κι αυθεντικά βάθη του εαυτού προς τα έξω, εκεί όπου βρίσκεται η πηγή των θαυμάτων και της αέναης μαγείας που εισχωρεί μέχρι τις πιο μύχιες κι ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού. Σκέψου σαν παιδί που ανακαλύπτει από την αρχή τον κόσμο, ακολουθώντας τα ένστικτά του και ανακαλύπτοντας το θαυμαστό εκεί που η μυωπία και μονολιθικότητα του ενήλικα δεν βλέπει τίποτα το άξιο αναφοράς. Θα ανταμειφθείς με πρωτόγνωρης σοφίας διαπιστώσεις.



Και οι λεωφόροι προς τον έναστρο ουρανό -ο "κόσμος" σύμφωνα με την αρχαιοελληνική σημασία- θα σου γνέψουν γεμάτοι υποσχέσεις αλλά και ρίσκο. Όμως τι αξίζει η ζωή χωρίς την ανάληψη ρίσκου, άρα επιλογών κι ευθυνών που τις συνοδεύουν; Τι είναι η ύπαρξη δίχως την αίσθηση της περιπέτειας, δίχως δύσβατους δρόμους; Το μόνο δηλαδή πεπρωμένο που υψώνει τον ανθρωπο από το βούρκο προς τα άστρα!


Κι αν στην πορεία που επέλεξες με καθαρή καρδιά, γενναία ψυχή και ανοιχτούς ορίζοντες να υποδέχονται το μυαλό, σε χλευάσουν, αν δοκιμάσουν να σε περιορίσουν ή να σε "καταρρίψουν" -Εσωτερικός ήλιος!- , αν σε στιγματίσουν ως troublemaker, αιρετικό, αθεράπευτο ου-τοπιστή κι ανεδαφικό οραματιστή - Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!  , χαλαστή της επίπεδης και προβλέψιμης και λεπτομερώς εποπτευόμενης "πιάτσας"; Κι αν σε κυνηγήσουν, σε λιθοβολήσουν; Αν ψάξουν επίμονα και βρούνε τρόπο και λόγο να σε πετάξουν στην πυρά ως επικίνδυνο "μάγο ή μάγισσα" ενός μεσαίωνα που μπορεί να ενδύθηκε ψευδαισθήσεις κι άνισες εικόνες προόδου αλλά ποτέ δεν έφυγε από τη μεγάλη τους "φάρμα"; Μα δεν έχεις παρά διατηρήσεις το γέλιο σου και να φύγεις δίχως να φοβάσαι ή να λυπάσαι - ειδικά αν ξέρεις πως είχε σημασία το γεγονός ότι έζησες- , ίσως και με μιά φράση ως τελευταία κουβέντα, εφόσον το κρίνεις χρήσιμο και για αυτούς που παρατηρούν και επεξεργάζονται τις εντυπώσεις τους:


Ο Ένοικος...

"Όλοι μας ζούμε μέσα στο βούρκο, αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα"
OΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ

 - Oι εικόνες αυτής της ανάρτησης, εκτός της πρώτης,  έχουν παρθεί από εδώ -

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου