ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Αφήνοντας πίσω τα σκουπίδια και γυρεύοντας τα Μονοπάτια τα άλλα..





 Άχρηστα φορτία

 " Το πιο μεγάλο βάρος για τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του, γιατί κουβαλάει πολλά άχρηστα πράγματα στους ώμους του"
ΝΙΤΣΕ


Ο πιο μεγάλος φόβος κόντρα στο πιο δυνατό φως

" Mπορεί κανείς ν'αποσυνθέσει τον κόσμο μέσω πολύ δυνατού φωτός. Για τα αδύνατα μάτια ο κόσμος γίνεται στερεός, για τα ακόμα πιο αδύνατα φαίνεται ν'αναπτύσσει γροθιές, για μάτια πολύ ακόμα πιο αδύνατα ντροπιάζεται και συντρίβει όποιον τολμήσει να τον κοιταξει έντονα.

Οι χαρές αυτής της ζωής δεν είναι οι χαρές της, παρά ο φόβος της ανύψωσής μας σε μια ανώτερη ζωή. Τα βάσανα αυτής της ζωής δεν είναι τα βάσανά της παρά ο αυτοβασανισμός μας εξαιτίας αυτού του φόβου"
ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ





Πέρα από τους φράχτες της τέχνης 

" Η τέχνη είναι επιφάνεια και συμβολισμός. Όσοι θέλουν να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια το κάνουν με δική τους ευθύνη. Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.
Όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη "
ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ ("Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη")


Το αληθινό μονοπάτι της απελευθέρωσης

"Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά.

Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια Που Έχουν Καρδιά.

Να ρωτάς, έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησέ το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει  από το να τ'ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείψεις.

Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδιά σου ότι είναι σωστό;  Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους.."
Ο Ινδιάνος σαμάνος Δον Χουάν Μάτους, μέσω των γραπτών του συγγραφέα και ανθρωπολόγου Κάρλος Καστανέντα.


Και η δική μου άποψη; Αν θέλετε διαβάστε ξανά αυτό το κείμενο ή διαβάστε το για πρώτη φορά. Απευθύνεται σε νέους ανθρώπους, είτε ηλικιακά είτε ψυχικά, ανήσυχους και συνετούς την ίδια στιγμή, οδοιπόρους και εξερευνητές του αχαρτογράφητου, χλευασμένου και δαιμονοποιημένου. Που δεν κρέμονται καλά αγκιστρωμένοι στα ξένα προς κάθε προσέγγιση της ουσίας του "είναι", στα ιδεολογικά τους τσιγκέλια, πασπαλισμένοι με άφθονη επίστρωση απολυτότητας και υπεροχής έναντι των άλλων ανθρώπινων οικόσιτων ζωντανών. Μέσα στις στάνες όπου παρασιτικοί οργανισμοί τρέφονται από την ενέργεια τους -και όχι μόνο- και γουρούνια και έχιδνες εποπτεύουν τα νεκροζώντανα κουφάρια τους.

- Οι τίτλοι στα παραπάνω ειπωμένα λόγια, πολύ ιδιαίτερων κι επομένως πολύ σημαντικών ανθρώπων, ήταν από εμένα-

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου