ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Μια ιδιότυπη κοινωνία μέσα στην κοινωνία της συναίνεσης




Eικόνες από έναν άλλο κόσμο που κινείται σαν αποκομμένη σκιά των συνηθισμένων (ή...συμφωνημένων) βημάτων και ρυθμών της πόλης.
Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία, ιδιότυπη και με δικούς της κανόνες και κώδικες. Που μοιάζει με τρύπα στο πέπλο της καθημερινής ρουτίνας και της πορείας απώλειας του εαυτού μέσα στις συναινετικές περιφράξεις του αστικού καθωσπρεπισμού και της κανονικότητας του ασπρόμαυρου. Εικόνες πολύ σκληρές, που ματώνεις βλέποντάς τες, σαν τρύπημα από σουγιά στο στομάχι, ανεξαρτήτως αν νομίζεις πως έχεις βαρεθεί να ακούς γι'αυτές ή καμιά φορά σκοντάφτεις στο δρόμο τυχαία πάνω τους και έντρομος ανοίγεις το βήμα να απομακρυνθείς. Βλέποντας το βίντεο και εισπράττοντας την ειλικρίνεια της απλότητας των στίχων και την αφήγησή τους να υλοποιείται μέσα στο μυαλό σου, δεν μπορείς παρά να μουδιάσεις.
Και να αναρωτηθείς εύλογα: "δεν θα λυθεί ποτέ αυτό το φοβερό πρόβλημα; πώς είναι δυνατόν να μην έχει τέλος και κανείς να μην μπορεί να κάνει τίποτα;"
Την απάντηση δεν θέλει και πολυ μυαλό να τη δώσεις μόνος/η σου: Δεν είναι ότι δεν μπορεί να νικηθεί αυτή η ανθρωποκτόνα μάστιγα, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! Ποιοι; Μα...αυτοί!
Που θεωρούν εαυτούς μικρούς θεούς και τους ανθρώπους αναλώσιμο υλικό. Που θεωρούν τις αφεντιές τους ιδιοκτήτες και τους πληθυσμούς ιδιοκτησίες. Που τρέφονται και δυναμώνουν και βασιλεύουν και θησαυρίζουν από την κοινωνική δυστοπία, τη δυστυχία, τη δυσαρμονία, το μίσος μεταξύ των διαιρεμένων και κατηγοριοποιημένων πληθυσμών. Και η δύναμή τους συντηρείται και η ισχύς τους αυγατίζει από την παρακμή και τον εκφυλισμό, τα τραύματα, τις ανασφάλειες και τους φόβους των ανθρώπων.
Όσο τους υπερτιμούμε, τους αποδίδουμε κύρος, τους ατενίζουμε όπως τα εκπαιδευμένα σκυλάκια  τους κυρίους τους, τους εμπιστευόμαστε ή απλώς τους φοβόμαστε...

Μόνος με συντροφιά...

Δύσμοιρα πλάσματα χθες βράδυ
χώθηκαν στην κάμαρά του.
Δραπέτες από ιστορίες χιλιοειπωμένες.
Και είχαν όψη θλιβερή
τον οίκτο τού ξυπνούσαν!
Έτσι βουβά κι έρημα όπως στέκονταν
μαζεμένα γύρω του σα να τον πολιορκούσαν.

Τι διάβολο γύρευαν;
Συμπόνοια; Παρηγοριά;
Κάποια λυτρωτική απάντηση;
Τι;

Η κοκκινοσκουφίτσα απ'το λύκο βιασμένη.
Ο δον Κιχώτης ράκος από του ονείρου το ναυάγιο.
Ο Ορφέας τρέμοντας δίχως την Ευριδίκη.
Κι ο Κύκλωπας με το μοναδικό του μάτι βάναυσα βγαλμένο.
Μα πιο τραγική η φιγούρα του Χριστού
με το σταυρό αβάσταγο στις πλάτες
αλλά υποχρεωτικό υπό την πίεση ανώτερων επιταγών βάρος.

Ναι!
ήτανε όλοι μαζεμένοι εκεί!
Γεμίζανε ασφυχτικά τη μικρή ανήλιαγη κάμαρά του.
Ώσπου ένιωσε πως πνίγεται
κάτω απ'την καταλυτική δύναμη της παρουσίας τους.
Μα ήξερε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει

καθώς τη φλέβα η βελόνα τρυπούσε αδηφάγα...

κάποιοι δικοί μου στίχοι, από την παλιότερη ανάρτησή μου "Ηρωίνη (δυο λόγια κι ένα ποίημα)"

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου