ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Η "αριστοπληξία" αποτελεί γνήσιο τέκνο της σήψης που μαστίζει και καταβαραθρώνει μια κοινωνία



Ένα από τα λίγα πράγματα σε άριστη κατάσταση εντός της χώρας:
Επίσης, η διαρκής επίκληση και ο μηρυκασμός των πνευματικών, πολιτιστικών και πολιτικών επιτευγμάτων κάποιων μακρινών προγόνων δεν απαλλάσει σε τίποτε έναν λαό από τις ευθύνες και την κατάντια του, όταν αποτελεί ένα σύγχρονο παράδειγμα παραγωγής πολιτισμικού τίποτα...


Oι παρακάτω σκέψεις έρχονται ως αφορμή το αιχμηρό και εξαίρετο συνάμα κείμενο του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ, Η σημερινή επιδημία των «αρίστων», περί "αριστοπληξίας" (ή "ανακάλυψης" αρίστων) στη σύγχρονη νεοελληνική σκηνή της πολιτικής ξετσιπωσιάς, της "υποδειγματικής" ως τώρα πελατειακής σχέσης κράτους-πολιτών, της επιδημικής υποκρισίας, του βαυκαλίσματος κενών στην ουσία τους εννοιών ("δημοκρατία", "ανάπτυξη", "διαφάνεια", "αξιοκρατία" κτλ κτλ), της παροιμιώδους ατιμωρησίας των υπευθύνων της διάλυσης οικονομικών και κοινωνικών υποδομών μιας χώρας, της πολιτειακής εξαχρείωσης. Πηγές εκτρωματικών αποστημάτων που μολύνουν ολόκληρο σχεδόν το κοινωνικο-πολιτικό φάσμα (ακόμα και του λεγόμενου αντιμνημονιακού-πατριωτικού χώρου και της λεγόμενης "αριστερής διανόησης") και του παραλογισμού κι εθελοδουλίας που πετούν στο καναβάτσο της ανυποληψίας και μοιρολατρίας κόμματα, αποκόμματα, κατ'ευφημισμό κινήματα, σωτηριολογικά σχήματα και κινήσεις. Που παραληρούν ανάμεσα σε γαβγίσματα εθνικής ανάτασης και κρυφό κλείσιμο του ματιού σε πόστα "διαχείρισης της κρίσης". Αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια των κατευθυνόμενων συνθηκών από τις "αγορές"(=χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός) και του "αυτονόητου" της μη διατάραξης (ή έστω στο ανώδυνα ελάχιστο) των παρασιτικών μεγάλων συμφερόντων τους σε βάρος της αυτοδιάθεσης κι ευημερίας των κοινωνιών.

"ΑΡΙΣΤΟΣ", το λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, μπορεί να θεωρείται όποιος/α:

-Αυτός που αποφεύγει να αναμειχτεί στις περιγραφόμενες παραπάνω "λογικές" και "οπτικές" των πραγμάτων και θεωρεί επιεικώς υποτιμητικό  για το άτομό του κι επικίνδυνο για την ακεραιότητά του τον συγχρωτισμό με τα πρόσωπα που τις εκφράζουν. Και βέβαια απεχθάνεται τις προσκλήσεις ενεργούς ενσωμάτωσης ή έμμεσης νομιμοποίησης απαράδεκτων και νοσηρών πολιτικοκοινωνικών πρακτικών, τις τυμπανοκρουσίες, τα βραβεία και τις τιμές προς το πρόσωπό του από το σκυλολόι της αμετροέπειας, της ανικανότητας, της μετριοκρατίας και φαφλατοσύνης. Κι αρνείται, άλλοτε ευγενικά κι άλλτε ηχηρά, να δεχτεί και να παραλάβει.
-Αυτός που διαθέτει ανεξαρτησία αντίληψης, αυτοεπίγνωση και πλεόνασμα υψηλών κοινωνικών αξιών ώστε να κινείται με γνώμονα όχι το τάισμα της έπαρσής του αλλά της επίτευξης του κοινού οφέλους. Και ποιο είναι αυτό το όφελος; Μα φυσικά η απελευθέρωση των ανθρώπων από τις προκαταλήψεις και την αμάθεια, τα υλικά και πνευματικά δεσμά που αλυσοδένουν το σώμα, την καρδιά και τη διάνοια των κοινωνιών και η δημιουργία όλων εκείνων των δυνατοτήτων κι ευκαιριών προς μια ολοκληρωμένη ύπαρξη.
-Αυτός, πάνω απ'όλα, που δεν δίνει βάρος στο "έχειν" και "λέγειν" αλλά στο "είναι" και "πράττειν".


Με άλλα λόγια, η σύγχρονη εγχώρια νεοελληνική "διανόηση", "τέχνη", "επιστήμη",  "επαναστατική ψυχολογία" (απ'όποιο χώρο του πολιτικού και πολιτικοποιημένου φάσματος κι αν υποτίθεται πως εκπορεύεται) διακρίνεται παταγωδώς από την έλλειψη "αρίστων".
Ή από την απροκάλυπτη ή ύπουλη δίωξή τους, τη συκοφάντηση και το θάψιμό τους, το φραγμό κάθε οδού ή υποψίας της στη δημόσια παρουσία και δυναμική εμπλοκή στα "εν οίκω" των όποιων "αρίστων". Ή έστω άξιων ανθρώπων, ως σημεία αναφοράς στους παραπάνω τομείς, που δεν αοριστικολογούν και θεωρητικολογούν ανέξοδα κι αδιέξοδα, που δεν μασούν τα λόγια τους ή κάνουν γαργάρα παλιότερες δηλώσεις, πεπραγμένα κι απόψεις, αλλά που πορεύονται με όπλο το θάρρος της γνώμης τους και με το σθένος της συνέπειας ως οδοδείκτη. Που δεν κραδαίνουν ωσάν παντιέρα τα "πιστοποιητικά αριστείων τους", αλλά διαπνέονται από διάφανο και τολμηρό όραμα κι εντιμότητα προθέσεων. Κι επειδή ο όρος "άριστος" ενέχει και το στοιχείο της υπερβολής σ'έναν κόσμο όπου η υπερβολή και τα ανεξέλεγκτα πάθη οδήγησαν κι οδηγούν απτόητα την ανθρωπότητα στο χείλος σκοτεινών αβύσσων, εμείς προτιμούμε τον όρο..."άνθρωπος"! Που, στην πιο σωστή του έννοια, εμπεριέχει όλα τα ακριβώς παραπάνω χαρακτηριστικά περί "αρίστων" κι άξιων.Και πάνω απ'όλα εμπεριέχει το αναζωγοονητικό και γεμάτο προοπτικές και γενναίες υποσχέσεις στοιχείο της ΡΗΞΗΣ. Στη νεοελληνική περίπτωση ενάντια σε ένα συρφετό σήψης και των επαίσχυντων μηχανισμών και μεθόδων επιβολής της πιο ανυπόφορα δύσοσμης εξουσίας που γνώρισε ο τόπος από τη μεταπολίτευση έως σήμερα...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου