ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

"We don't like Samba" (greek subs), ένα εξαιρετικό βίντεο!


http://www.veoh.com/watch/v75042238TDf7XEN5

ή: η συσσωρευμένη οργή ενάντια στη χρηματοπιστωτική-εταιρική τυραννία
ή: όσα η μουντιαλική TV δεν μας έδειξε και δεν μας διηγήθηκε



 Aπό το εξαιρετικό αυτό βίντεο, που αξίζει να το δείτε και να το διαδώσετε:

"...ένας πρακτικός διάλογος, μια σύμπραξη, μια σειρά από κοινωνικές ομάδες στα οδοφράγματα του Ιουνίου! Μια θαυμάσια γιορτή που λειτούργησε ως πρακτική καταγγελία της υποταγής μας στη λογική του κεφαλαίου..."



 " "Έι! Μικρέ! (πάντα σου την έσπαγε αυτή η προσφώνηση του ξαδέρφου σου κι αυτός είχε υποσχεθεί να μη την ξαναξεστομίσει!). Μη φοβάσαι, είμαστε και μένουμε όλοι μαζί! Ετοιμάσου να την κάνουμε γιατί είναι πολλοί!"
Η φωνή του ξαδέρφου σου σε ξυπνάει και συνάμα σε τρυπά σαν μαζεμένες πολλές καρφίτσες στην καρδιά! Και ξαφνικά, λες και κάποια αόρατα χέρια σε σπρώχνουν (πάντως όχι αυτά του θεού, "ίσως κι αυτός εξαγοράστηκε από κάποια πολυεθνική των εκδόσεων που πουλάει και βίβλους" όπως συνήθιζε να λέει μια κοπελιά της παρέας), τινάζεσαι σαν ελατήριο μπροστά. Και βγαίνεις μπροστά από τα φλεγόμενα οδοφράγματα προς τις εφιαλτικές ορδές που είναι πια μια ανάσα σχεδόν.
Και στο χέρι σου (ούτε που θυμάσαι πώς και πότε βρέθηκε εκεί) σφίγγεις ένα φλεγόμενο μπουκάλι. Και σχεδόν σε ταράζει αυτή η παράξενη σιγουριά πως είναι ίσως κι ό,τι πιο αξιοπρεπές έχεις κάνει ως τώρα.

Και καθώς η πλαστική σφαίρα εκτοξεύεται από τους απέναντι, ποτισμένη με όλο το μίσος ενός απάνθρωπου κι εξαγορασμένου κόσμου και κατευθύνεται με ανελέητη ορμή προς το στήθος σου...και το ξέρεις...εσύ χαμογελάς! Γιατί μέσα από τον πιο αυθεντικό πυρήνα της υπόστασής σου, αισθάνεσαι ότι έχεις στο πλευρό σου όλα τα δίκια ενός ρημαγμένου παλιού κόσμου και τη γεμάτη χρώματα προσδοκία ενός διαφορετικού καινούργιου κόσμου. Και την ώρα που νιώθεις το θώρακά σου να καίγεται και τη φλεγόμενη κραυγή σου να γλιστράει από το χέρι κάτω και καθώς πέφτεις και όλα πια θα σκοτεινιάσουν, προλαβαίνεις να ουρλιάξεις με όλους τους πόρους σου: " ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕΕ!" Κι εκείνα τα τελευταία δέκατα των δευτερολέπτων των 20 χρόνων σου, δονείσαι από μια έντονη σιγουριά ότι θα βρεθούν και πάρα πολλοί άλλοι με φλεγόμενες ματιές.

 Είτε ζουν στην αποθήκη ανθρώπων της Αθήνας, είτε στα γκέτο του Λονδίνου, είτε στις συνοικίες της Αιώνιας Πόλης, είτε στις φτωχογειτονιές του Ρίο, είτε οπουδήποτε αλλού αργοπεθαίνει ό,τι απομένει από τη ζώσα ψυχή του κόσμου. Είτε είναι μοναχικοί "λύκοι της στέπας", είτε "ελεύθεροι σκοπευτές", είτε υιοθετούν "διακριτικά", αλλά όλοι τους με Δουλτσινέα τους...
...την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! "
από το Μία φλεγόμενη ματιά με μια φλεγόμενη κραυγή...

To βίντεο αυτό το είδαμε πρώτα στο ΔΉΘΕΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου