Οι εκλογές μέσα στις αστικές "δημοκρατίες" νομιμοποιούν το φαύλο αντι-δημοκρατικό κύκλο και τις ιδιωτικές τυραννίες!

 Κατ'αρχήν διαβάσαμε και προτείνουμε το εξής:
 Αντιεκλογικό κείμενο από "ναμούς"
Αποσπάσματα:
".. πιστεύουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες δεν αναπτύσσονται παράλληλα με τον «αγώνα στις κάλπες» όπως εμφατικά τονίζει η αριστερά
...Συνολικά οι αγώνες δεν ερμηνεύονται από τους υποστηρικτές της κάλπης ως η διαδικασία μέσω της οποίας θα προέλθει η οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, αλλά χρησιμοποιούνται κατά βάση εργαλειακά, ώστε να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα στις εκλογές. Όσο επιτυγχάνεται αυτό και οι αγώνες εξαργυρώνονται στις κάλπες δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό κίνδυνο για τους εκμεταλλευτές μας... Τα πραγματικά αυτοοργανωμένα κινήματα δεν γνωρίζουν μεσσιανιστικές λογικές και είναι αλλεργικά απέναντι σε επίδοξους σωτήρες...Για εμάς πολιτική δεν είναι να ψηφίζεις κάθε 4 χρόνια και να αναθέτεις την διαχείριση της ζωής σου σε δεξιές και αριστερές αυθεντίες που πουλάνε αυταπάτες. Για εμάς πολιτική είναι η οργάνωση της καθημερινότητας μας, των αντιστάσεων και των αρνήσεων μας, μέσα από διαδικασίες και δομές που προεικονίζουν και την κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε."

Η δική μας άποψη:
Ένα κείμενο "αντι-εκλογολογίας", που παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να βιαστούν να δηλώσουν πολλοί ότι έχουν και μόνο από τον τίτλο (όπως συμβαίνει συνήθως με τους ανθρώπους και την εξάρτηση της στάσης τους από την πρώτη εντύπωση ή τις μονολιθικές ιδεολογικές αγκυλώσεις που υπάρχουν σε ΟΛΟΥΣ τους χώρους πολιτικών απόψεων και διεργασιών), καλό θα ήταν να περιηγηθούν στις γραμμές του ως τον επίλογό τους. Γιατί υπάρχει μια μεστή επιχειρηματολογία και διαπιστώσεις περί χειροπιαστών αληθειών, που δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Όσο και οι ανάλογες στο τέλος συγκρουσιακής φύσης αντι-προτάσεις στην εκλογική "αναγκαιότητα" για την έξοδο κάποια στιγμή απ΄τον κερδοσκοπικό εφιάλτη του οικονομικού κι εταιρικού ολοκληρωτισμού. Ακόμα και μια αμεσοδημοκρατική λαϊκή συνέλευση που παίρνει αποφάσεις και κινείται προς την εφαρμογή τους, μπορεί να θεωρηθεί τέτοιας φύσης μέσα σε αυτή τη νοσηρή παθητικότητα που απλώς ξεγελούν οι όποιες εκλογές.
 Η διαπίστωση: "μα αφού είμαστε εξαρτώμενοι από ένα εκλογικό και πολιτειακό σύστημα που μπορεί να αποτελεί κοινοβουλευτική ολιγαρχία και παρωδία δημοκρατίας (μόνο οι πολύ βλάκες δεν το παραδέχονται ακόμη, ενώ η δική μας άποψη έχει εκφραστεί κι εδώ: Είμαστε με τα καλά μας, ακόμα μιλάμε για δημοκρατία; καθώς κι εδώ: Όταν το "πολιτικό ζώο" κολλάει στη ζωώδη υπόσταση...), αλλά  είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε μέσα στα πλαίσιά του"... προσεγγίζεται σωστά με δυο επισημάνσεις στην ίδια την υποτίθεται "αναπόφευκτη"  λογική της:
α) Ποιος μας υποχρεώνει να επικυρώνουμε αυτή τη νομιμοποίηση της "δημοκρατικής αυθαιρεσίας" των υποτιθέμενων ειδικών και πληρεξούσιών μας για να διαχειριστούν το παρόν και να διαμορφώσουν το μέλλον μας; Γιατί αν αυτός που μας υποχρεώνει είναι η "υψηλή αίσθηση του δημοκρατικού μας καθήκοντος", τότε στην ουσία γελοιοποιούμε το ίδιο μας το καθήκον, καθώς η κάλπη δεν αποτελεί δημοκρατική διαδικασία από μόνη της.

Xωρίς καμιά στη συνέχεια δυνατότητα συλλογικής συμμετοχής και πρόσβασης στη διακυβέρνηση. Που μπορεί να γίνει και με δημοψηφίματα και με διαδικτυακά δημοψηφίσματα, με κωδικό πχ για τον καθένα κι απόλυτη ασφάλεια και με συλλογή υπογραφών (πχ και πάλι αν μπορεί να γίνει μέσω δικτύου) που αν "πιάσουν" ένα συγκεκριμένο νούμερο οδηγούν αυτόματα στην ανακλητότητα ανίκανων και αμετροεπών δημόσιων αρχόντων, την καθιέρωση της παραδειγματικής τιμωρίας των διεφθαρμένων, την καθιέρωση εγχειρημάτων κοινωνικής οικονομίας και στήριξης των ανεξάρτητων παραγωγών δίχως καρτέλ μεσαζόντων, την οργάνωση διαυγών συλλογικών θεσμών, τοπικών συνελεύσεων με αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα που αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και διαμορφώνουν την κοινωνικοπολιτική τοπική όσο κι ευρύτερη χάραξη πορείας... Και πολλοί άλλοι, πραγματικά ανατρεπτικοί τρόποι αυτοοργάνωσης με οριζόντιες-άρα μη γραφειοκρατικές και ιεραρχικές δομές και κοινωνικό πρόταγμα. Τέτοιες ιδέες περί αυτοθέσμισης σαφώς και δεν αποτελούν κτήμα του αναρχισμού, ο οποίος όμως εχει μια πολύ μεγάλη εγγύτητα σε αυτό που αποκαλείται άμεση δημοκρατία! β) Άρα γιατί να πρέπει απρόσκοπτα, μαζοχιστικά και στην πράξη αδιέξοδα, να λειτουργούμε μέσα σε τέτοια πλαίσια; Που στην ουσία νομιμοποιούν τον ολοκληρωτισμό των ληστρικών πολυεθνικών εταιρειών και παρασιτικών οργανισμών (τράπεζες) σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και μετατρέποντας τους εκλεγμένους άρχοντες σε έμμισθους μάνατζέρ τους. Οι οποίοι ό,τι κι αν κάνουν δεν ξεκατσικώνονται με τίποτα από το σβέρκο των ψηφοφόρων τους και μη! Και εφόσον αυτοί οι πανίσχυροι παράγοντες και τα ανάλογα ολοκληρωτικού και τυραννικού χαρακτήρα συμφέροντα διαμορφώνουν αυτά τα πλαίσια και τις απόλυτα ελεγχόμενες απ'αυτούς συνθήκες... Είστε τόσο αφελείς να πιστεύετε ότι αν υπήρχε έστω και μια υποψία πως κάτι ουσιαστικό μπορεί να αλλάξει για τους πληθυσμούς ("ζαλισμένα κοπάδια" συνήθως τους αποκαλούν καθώς τους συντρίβουν διανοητικά και ψυχολογικά με τη φοβερή παραπληροφόρηση και προπαγάνδα τους) μέσω εκλογικών διαδικασιών όπως αυτές που υπάρχουν -"μαγειρεύονται μέσα κι από κρυφές ατζέντες" η σωστή φράση, θα επέτρεπαν να λάβουν χώρα αυτές ή να διεξαχθούν πριν και να εξαργυρωθούν μετά με ομαλό τρόπο; Αυτοί που οδηγούν στο σφαγείο ολόκληρους λαούς για να διασφαλίσουν τα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους, που ανατρέπουν εκλεγμένες κυβερνήσεις σε μια νύχτα για να εγκαταστήσουν τους δικούς τους δικτατορίσκους, τελευταία συνεργαζόμενοι και με δηλωμένους νεο-ναζί με σβάστικες και πορτραίτα του Αδόλφου στις πορείες τους; Αυτή είναι η ιδέα περί της δημοκρατίας (τους);
Διαβάστε κι αυτό το εξαιρετικό άρθρο: ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ή ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ

Εμείς να επισημάνουμε επιπλέον πως οι εκλογές μέσα στις αστικές "δημοκρατίες" νομιμοποιούν τις ιδιωτικές τυραννίες!
Και είδαμε και κατά πόσο η "Αριστερά" με όλα αυτά τα φοβερά που συμβαίνουν στον τόπο-H ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΗ ΣΕ ΝΟΥΜΕΡΑ!, επέλεξε την καταγγελία της Κατοχής από τη Διεθνή των Τοκογλύφων και του διακοσμητικού τύπου κοινοβουλίου (το εκτελεστικό όργανο των αντισυνταγματικών "πράξεων νομοθετικού περιεχομένου") και ως επόμενο ανατρεπτικό βήμα την οργάνωση του αγώνα στους δρόμους! Τι επέλεξε; Τη "μεταρρυθμιστικολογία εντός της μέγγενης του ευρώ και της προκλητικά δικτατορικής γραφειοκρατίας της Κομισιόν ή τη στείρα ειρωνεία και την είσπραξη ευσήμων από τους σαλτιμπάγκους. ΟΧΙ! Επέλεξε στην ουσία την ενσωμάτωση και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε άλλο αυτό...
 Όσο για τα μεγάλα συνδικάτα έχουμε να πούμε ότι η στασιμότητα, ατολμία τους, έλλειψη ενωτικού πνεύματος και σοβαρής στρατηγικής οργανωμένης αντίστασης (κάτι που δεν είναι σίγουρα οι 24ωρες απεργίες για βόλτα γύρω απ'τη Βουλή και απαγγελία ανώδυνων συνθημάτων από τους εργατοπατέρες-νανουριστές της λαϊκής οργής) ήταν ως τώρα παροιμιώδεις! Ενώ η στάση τους θα' λεγε κανείς ότι αποτέλεσε και πυλώνα της εργασιακής δουλείας της κοινωνίας: Κοινωφελής, ενοικιαζόμενη εργασία: Το νέο κοινωνικό μοντέλο εργασιακής εκμετάλλευσης και ο ρόλος των ΜΚΟ ως σύγχρονα δουλεμπορικά (με τη ΓΣΕΕ ένα απ'αυτά)

Η λύση είναι πρώτιστα αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων και ανάλογων ατομικών-συλλογικών συμπεριφορών. Κάτι που είναι ίσως και μια μορφή συναισθηματικής διεύρυνσης και νοητικής υπέρβασης για πολλούς: καθώς αποτελεί μια συγκρουσιακής φύσης κατάσταση, αρχής γενομένης με τον ίδιο τον εαυτό. Που σημαίνει πως πρέπει φίλε/φίλη να αρχίσεις να κινείσαι και να παρατήσεις την ανάθεση ευθυνών σε άλλους, κι όπως έχει αποδειχτεί τόσες και τόσες φορές βαθιά ανήθικους και διεφθαρμένους! Όλα τα άλλα για εμάς μοιάζουν με δικαιολογίες σκλάβου που προσπαθεί να παρουσιάσει τη δουλεία του (και οκνηρία του απέναντι στην πιθανότητα να αλλάξει αυτή η συνθήκη) ως "φυσιολογικότητα"...

ανιχνευτής