ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Η καταραμένη αποδοχή των "πραγμάτων"

"Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει". ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
 "Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ'αυτόν που το κρατάει!"
EMILE ARMAND


Δεν είναι η δολιότητα, η κενότητα και η έλλειψη ανθρωπισμού του σχεδιασμού της οικονομικής πολιτικής. Που παράγει μαζική δουλεία και καταστροφή κι αθλιότητα.

Δεν είναι τα ψίχουλα που χαρακτηρίστηκαν "κοινωνικές κατακτήσεις" για να ξεγελούν την ανάγκη για μια ύπαρξη βασισμένη στην ισονομία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια. Και τώρα παίρνονται πίσω κι αυτά απ΄τους εμβρόντητους πληθυσμούς της εργατικής τάξης, οδηγώντας σε μια χυδαία και πρωτοφανή ομηρία.

Δεν είναι η έλλειψη απλά κοινωνικής ευαισθησίας και διορατικότητας και πολιτικής συνειδητότητας. Που ενισχύει και διευκολύνει τη μαζική υπο-προλεταριοποίηση και τροφοδοτεί τις σπασμωδικές, άνευρες, κατακερματισμένες και μικρόψυχες αντιδράσεις των άμεσα κι έμμεσα θιγόμενων και πληγέντων.

Αυτό που με πειράζει και με πληγώνει περισσότερο είναι αυτή η ξεφτιλισμένη κυριαρχία της πιο  απονεκρωτικής συνήθειας. Αυτή η ανομολόγητη αποδοχή των "τετελεσμένων". Στην υποταγμένη ατομική και συλλογική συνείδηση, τουλάχιστον σε αποκαρδιωτικά μεγάλο ποσοστό.

 Αυτή η νέα "φυσιολογικότητα" που εγγράφεται στην ψυχή των ανθρώπων. Και διαμορφώνει σκυφτές πλάτες, γονυπετείς υποστάσεις και ανάλογες συμπεριφορές. Ώστε οι άνθρωποι να ξεπέφτουν ολοταχώς σε δίποδα άβουλα αναλώσιμα πουλερικά ιδιόκτητων κοτετσιών. Κι αν μέσα στο κοτέτσι πετιέται απελπιστικά λιγοστή ποσότητα καλαμποκιού, τότε είναι κωμικοτραγικό -και σίγουρα θλιβερό- το θέαμα του αλληλοφαγώματος των "έγκλειστων ζωντανών". Για το ποιο θα πρωταρπάξει ένα μίζερο σπυρί ώστε "να τη βγάλει" άλλη μια μέρα..

Αυτή η επιβίωση με κάθε μέσο, ακόμα και σε βάρος των άλλων, των ομοιοπαθών, των ασθενέστερων. Αυτός ο συμβιβασμός με την "αναπόφευκτη" νέα τάξη πραγμάτων που " δυστυχώς δεν αλλάζει", "δεν παλεύεται", "είναι άδικη αλλά πανίσχυρη, ανίκητη".
 Σκέψεις, λόγια και πένθιμες δικαιολογίες που θυμίζουν κακαρίσματα τα οποία αγνοούν -ή παριστάνουν πως αγνοούν κι αυτό είναι ο κόλαφος του έλλογου όντος- την επερχόμενη συμφορά. Και πτώση. Σε εννοιολογικά και διανοητικά αδιέξοδα και παραχαρακτήρια. Σε ξεπουπούλιασμα μέσα σε ζεματιστά καζάνια, που συχνά παρουσιάζονται ως σωτήριες λέμβοι. Και στους προθάλαμους των σφαγείων.

 Αλλά βέβαια υπάρχει διέξοδος, έτσι δεν είναι;
"Στις επόμενες εκλογές θα τους δείξουμε"
 Δηλ. θα παραμυθιαστούμε για νιοστή φορά από την προπαγάνδα και τα κόλπα των εκτροφέων μας για να "επιλέξουμε" τους ιδανικούς κάθε φορά γι'αυτούς επιστάτες μας.
 Για το καλό μας!


Ο Ένοικος



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου