ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Αγορά Χρυσού Στα Σούπερ Μάρκετ: Ο Λαδέμπορας Της Κατοχής Ξανάρχεται


Σχόλιο: Oι μαυραγορίτες που έκαναν ολόκληρες περιουσίες πάνω στα δράματα και την αγωνία της επιβίωσης των συνανθρώπων τους, οι "σαράφηδες", τα πιο αηδιαστικά λαμόγια, τα χειρότερα παράσιτα της κοινωνίας και οι "επιχειρηματίες που δεν αφήνουν καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη", ευδοκιμούσαν ανέκαθεν σε καταστάσεις κοινωνικής εξαθλίωσης και εφιαλτικής ένδειας. Η απάντηση σε όλα αυτά τα φαινόμενα που προσβάλλουν την αισθητική και την αξιοπρέπειά μας πρέπει να είναι η δημόσια απομόνωσή και περιφρόνησή τους και το "άλειμμα με πίσσα και πούπουλα". Για να μην πω κάτι πολύ πιο ταιριαστό στην αηδιαστική περίπτωσή τους (όπως και στην περίπτωση αποτελεσματικής αντιμετώπισης της έξαρσης παρουσίας κατσαρίδων)...
Κι αν αυτό που αναφέρει το παρακάτω άρθρο δεν έχει ακόμα πραγματωθεί σε καθολική κλίμακα (ανάρτηση των αρχών του Νοέμβρη), δεν μου λέει τίποτα! Γιατί και μόνο η σκέψη προς μια τέτοια κατεύθυνση λέει πολλά!


Αγορά Χρυσού Στα Σούπερ Μάρκετ: Ο Λαδέμπορας Της Κατοχής Ξανάρχεται


Ο λαδέμπορος, ο μαυραγορίτης της Κατοχής ξανάρχεται αλλά μεταλλαγμένος! Τώρα δεν κάνει τη δουλειά του στο ημίφως, αλλά κάτω από το λαμπερό φως των πολυκαταστημάτων, νόμιμα και με ταμειακή μηχανή! Και επιπλέον, οι πελάτες του τον «λατρεύουν» αφού τους εξασφαλίζει ταχύτητα, εξυπηρέτηση και θέση πάρκινγκ.

Aπό τη μια οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ επιδεικνύουν την κοινωνική ευαισθησία τους επιτρέποντάς μας να αφήνουμε στους ειδικούς κάδους τους τρόφιμα για τους φτωχούς ή παρέχουν έκπτωση 10% (στα τυριά) για τους ανέργους.

Από την άλλη μας διευκολύνουν να πουλήσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ύστερα να αγοράσουμε τα απαραίτητα. Το γύρο του Διαδικτύου έκανε η είδηση που πρωτοδημοσιεύτηκε στο fpress.gr για τη λειτουργία ενεχυροδανειστηρίων στα σούπερ μάρκετ.



Πρώτη εγκαινίασε αυτή την πρακτική η αλυσίδα Carrefour-Μαρινόπουλος και, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της εταιρείας Goldbuyer που έχει 750 καταστήματα και πάγκους σε όλο τον κόσμο:
«…οι πελάτες λατρεύουν την ευκολία με την οποία μπορούν να πουλήσουν τα χρυσά τους αντικείμενα που δεν χρειάζονται πλέον σε ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον».

Στα αντικείμενα που δεν χρειαζόμαστε πλέον και τα οποία πρόθυμα αγοράζει η Goldbuyers, συγκαταλέγονται: «γαμήλιες βέρες, δαχτυλίδια αρραβώνων, βώλοι και ράβδοι (χρυσού), ασημένια κοσμήματα, μενταγιόν κ.ά.»

Μαθαίνουμε επίσης ότι «τα γειτονικά καταστήματα λιανικής λατρεύουν την πρακτική παροχής άμεσης μετρητών της εταιρείας μας, καθώς αυτό σημαίνει ότι οι πελάτες μας έχουν περισσότερα χρήματα να διαθέσουν αλλού• έτσι, υποστηρίζουμε με τον πιο θετικό τρόπο τις υπόλοιπες τοπικές επιχειρήσεις και την τοπική βιομηχανία». Με άλλα λόγια, πουλάμε το χρυσό μας σταυρουδάκι για την ανάπτυξη, ρε γαμώ το!

Αναρωτιόμαστε αν οι πάγκοι της Goldbuyers δέχονται και χρυσά δόντια. Και αν ναι, μήπως θα πρέπει να στήσουν μια πρόχειρη καρέκλα οδοντογιατρού ώστε το δόντι του πελάτη να αφαιρείται ανώδυνα και επιτόπου;

Τώρα πια μπορούμε να παραφράσουμε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
«Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι• θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ».

Δηλαδή, μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη όπου ο σκόρος και η σαπίλα τούς καταστρέφουν και όπου οι κλέφτες μπουκάρουν και τους κλέβουν. Φέρτε τους θησαυρούς σας στην Goldbuyers και φύγετε έχοντας αποκτήσει έναv τενεκέ λάδι και πέντε κιλά όσπρια Τουρκίας…

Το διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου