ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Όλα καλά, όλα ανθηρά!





Με ένα νέο άνεμο αισιοδοξίας να πνέει από την Άπω Ανατολή, τον σινικό Απηλιώτη που φυσάει και παίρνει τα μαλλιά μας σαν θερινή κατασκήνωση, σκαλίζουμε οι φτωχοί εμείς Γενοβέζοι τις αποσκευές του Μάρκο Πόλο των ημερών μας. Ανάμεσα σε στοίβες από άγνωστους χάρτες, κάτω από πολύχρωμα φιαλίδια με λογής-λογής εξωτικά καλούδια, μπαχάρια και καρυκεύματα, ψαχουλεύουμε τα τόπια τα μεταξωτά με τα πολλά τα σχέδια: Λαχούρια, κρίνοι, σχέδια αμέτρητα· στη μέση φύλλα και άνθη του λωτού –του λωτού που για πόσο ακόμη θα καρπίζει;

Οι Κινέζοι, λέει, επιβεβαίωσαν το ενδιαφέρον τους για τα τρένα μας. Σηκώθηκαν χίλιοι νοματαίοι, κολλητοί, και πήγανε μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, ένας σκασμός λεφτά να τους ταΐζεις σπρινγκ ρολ, γουόν τον και πάπια Πεκίνου, για να επιβεβαιώσουν οι Κινέζοι το ενδιαφέρον τους για τα τρένα μας!!! Κι επιστρέψανε για να άρουν –άκουσον-άκουσον– τα γραφειοκρατικά εμπόδια! Ουάν στοπ σοπ! Λάθος! Γιουάν στοπ σοπ. Όμως, λέει, σώφρων ο επικεφαλής του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ., εμφανίσθηκε συγκρατημένος –είχε πάθει, να πούμε, μια «συγκρατημένη αισιοδοξία»: δηλαδή, λίγο αλέγκρος, λίγο πηδούλης, λίγο έτσι, λίγο κάπως, αλλά… κρατιέται. Λίγη τσίπα μωρέ!

Αφού το πουλάτε, το ρημάδι! Όχι τα τρένα μόνο! Τα πάντα! Μπιρ παρά!!
Το ‘χει τούμπανο όλη η Οικουμένη!!! Δεν έχουνε αυτοί πρεσβείες; Δεν έχουνε εμπορικούς ακολούθους; Δεν έχουν πράκτορες; Δεν έχουνε περαστικούς; Τι, δηλαδή; Θέλανε να κόψουνε και φάτσα από κοντά, πριν ψωνίσουν από σβέρκο;;; Ή μήπως πήγατε, για να λέτε μετά ότι και καλά ψηθήκανε από τη φάτσα, κι όχι από μόνοι τους; Κάτσε να το πείτε, κι εδώ είμαστε… (Να το πούνε, να το πούνε! Είναι αλλιώς άμα υπάρχει ομολογία…)

Η αισχρή φάμπρικα αισιοδοξίας δουλεύει ολημερίς κι ολονυχτίς, και μας έχει φλομώσει στο φούμο, για να μας πείσει ότι δεν είναι αιθαλομίχλη με πατσουλί, αλλά Nina Ricci Vaporizateur. Μισή χώρα άνεργοι θα φάνε μαιμού Nina Ricci Vaporizateur made in China!..

Έγραψε, λέει, η Wall Street Journal για τον «νικητή». Ρε ουστ! Άντε τώρα, μην καταπιαστώ με εκείνον που το ‘γραψε… Μπήκε και στο προφίλ μου στο LinkedIn ο μέγας αυτός ιστορικός και αναλυτής, για να τσεκάρει ποιος είμαι εγώ που τον ψάχνω; Τι μας έκανε, λοιπόν, πριν γράψει; Ανατομία κι αυτός, πριν από την εγχείρηση; Πριν από μια εγχείρηση πάνω από τα ρούχα; Λες και δεν έχει δει όλη η Ελλάδα τον Καλυβάτση, και κοιμάται όρθια για το πώς γίνονται αυτές οι δουλίτσες… Για πάμε, για πάμε να τον δούμε και, παρά το λωτό να θυμηθούμε…



Λοιπόν; Για πείτε μας: πόσο καλό ήταν το “ευχαριστώ”, εεε, συγγνώμη, ήθελα να πω το άρθρο της  Wall Street Journal;

Σαν να μην μας έφτανε ο άνεμος από την Ανατολή, έχουμε και κατά ριπάς αεράκι από τη Δύση. Από τη Γερμανία!!! Έγραψε, λέει, και η Bild. Ποιος;;; Η Bild!!! Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά! Για πάμε να δούμε τα χαμπέρια της αυτηνής της κυρίας: Κλικ εδώ.

Ήθελα να ‘ξερα πόσο μακριά σκοπεύουν ακόμα να την τραβήξουν αυτή τη βαλίτσα του νέου Μάρκο Πόλο… Ήθελα νά ξερα… Ήθελα να ‘ξερα, διότι τον Μάρκο Πόλο, τον αυθεντικό, χωρίς να φταίει σε τίποτε ο φουκαράς, οι Γενοβέζοι τον τσιμπήσανε και τον μπουζουριάσανε. Εμείς;


Πηγή:  sotosblog, επεξεργασία 1ου βίντεο από το Γρέκι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου