* ...περί της κακοποίησης της γυναίκας ως έννοιας και ως υπόστασης...Αναδημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό κείμενο, τροφή για σκέψη (για όσους διαθέτουν δική τους σκέψη και όχι νοητικά εμφυτεύματα...) της Eve Barlow. Ένα, επιπλέον, κείμενο "σφαγής με το βαμβάκι" της διαβόητης "woke agenda" ...Επίσης, γι' αυτό το ύπουλο, ανιστόρητο και περιγέλαστο στην ουσία αφήγημα αξίζει ο αναγνώστης να περάσει κι από εδώ: ΘΑ "ΕΝΕΚΡΙΝΑΝ" ΟΙ ΧΙΠΠΥΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ; Και κάτι, ακόμη, από εμάς: Live your myth σε έναν κόσμο "ανάποδης λογικής"...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γαλήνη που να με κατακλύζει από τη θέα της γοητείας. Είτε πρόκειται για την Grace Kelly με ρούχα παραλίας είτε για τη Marilyn Monroe που να καπνίζει τσιγάρο. Είτε πρόκειται για την Diane Keaton με την χαρακτηριστική της στιλάτη εμφάνιση είτε για τη Lady Gaga ντυμένη με ωμά κρέατα. Είτε πρόκειται για τη Shirley Eaton καλυμμένη από την κορυφή ως τα νύχια με χρυσή μπογιά, είτε για την Pamela Anderson χωρίς μακιγιάζ.
Η απλή θέα των λαμπερών γυναικών προσφέρει τόσο τη δυνατότητα διαφυγής όσο και εκείνο το παλιό ξυπνητήρι που υπενθυμίζει σε όλους μας να ανέβουμε επίπεδο όπου κι αν βρισκόμαστε. Δεν υπάρχει ανώτατο όριο στη γοητεία. Η γοητεία γυαλίζει συνεχώς τις άκρες της. Συνεχίστε! Δεν περιμένει κανέναν.
Ζω γι’ αυτό. Ζω για το να είμαι γυναίκα. Οι γυναίκες ντρέπονται να το πουν αυτό στις μέρες μας. Υπάκουες γυναίκες που θέλουν να είναι ευχάριστες με όλους και δεν θέλουν να κάνουν όσους δεν έχουν αποφασίσει τι ακριβώς είναι να νιώθουν άβολα.
Μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και να επιλέγω. Θέλω να φορέσω φούστα και γόβες ή θέλω να φορέσω ανδρικά παντελόνια και μαντήλι για να νικήσω τη γυναίκα μέσα μου; Μπορώ να κάνω και τα δύο.
Μπορώ να κάνω πράγματα που οι γυναίκες πριν από 100 χρόνια δεν θα ονειρεύονταν να κάνουν. Αυτό είναι η πρόοδος. Αυτό σημαίνει να ζεις πέρα από τα στερεότυπα και τους περιορισμούς της θηλυκότητας. Αυτό αψηφά τα όρια των φύλων. Γι’ αυτό αγωνιστήκαμε. Για την αίγλη. Η Madonna κάποτε ρώτησε: Ξέρετε πώς είναι να νιώθεις κορίτσι; Οι μόνες που το ξέρουν είναι οι γεννημένες γυναίκες. Ξέρουμε πώς είναι να το νιώθεις, και ξέρουμε ότι δεν είναι αυτό:
Δεν είναι αυτό για το οποίο αγωνιστήκαμε. Αυτό μοιάζει με κόλαση. Μοιάζει με "gaslighting" (η πρακτική της ψυχολογικής χειραγώγησης κάποιου ώστε να αμφισβητήσει τη δική του λογική, μνήμη ή ικανότητα συλλογισμού).
Για όσους δεν γνωρίζουν: οι "κούκλες" ("The Dolls") είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για τις τρανς γυναίκες, με ρίζες στην κουλτούρα της αίθουσας χορού (μια υποκουλτούρα που προέρχεται από τα μέσα του 19ου αιώνα, κυρίως για μαύρα και λατίνα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, και επικεντρώνεται σε διαγωνισμούς που ονομάζονται "balls"). Μοιάζει σαν οι γυναίκες να αντικαθίστανται από άνδρες που μεταμφιέζονται και υποτιμούν τη θηλυκότητα, δημιουργώντας άθλια στερεότυπα που συνήθως προσφέρονται από πόρνες για την ευχαρίστηση των ανδρών.
Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τις γυναίκες, ή τη γυναικεία γοητεία, ή τη γυναικεία ενδυνάμωση. Είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Αφορούν τις εταιρικές αλυσίδες της πλαστικής χειρουργικής, των αυξημένων μπούστων, των τέλειων συμμετρικών χαρακτηριστικών του προσώπου, των υπερβολικά γεμάτων χειλιών, των τονισμένων γοφών.
Υποτίθεται ότι έχουμε ξεπεράσει μια ιδέα του γυναικείου πρωτοτύπου που προωθείται από άνδρες χωρίς φαντασία. Το έτος δεν είναι πλέον 2025, αλλά 1925.
Όλα όσα έχουν κάνει οι γυναίκες για να δημιουργήσουν τα δικά τους περιοδικά, να υποστηρίξουν τη δική τους ποικιλομορφία, να επικρίνουν τα δικά τους αδύνατα πρότυπα ομορφιάς και να γιορτάσουν τη δική τους ομορφιά πέρα από το κουτί της Barbie, αποτεφρώνονται μέσω των άναρχων εγωιστικών ταξιδιών των τρανς ακτιβιστών. Αυτά τα γεννημένα βιολογικά αρσενικά δεν θέλουν απλώς να βγάλουν την Barbie από το κουτί της, αλλά να φωτογραφηθούν ως τέτοια στα εξώφυλλα των περιοδικών μας. Προφανώς το πλαστικό είναι κακό και μολύνει, εκτός αν πρόκειται για κάτι σαν αυτό.
Οι τρανς ακτιβιστές που απεικονίζονται εδώ έχουν τις πιο απλουστευτικές ιδέες για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα – επειδή ανεξάρτητα από το πόσες χειρουργικές επεμβάσεις ή πόσα φάρμακα παίρνουν, δεν είναι βιολογικές γυναίκες. Είναι άνδρες που φιλοδοξούν να γίνουν γυναίκες με τους πιο ακραίους τρόπους.
"Τρανς είναι κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα!" φωνάζουν. Όχι, αγάπη μου. Αυτό δεν είναι γυναίκα. Μια γυναίκα είναι ένα ανθρώπινο ον που γεννιέται με γυναικείο κόλπο, που θα αναπτύξει ένα ζευγάρι στήθη, αλλά όχι πριν βιώσει ένα πεπερασμένο παράθυρο ευκαιρίας προς μια ευτυχισμένη άγνοια πριν από την εμφάνισή της περιόδου, τις πιθανές διατροφικές διαταραχές και το μισογυνισμό.
Δεν σου λείπουν οι μέρες που τα γυναικεία περιοδικά πρότειναν κάποια μορφή ήπιας ανορεξίας; Αν δεν αιμορραγείς όπως εμείς, τότε δεν είσαι εμείς. Είσαι μια απομίμηση. Μερικές φορές μια πολύ επιτυχημένη [απομίμηση]. Το σέβομαι, αλλά ο σεβασμός πρέπει να είναι αμφίδρομος.
Το Glamour UK δεν υπήρξε ποτέ προπύργιο προόδου όσον αφορά εμάς τα κορίτσια, για να είμαστε δίκαιες. Για δεκαετίες, πουλάει στις γυναίκες μια απίστευτη λεπτότητα όσον αφορά τη σιλουέτα και ένα εξαφανισμένο μέτωπο, κάτι που είναι ανέφικτο για τις περισσότερες. Κι όμως, τουλάχιστον αυτά τα ιδανικά πουλιούνταν από γυναίκες. Τώρα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις γυναίκες και έχουν αποφασίσει ότι εννέα άτομα που γεννήθηκαν ως βιολογικοί άνδρες μπορούν να επιδείξουν τη θηλυκότητα καλύτερα από εμάς.
Έχω φτάσει στα όρια μου και δεν έχω πια την υπομονή της Amy Winehouse (ας αναπαυθεί εν ειρήνη) έναντι αυτού του πολύ συχνά εγωιστικού, πολύ τακτικά βίαιου, πολύ de rigeur εκφοβισμού, πολύ διψασμένου για εξουσία, πολύ δι’ αντιπροσώπου κινήματος που μισεί τις γυναίκες, δηλαδή του τρανς ακτιβισμού. Θα προτιμούσα το Glamour UK να είχε βάλει τον Harry Styles ντυμένο ως Dorothy στον Μάγο του Οζ στο εξώφυλλο, γιατί αυτό θα ήταν πιο ειλικρινές.
Αν ο τρανς ακτιβισμός αφορούσε πρωτίστως την εξασφάλιση ορατότητας προς τα άτομα με σωματική δυσφορία ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη και δίκαιη και ισότιμη πολιτική κ.λπ., και αν οι τρανς ακτιβιστές ήταν πραγματικά υποτελείς των γυναικείων ειδώλων τους, τότε δεν θα υπήρχε εξώφυλλο στο Glamour UK.
Το Glamour UK ήταν πάντα ένα γυναικείο περιοδικό. Δεν ήταν τρανς περιοδικό. Δεν ήταν queer περιοδικό. Ήταν πάντα για κορίτσια. Θα έπρεπε να υπάρχει μια αίσθηση εθιμοτυπίας και μια κατανόηση του τι ήταν ανέκαθεν.
Η Serena Williams δεν προσπάθησε ποτέ να εμφανιστεί στο εξώφυλλο του Men’s Health. Έχουμε το Women’s Health για αυτό. Υπάρχουν πολλά περιοδικά που μπορούν να φιλοξενήσουν τέτοια εξώφυλλα: Αυτές (οι τρανς) είναι η πρώτη επιλογή τους.
Ο τρανς ακτιβισμός δεν θα έπρεπε να αφορά την κατάληψη χώρου για τον οποίο οι βιολογικές γυναίκες έχουν αγωνιστεί με νύχια και με δόντια. Ωστόσο, ο τρανς ακτιβισμός φαίνεται να ασχολείται με αυτό πάνω απ’ όλα.
Όταν ήμουν 14 ετών, αγόραζα το Mizz ή το Just Seventeen, ήθελα να δω την κλείδα της Kate Moss να ανταγωνίζεται σε γοητεία τα ζυγωματικά της στο εξώφυλλο. Ήθελα να δω το αντι-χαμόγελο της Erin O’Connor με σωλήνα-τζιν. Ήθελα να δω το δέρμα της Naomi Campbell. Ήθελα να δω κάθε είδους θηλυκότητα να στάζει από τις γυαλιστερές σελίδες. Ήθελα να δω κάτι ανέγγιχτο [από εμένα] αλλά φιλόδοξο. Ήθελα να δω τις Αμαζόνες του σήμερα, πολεμίστριες της εποχής των millennials, να καθορίζουν το στυλ και τη στάση της στιγμής για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Δεν μπορώ να φανταστώ να είμαι έφηβη, να παίρνω ένα αντίτυπο του "Women of the Year" του Glamour UK και να βλέπω κάτι τέτοιο. Αυτό δεν μου δίνει τίποτα για να ελπίζω – να μεγαλώσω και να γίνω.
Αν ήμουν έφηβη θα έτρεχα στα γαμημένα βουνά. Δεν θα ήθελα να ντύνομαι έτσι, να μιλάω έτσι ή να σκέφτομαι έτσι, γιατί αυτό δεν έχει καμία σχέση με εμένα. Τι είναι τα γυναικεία περιοδικά αν δεν είναι για γυναίκες; Ή μήπως θα παζαρέψουμε την ορατότητά μας για χάρη των απαιτήσεων εκείνων που ισχυρίζονται ότι κανείς δεν μπορεί να δει ή να ακούσει τις απροκάλυπτες και πολύ δυνατές επιδείξεις τους; Είναι μια ανοησία που κανείς δεν πιστεύει.
Λοιπόν, για τι ακριβώς; Αφορούσε το γυναικείο κομμάτι. Το φόρεμά της ήταν λάθος επειδή ήταν σέξι, και οι γυναίκες δεν επιτρέπεται πλέον να είναι σέξι.
Η Sweeney είναι μια βόμβα. Η ύπαρξη της είναι απειλητική επειδή αποτελεί απόδειξη ότι ο μισός πληθυσμός εξακολουθεί να γεννιέται ως γυναίκα, και πολλές ευδοκιμούν ως τέτοιες. Πάντα αποτελούσαν απειλή για τους άνδρες.
Απλώς οι άνδρες που τώρα απειλούνται υποστηρίζουν ότι δεν είναι άνδρες, αλλά γυναίκες. Πραγματικές γυναίκες. Όχι – οι πιο γυναίκες.
Το Glamour UK βάζει εννέα τρανς ακτιβίστριες στο εξώφυλλο του "Women of the Year", αλλά η Sydney Sweeney αποτελεί αντικείμενο μίσους επειδή είναι πανέμορφη. Το mainstream βρίσκεται για άλλη μια φορά στην κορύφωση του σεξισμού. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν επιτρέπεται να δείχνουν όμορφες ως γυναίκες είναι οι ίδιες οι γυναίκες. Ο τρανς ακτιβισμός φέρει μεγαλύτερη ευθύνη αυτή τη στιγμή ακόμα και από τους άντρες παλαιάς κοπής. Σχεδόν μου λείπουν εκείνοι.
Περιοδικά όπως το Glamour UK είναι υπεύθυνα για την ενίσχυση μιας αυταπάτης που σβήνει όλα όσα για τα οποία έχουν αγωνιστεί οι φεμινίστριες. Θα ήθελα όλοι να είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι στις επιλογές τους, αλλά δεν αφορά αυτό. Δεν είναι ισοδύναμο. Πρόκειται για μια ληστεία στο φως της ημέρας.
Eve Barlow
original article: What is Glamour
Εμείς το βρήκαμε αρχικά μεταφρασμένο στα ελληνικά ΕΔΩ
Ζούμε στην εποχή όπου θριαμβεύει η παράνοια
ΑπάντησηΔιαγραφή