ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2025

To σκοτεινό ενυδρείο της νύχτας

Η πιο αληθινή μας ζωή είναι όταν είμαστε βυθισμένοι στα όνειρά μας ξύπνιοι. Henry David Thoreau, 1817-1862, Αμερικανός συγγραφέας - Ό,τι βλέπουμε δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σε όνειρο. Edgar Allan Poe, 1809-1849, Αμερικανός συγγραφέας

Tι εκπληκτικό, ενίοτε απόκοσμα λαμπερό ή σκοτεινό, συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος "χαλαρώνει", συνεχίζοντας να λειτουργεί σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα κι επεξεργαζόμενος πληροφορίες, μα με το σώμα καθηλωμένο στο υπνωτήριό του; Πού ταξιδεύει η συνειδητότητα, εισχωρώντας σε "εναλλακτικές καταστάσεις"; Στα αχανή πεδία αστρικών συχνοτήτων και..ενοίκων, σε ανείπωτες για τη λεκτική επικοινωνία του "εξωτερικού κόσμου" διαστάσεις, σε ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν, στη ρευστή πραγματικότητα καταπιεσμένων επιθυμιών, ευσεβών ή αχαλίνωτων κι ανεκδήλωτων ακόμα στο πεδίο της εγρήγορσης πόθων, στη μαγική χώρα όπου όλες οι δυνατότητες και άγνωστες στις εύθραυστες "λογικές" της εγρήγορσης δυνάμεις βρίσκουν θαυμαστή εφαρμογή και βίωση; Kαι με ποιους τρόπους όλα αυτά μπορούν να "εισχωρήσουν" στο πεδίο της εγρήγορσης και να ασκήσουν επιρροή;


Αν με ρωτήσεις ποια πραγματικότητα, αυτή των ονειρικών κόσμων ή της "εγρήγορσης" -του "εξωτερικού κόσμου"- είναι πιο πραγματική..μάλλον θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια, που πηγάζει πιθανότατα από τη μυστική γλώσσα της ψυχής, ότι ΔΕΝ ξέρω με σιγουριά..Άλλωστε για πόσα μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα η νηπιακή ακόμα επιστήμη -που φαντασιώνεται σχεδόν θεϊκή υπόσταση και ανάλογη αναγνώριση από τα "ζαλισμένα πλήθη"- μπροστά στα Μυστήρια της ψυχής, του μυαλού, της Φύσης, της ίδιας της ύπαρξης και των στρώσεών της..Ο Νίτσε είχε γράψει ότι οι βεβαιώσεις είναι πιο επικίνδυνες για την αλήθεια κι από τα ψέματα.

Έχει ειπωθεί ότι ονειρευόμαστε όλοι μέσα στο αχανές όνειρο κάποιου που μας ονειρεύεται. Κι αν τελικά Ό,τι βιώνουμε είναι όνειρο μέσα σε όνειρο ;

Αλλά κι αν όλοι "υπάρχουμε" μέσα σε ένα τρομερό ΜATRIX, που τρέφεται από τη χειραγωγούμενη ενέργειά μας, ίσως βιώνουμε έναν στην ουσία εφιάλτη ; Από τον οποίο ξυπνάμε περιστασιακά για να διαπιστώσουμε ότι κοιμόμαστε..


Ο Ένοικος...

Σαν σε όνειρο: μία εκούσια ανακωχή



" H oνειροπόληση είναι ο στοχασμός σε νεφελώδη κατάσταση, συνορεύει με τον ύπνο και συγχέεται μ' αυτόν σαν να μην υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Θα μπαίναμε στον χώρο του αγνώστου, αν δεχόμασταν πως στους αιθέρες κινούνται διαφανή όντα. Αλλά μετά από αυτό, ανοίγεται μπροστά μας ο απέραντος κόσμος του δυνατού. Εδώ, άλλα όντα - εδώ άλλα φαινόμενα. Τίποτα το υπερφυσικό, μόνο η αόρατη διάρκεια της ατέρμονης φύσης...Ο ύπνος επικρατεί με το πιθανό, που το ονομάζουμε επίσης και απίθανο. Ο νυχτερινός κόσμος είναι και αυτός ένας κόσμος. Η νύχτα, σαν νύχτα, αποτελεί κι αυτή ένα σύμπαν...Τα σκοτεινά πράγματα του άγνωστου κόσμου γίνονται κι αυτά ορατά, είτε γιατί υπάρχει αληθινή επικοινωνία, είτε γιατί τα απώτατα σημεία του χάους μεγεθύνονται και φαίνονται...Έτσι ο κοιμισμένος, χωρίς να βλέπει τέλεια και χωρίς να αναισθητεί τέλεια, διακρίνει όλα τούτα τα παράξενα όντα, τούτα τα ασυνήθιστα φυτά, τούτα τα σκυθρωπά ή χαμογελαστά οράματα, τούτα τα σκουλήκια, τούτα τα προσωπεία, τούτες τις μορφές, τούτες τις ύδρες, τούτες τις θολούρες, τούτα τα φεγγαρόφωτα χωρίς φεγγάρι, τούτες τις αχνόφωτες θαυμαστές αποσυνθέσεις, τούτες τις ακανόνιστες διογκώσεις και σμικρύνσεις μες στην ομίχλη, τούτο τον κυματισμό των σχημάτων μέσα στον ζόφο, ολόκληρο τούτο το μυστήριο που το ονομάζουμε "όνειρο" και που δεν είναι τίποτα άλλο από το πλησίασμα μιας αόρατης πραγματικότητας. Το όνειρο είναι το ενυδρείο της νύχτας!"  ΒΙΚΤΟΡ ΟΥΓΚΟ, "Οι εργάτες της θάλασσας".

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου