ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2021

Πού ζούμε ρε φίλε;

Ξαφνικά μας αγάπησαν! Εμάς ρε φίλε, τον κυρίαρχο στη δημοκρατία λαό, που απέκτησε εξέχουσα σημασία για αυτούς, δεν τον θεωρούν πια λαουτζίκο, αριθμό, κορόιδο..............Σούπερ γουάου! Μας αγαπούν τόσο πολύ που μας πιέζουν να κάνουμε κάτι που τόσο τρελά εκείνοι θέλουν, ασχέτως αν οι μισοί τουλάχιστον δεν θέλουμε, μέχρι τρέλας, μέχρι ασφυξίας. Μέχρι απόκτησης αυτοκτονικών σκέψεων για έξοδο από την υγειονομική κόλαση.  

Έλληνα σε αγαπούν τρελά. Γι' αυτό απόλαυσες ένα από τα πιο hardcore lockdown παγκοσμίως, σε σημείο που μας αποξένωσαν από φίλους και συγγενείς, κατέστρεψαν επιχειρήσεις κι ενώ λογαριασμοί και χρέη έτρεχαν κανονικότατα. Και τώρα που άνοιξαν πάλι τις πόρτες των κελιών , με μέτρο και σύνεση of course, βγαίνουν κάποιες υπουργάντζες και μας λένε ότι πρέπει να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά για να ανακάμψουμε! Τότε γιατί ρε πατριώτη κράτησε τόσο αδικαιολόγητα πολύ το μπουζούριασμα; Μας κλειδαμπαρώσατε το Νοέμβρη με 1500 περίπου υποτιθέμενα (μάθαμε πια και για την "αξιοπιστία" των pcr) κρούσματα και μας ξαμολύσατε Μάιο μήνα με πάνω από 3000 ! Τι μαθηματικά είναι τούτα; Ίσα ίσα για να μπει λουκέτο σε χιλιάδες επιχειρήσεις, ειδικά μικρές, της εστίασης και του λιανεμπορίου; Τόσο κόπτεστε για "ανάπτυξη"; Τόσο συγκινητικά που μια άλλη υπουργάντζα φέρνει ένα αντεργατικό έκτρωμα, πρωτοφανές στις ισοπεδωτικές του διαστάσεις. Μια χαστούκα ολκής που δίνει τη χαριστική βολή στο "κεκτημένο του 8ωρου", καταργεί την κυριακάτικη αργία για ένα σωρό κλάδους και επιχειρήσεις, επιβάλλει εβδομάδα εργασίας 50 ωρών και μείωση της αμοιβής υπερωριών, εφόσον πληρώνονται και με τα σκλαβάκια (βλ. εργαζόμενους) να ζητάνε και καλά οι ίδιοι την επιπλέον απασχόληση χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Αυτό θα πει αγάπη αρχόντων προς αρχόμενους! 

 Και βγαίνει και ο πρωθυπουργός μας που θέλει να εμβολιάσει, μαζί με τον φίλτατο συμπατριώτη Μπουρλά, ό,τι κινείται και αναπνέει κι ανεξαρτήτως πλέον ηλικίας και μιλάει με δύσκολο να κρυφτεί πάθος ανάμεικτο με άγχος, για αυτό που όχι και πολύ καιρό πριν απέκλειε: υποχρεωτικότητα. Αλλά επειδή αυτό το γαμω-Σύνταγμα δεν είναι και τόσο απλό να το πετάξεις στη χέστρα δίχως να σου κολλήσει αμετάκλητα η ρετσινιά του φυρερίσκου ή του ευρωπαίου Πινοτσέτ, κάνει και κάτι δηλώσεις λιγάκι σουρεάλ. Πως δηλαδή δικαιολογείται απόλυτα ο ιδιοκτήτης ρέστοραν ή εστιατορίου που δεν θα δεχτεί αμπόλιαστο στη μαγαζάρα του! Μα........τόσο ρολόι πάνε οι δουλειές στην εστίαση, που έχουν αυτή την πολυτέλεια οι μαγαζάτορες; Εκτός κι αν εννοεί κάτι in κουτούκια του Κολωνακίου, με στάνταρ πελατολόγιο, πιστό στα κελεύσματα κυβέρνησης και λοιμωξιολογικής τηλεπαρέας. Που ετούτους τους ειδικούς τους ακούς άφωνος, να τα βάζουν συχνά με μένος ακόμη και με συναδέλφους τους που κάνουν το έγκλημα να διαφωνούν για παράδειγμα με την πραγματική ανάγκη των εμβολιασμών και ειδικά στα παιδιά, τους ακούς να ωρύονται και να εκτοξεύουν απειλές-σχεδόν κατάρες κι αναθέματα και απορείς. Aυτοί είναι επιστήμονες ή κάτι άλλο, κάτι που θυμίζει δραπέτες ψυχιατρείου ή προβληματική φύσης άτομα που ξεχειλίζουν από όχι και τόσο θετικά αισθήματα για τους συνανθρώπους τους, τούς τόσο ταλαιπωρημένους ήδη και σε οριακή ψυχολογική κατάσταση, άρα κι ευάλωτους. Κακία είναι μήπως εδώ η λέξη-κλειδί;

Η απορία του Ιουνίου: Γιατί υφίσταται ακόμη απαγόρευση κυκλοφορίας, έστω και μετατοπισμένη, όπως είπαν, στις μιάμιση από τις δωδεκάμισι που ήταν, μέχρι τις πέντε το χάραμα; Σε τι εξυπηρετεί; Φρενάρει τον ξενύχτη παθογόνο που γουστάρει τρελίτσες όντας μεταλλαγμένος και με συνήθειες βρικόλακα; Δηλαδή, αν κλείσει στις μία και το μαγαζί, όλοι οι θαμώνες και ειδικά οι πιο πιτσιρικάδες, που ακόμα το αίμα τους δεν έγινε χυλός και κοχλάζει μέσα στις φλέβες τους, θα πάνε στα σπίτια τους; Με σκυμμένα κεφάλια και παρά τον καλό καιρό που μυρίζει όσο να'ναι καλοκαιράκι με ό,τι αυτό συνεπάγεται και παρά τη μαυρίλα που σκορπάνε στην ατμόσφαιρα Πολιτεία-λοιμωξιολογία-τηλεανωμαλία....... Μήπως όμως υπάρξει ορατός στον ορίζοντα ο κίνδυνος συνωστισμού και με βαρβάτες διαθέσεις σε πλατείες, παραλίες, σπίτια φίλων; Δεν είναι πιο λογική η ολοκληρωτική άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας; Αυτού του απαράδεκτου μέτρου που τόσο βρωμάει και ζέχνει στυγνή απόπειρα επιβολής συνήθειας στην απαγόρευση κι εμπέδωση ανελευθερίας κινήσεων στους πολίτες "δυο ταχυτήτων" (με μπόλι και προνόμια ή χωρίς). Άμεση άρση της αγαπημένης σε δικτατορικούς παραδείσους μεθόδευσης, έτσι ώστε να είναι κι όλοι διασκορπισμένοι και πιο ελεγχόμενοι, μια και που απροκάλυπτα προκρίνεται με τρέλα και φανατίλα ο έλεγχος σε βάρος της ελευθερίας. Κι επιπλέον, με πλήρες άνοιγμα του ωραρίου, να μην κλαίγονται πάλι στους Σκάι για μεταμεσονύχτιες εστίες υπερμετάδοσης. Όχι της μαλακίας, αυτή έχει ήδη μεταλλάξει πάρα πολλούς, υπεύθυνους κι ανεύθυνους. 

Ανέφερα πριν τη λέξη λογική; Μάλλον τρελάθηκα, ό,τι να'ναι λέω. Άντε τώρα μην ακολουθήσω τη συμβουλή ενός φίλου, που μετά από αυτό σχεδόν πάψαμε να είμαστε φίλοι (ναι, είμαι απόλυτος σε ζητήματα αντίληψης των πραγμάτων και ειδικά αυτών που κάνουν τη διαφορά) και πάω να χτυπήσω μια διπλή δόση astrazeneca "για' να ρθω στα ίσα μου".

Φινάλε. Παρατηρώ ότι κυριακάτικες εφημερίδες έχουν κι ως προσφορά μασκούλες. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αξεσουάρ κόβιντ. Κάποτε λέγαμε ότι οι φυλλάδες ανήκουν στα cd και τα dvd τους, ώστε να προσελκύσουν αγοραστές. Τώρα ανήκουν στον ιό τους. Αυτό το γνήσιο τέκνο των ΜΜΕ! Μήπως, λέω ρε παιδί μου, μήπως αργότερα δούμε σε εφημερίδες και προσφορά εμβολίων; Ξέρεις, αυτών που θα ξεμείνουν. Τι self test τι self vaccine  δηλαδή, έτσι κι αλλιώς ζούμε τις ημέρες θριάμβου του "Covid του φλου". Τα πάντα μπορούν να ειπωθούν, να ανακοινωθούν, να συμβούν και να αναιρεθούν. Ε;

Ψυχραιμία φίλε. Έχουμε το προνόμιο, αν και ανεμβολίαστοι, να μας επιτρέπεται να' μαστε ακόμη ζωντανοί.

ROXALAS


Μας το έστειλε ο φίλος μας rohalas

1 σχόλιο:

  1. Ο ΚΟΥΛΗΣ ΣΕ ΡΟΛΟ ΝΕΟΝΑΖΙ!!

    Το έχω ξαναπεί: όσοι πιστέψατε πως με την καταδίκη των στελεχών και την ουσιαστική οργανωτική διάλυση της "Χρυσής Αυγής" το τέρας του νεοναζισμού εξουδετερώθηκε, απλά είσαστε μακρυά νυχτωμένοι.

    Το προχθεσινό φιλοεμβολιαστικό παραλήρημα του Κούλη θα το ζήλευε ακόμη κι ο Χίτλερ.

    Βλέπετε δεν υπάρχει καμία μα καμία απολύτως ανάγκη να χρησιμοποιούν οι κληρονόμοι του ούτε τα σύμβολα, ούτε την μισάνθρωπη ρητορική του.

    Αρκεί η επίκληση των "επιχειρημάτων" του, "ντυμένη" με νηφάλια εικόνα και επιστημονίζουσα ορολογία.

    Και το Τέταρτο Ράιχ συνεχίζει την επέλασή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή