ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Μεζεδάκια μέσα σε τηλε-σούπες

- Διασκευή ενός παλιότερου κειμένου μου -


Η "μοναξιά" μου αναδεικνύεται κι από την επίγνωση του ότι πρέπει να κρατιέμαι μακριά από οθόνες, από αναλύσεις σε οθόνες, διαξιφισμούς σε οθόνες, από τηλε-μαστουρώματα και συναισθηματικά ξεσπάσματα μπροστά σε κάποιο γηπεδικό ντέρμπυ, από κάποια αθλητικής φύσης διένεξη ή πολιτική με χαρακτηριστικά γηπεδικής κόντρας - και μάλιστα "εθνικής σημασίας"-, από realities μέσα σε οθόνες που απευθύνονται σε ανόητα κεφάλια-δέκτες. Σε κόσμους που πάλλονται από αρρωστημένο φως μέσα σε οθόνες, από "χαρούμενες" κι αντι-αισθητικές φάτσες που ανταγωνίζονται και συνωστίζονται μέσα σε οθόνες, μπροστά σε ξεθωριασμένες φάτσες ως κοινό με "συμπαθητικούληδες" τηλε-αναγνωρίσιμους κριτές.

Η "μοναξιά" μου τρέφεται από τη διαπίστωση ότι οι τηλε-φρίκουλες ασκούν, διαμορφώνουν, αναποδογυρίζουν, μασκαρεύουν, χαϊδολογούνε, σφάζουν και μαχαιρώνουν την πολιτική χάραξη στην πορεία του τηλε-λαού, μέσα σε μια σημαδεμένη ιστορική
τράπουλα σημαδεμένων εποχών, στα χέρια επιτήδειων κι επικίνδυνων τζογαδόρων σε ακριβοθώρητο για κοινούς θνητούς καζίνο. Τηλε-σαπρόφυτα που προσφέρουν βήμα ελεύθερης αερολογίας και παπαρολογίας την οποία αποκαλούν "έκφραση" σε "δημόσια πρόσωπα" που απευθύνονται στην "κοινή γνώμη". Αυτούς που πίσω από τις κάμερες τής υψώνουν, της "κοινής γνώμης", το μεσαίο δάχτυλο και τη χλευάζουν σα να'ταν η πλέον ανυπόληπτη μα απαραίτητη για να τους τρέφει πόρνη. Η τηλε-αρένα που κονταροχτυπιέται η διπλωματία,το "ειδικό βάρος" της δημόσιας παρουσίας, οι "ορθοί" κώδικες επικοινωνίας και ευελιξίας σε φιλόδοξους ή επίδοξους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες. Εν ενεργεία ή διακαώς επιθυμούντες να λάβουν κάποιο αξίωμα στα πόστα της δημόσιας αμετροέπειας και κακοδιαχείρισης.

Η "μοναξιά" μου απεχθάνεται την   τηλε-γλώσσα, το τηλε-look και την "τηλε-γέμιση" του ξεχαρβαλωμένου ελεύθερου χρόνου του πολίτη σε εργασιακή Χιροσίμα και σε ψυχολογική κρίση που ερωτοτροπεί με τη διανοητική κατάρρευση. Αποστρέφεται  τον "τηλε-πάτο", αυτό το τέλμα που τόσοι και τόσοι μέμφονται αλλά δεν παύουν να βρίσκονται σε μια αμφίδρομη εξάρτηση με αυτό μέσω ενός ανομολόγητου ομφάλιου λώρου.
Η αποστροφή μου εχθρεύεται τη μήτρα παραγωγής τηλε-πολιτών, τους οποίους και χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί τον ρόλο της ως σπόρου παραγωγής άβουλων ανθρώπινων μαριονέτων και ως κηδεμόνα των εξαρτημένων αντανακλαστικών -σαν τα σκυλιά του Παβλόφ ένα πράγμα- ανθρώπινων ρεταλιών. Που αποτελούν τον κιμά στην κρεατομηχανή των αντι-ανθρώπινων επι-κυρίαρχων.

Η μοναξιά μου όμως είναι και το πείσμα μου. Που δεν με αφήνει σε καμιά περίπτωση να ξεχαστώ και να ενδιαφερθώ, έστω και για "χαβαλέ", έστω και από "περιέργεια", για το τι έχουν να πούνε οι πολιτικοί μπέμπηδες της συμφοράς μέσα στον παιδότοπο των νέων τηλε-εκλογών που καταφθάνουν. Και δεν μου επιτρέπει να έχω έστω και την παραμικρή προσέγγιση, την όποια επαφή με την άνοστη μέχρι αηδίας και βλαβερή τηλε-σούπα. Διότι δεν ήμουνα ούτε θα γίνω ποτέ το μεζεδάκι που επιπλέει μέσα της. Διότι είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί και ασύμβατοι κόσμοι. Σε σχέση με την τηλε-παράκρουση, τους ενοίκους της, τους επισκέπτες της, αναγνωρίσιμους και μη, και τους ιδιοκτήτες της.



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου