ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

" Το αιμοβόρο, άγριο θηρίο, δεν είναι μέσα στο κλουβί. Στέκει απ'έξω και κοιτάει..."


(Σύνδεση του παρακάτω και  με αυτά από εμάς: " Το όνειρο του γαϊδάρου (donkey's dream) " 
και Ποιος "κατώτερος" κόσμος των ζώων;

Χανιά- Για τζάγκουαρ και κρικρι, αυτό δεν είναι κήπος, είναι φυλακή


"Χθες το βράδυ (σημείωση: 24/12/2018) γράψαμε συνθήματα στο δημοτικό “κήπο” Χανίων, όπου λόγω γιορτών, αλλά και γενικότερα, πολλοί πάνε για να “θαυμάσουν” τα έγκλειστα ζώα, πολλές φορές μαζί με τα παιδιά τους... Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί από αυτούς, όπως και οι ...φροντιστές των αιχμάλωτων ζώων, καταδικάζουν τη δολοφονια των δύο τζάγκουαρ στο αττικό πάρκο...."

 Το αιμοβόρο, άγριο θηρίο, δεν είναι μέσα στο κλουβί. Στέκει απ'έξω και κοιτάει...

Όσο υπάρχουν φυλακές θα υπάρχουν και φυλακισμένοι που θα προσπαθούν να αποδράσουν. Οποιοδήποτε έμβιο ον ζει το βασανιστήριο του εγκλεισμού έχει ανάγκη και προτεραιότητα να προσπαθήσει πάσει θυσία να κυνηγήσει την ελευθερία του. Το ίδιο προφανώς έκαναν και τα τζάγκουαρ που φυλακίστηκαν από τους ιδιοκτήτες του αττικού πάρκου για τη διασκέδαση των επισκεπτών και προφανώς, για την τσέπη τους. Όπως το ίδιο κάνουν κάθε χρόνο και ελέφαντες, γορίλες, μαιμούδες, τίγρεις, λιοντάρια, πιγκουίνοι, χταπόδια, κόκκινα πάντα, πουλιά και άνθρωποι, από κάθε είδους κελί, είτε λέγεται όντως φυλακή, είτε “κήπος”, τσίρκο και ενυδρείο, καταλήγοντας συχνά, αν και όχι πάντα, στη δολοφονία τους.

Κι εδώ αρχίζουν τα επικοινωνιακά κόλπα, τόσο σημαντικά στη μπίζνα του θεάματος, που θέλει να καθησυχάσει το “κοινό”,
ταυτόχρονα όμως κάνει ξεκάθαρη τη σκοπιά των εκμεταλλευτών. Η απόδραση βαφτίζεται “έξοδος”, η δολοφονία των τζαγκουαρ “εξουδετέρωση” λες και έιναι επικίνδυνες βόμβες. Η “λύπη” των υπεύθυνων για αυτή τη δολοφονία εκφράζει μόνο τη “λύπη” για μία ...παράπλευρη απώλεια, και κυρίως για μια χαμένη επένδυση μέσα σε μια διαρκή πραγματικότητα εξουσίας πάνω στα ζώα, που μεταφράζεται στην εκμετάλλευση και το βασανισμό τους με σκοπό το κέρδος. Και βέβαια στο βασανισμό ή τη δολοφονία τους όταν δεν συμμορφώνονται, όταν δηλαδή τα “άγρια” αυτά ζώα δεν υποτάσσονται στους εκμεταλλευτές τους.

Δεν μας πείθει καμία “αγάπη” δεσμοφύλακα προς τον έγκλειστο, βασανιστή προς βασανιζόμενο, καμία “αγάπη” κανενός “ιδιοκτήτη” ζώων, όπως δεν θα πειθόταν κανένας και καμία που να βρίσκεται από τη μέσα πλευρά του κελιού. Όπως δεν μας πείθει η “αγάπη” του επισκέπτη που τους χρηματοδοτεί για να δει χαμογελώντας τα ζώα που βασανίζονται σε μια ζωή εγκλεισμού και απόγνωσης,
ακόμα και σε περίπτωση που το ίδιο το έγκλειστο ζώο τους δείχνει την κλειδαριά. Που εντυπωσιάζεται από την “παράσταση” που οι επιχειρηματίες ονομάζουν “περιβαλλοντική εκπαίδευση” και ουσιαστικά δεν διαφέρει από την καταναγκαστική εργασία στις επικερδείς ανθρώπινες φυλακές. Τον προηγούμενο μήνα βρέθηκαν κρυφά φυλακισμένες 101 φάλαινες στη θαλάσσια περιοχή της Ρωσίας, με σκοπό να τροφοδοτήσουν δελφινάρια. Όπως αυτά στις “παραστάσεις” του αττικού πάρκου.

Το ότι λοιπόν οι φροντιστές – δεσμοφύλακες και οι ιδιοκτήτες του αττικού πάρκου (άρα και “ιδιοκτήτες” των ζώων που είναι κλεισμένα εκεί μέσα???) έχουν προαποφασίσει, όπως όσοι βρίσκονται σε αυτη τη μπίζνα, να σκοτώνουν τους “δραπέτες” δεν χωράει ούτε κατά διάνοια τις εκφράσεις υποτιθέμενης στενοχώριας τους, ούτε την περηφάνεια για την τήρηση πρωτοκόλλου ασφαλείας. Άλλωστε, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα ραγισμένα τζάμια από όπου βγήκαν τα τζάγκουαρ, μίλησαν για την αντιλόπη που ήθελαν να πιάσουν και να “μεταφέρουν” στην κύπρο, που προσπαθώντας να γλιτώσει έπεσε με τέτοια φόρα στο τζάμι που το ράγισε, άλλη μια απόδειξη των πρακτικών στους ζωολογικούς “κήπους”, “πάρκα” και όπως αλλιώς ονομάζουν την κάθε φυλακή.

Όσο για τους ισχυρισμούς για την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, την κύρια βάση του μάρκετινγκ των επιχειρήσεων-φυλακών ζώων, δείχνουν ξεκάθαρα ποιός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται και το “περιβάλλον” και την “ευαισθητοποίηση”. Το “περιβάλλον” ως κάτι που μεταφέρεται και υποτάσσεται για χάρη του κερδους και της ανθρώπινης διαστρεβλωμένης ευχαρίστησης μέσα σε αποστειρωμένα κελιά, (τέτοια ευχαρίστηση αισθάνονται μόνο οι ήδη βαθιά εξημερωμένοι άνθρωποι, ή τουλάχιστον όσοι δεν αντιλαμβάνονται την εξημέρωσή τους), και την “ευαισθητοποίηση”, ως αναισθητοποίηση απέναντι στο βασανισμό, στην εκμετάλλευση, στον εξευτελισμό της ζωής, συνηθίζοντας ότι κάποιοι θα ζουν σε κελιά και οι απ'εξω θα χαίρονται, ή αδιαφορούν και θα προσπερνούν. Και τα ψευδοεπιχειρηματα περί αναπαραγωγής σπάνιων ειδών (μόνο σε αυτήν την περίπτωση δικαιολογούν οι νόμοι τους την αιχμαλωσία των ζώων από το φυσικό τους περιβάλλον) προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, αφού οι επανεντάξεις είναι δύσκολες, χρονοβόρες, και στην ουσία δεν πραγματοποιούνται.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να δολοφονηθούν άλλα δύο ζώα, δύο τζάγκουαρ από το αττικό πάρκο για να αποκαλυφθεί η σαπίλα που υπάρχει στη λογική των “ζωολογικών κηπων”, ειτε αυτοί είναι το μεγάλο αττικό πάρκο με τα εξωτικά ζώα, ή ο μικρός “δημοτικός” κήπος των χανίων με τα κρικρι και τα παγώνια. Η φυλακή , όπως και να την ονομάζουν, είναι φυλακή, οι δεσμοφύλακες είναι δεσμοφύλακες, και οι αιχμάλωτοι είναι αιχμάλωτοι που θα προσπαθούν να αποδράσουν. Και οι “θεατές”;

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ



το δανειστήκαμε από το Indymedia Athens

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου