ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Τα θέλω και τα δεν θέλω...


 Δεν θέλω να ανεμοδέρνομαι από ανεξέλεγκτες μεταπτώσεις και να παραδίδομαι σε λαστιχένιες διαθέσεις, σαν τους δείκτες πολιτικών δημοσκοπήσεων που κυνηγάνε να βάλουν στο μαντρί αναποφάσιστους. Δεν είμαι καν ψηφοφόρος. Αγαπώ εξίσου τα αγριόχορτα και τα εύθραυστα λουλούδια κι αυτός είναι ο προσωπικός μου κήπος και η φροντίδα πρωτίστως δικιά μου.
 Δεν θέλω να αποδέχομαι παθητικά ό,τι μου πλασάρει η κοινωνία και να καταναλώνω την τροφή των πνευματικών ταγών της. Η μόνη υγιής σχέση που μπορώ να χτίσω με αυτήν είναι εκείνη που στηρίζεται στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, όχι στο θάψιμό τους. Όχι ο καθένας για την πάρτη του, όχι ο καθένας για τη θυσία στο βωμό της "επανάστασης" που απαιτεί τη θυσία, αλλά όλοι για τον καθέναν..!
 Δεν θέλω να είμαι το τρελαμένο και τρεμάμενο έρμαιο των λαθών μου. Θέλω μέσα από τις πληγές των λαθών και των παθών μου, ακόμα και των χυδαιότερων, να βρω τρόπο για να εισχωρήσει φως.
  Δεν θέλω να είμαι στις άκρες ή στο κέντρο της παρέας απλά για να μη νιώθω μόνος, θέλω να χτίσω σχέση με πρώτον απ' όλους τον εαυτό μου. Να τα βρω μαζί του. Να τον κερδίσω και να μ' εκτιμήσει. Να με αγαπήσει για να καταφέρω κι εγώ να αγαπήσω και να γίνω με τη σειρά μου αντικείμενο εκτίμησης. Και ν'αγαπηθώ.

 Δεν θέλω αγάπη με όρκους, από τότε που εφευρέθηκε η ορκωμοσία έγινε επιστήμη το ψεύδος και νομιμοποιήθηκαν οι λωποδύτες και οι υποκριτές. Δεν θέλω αγάπη με όρους ή άνεϋ όρων, αλλά αγάπη γεμάτη χρώματα και ήχους και μυρωδιές και που είναι ειλικρινής όταν νιώθει να ξεθωριάζει.
 Δεν θέλω τα θέλω μου να είναι και του άλλου.  Κι αν είναι έτσι, πόσο πολύ θα'θελα να μάθουμε ν' αφήνουμε χώρο ο ένας στον άλλον...


ανιχνευτής

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)