ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018

Αστρική σκόνη...


Tα βράδια μ'αρέσει να χαζεύω τον έναστρο ουρανό, τον "κόσμο" όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Κατά προτίμηση μακριά από μέρη πολύβουα και αστικά, όπου η φωτοχυσία της ασφυχτούπολης μου κρύβει το αστρικό χάος, λες και το κάνει σκόπιμα, βάσει σχεδίου...

Αν ο άνθρωπος είναι πλασμένος από αστρική σκόνη...
Αν η παλικαριά και η εντιμότητα βρίσκονται στην αλήθεια. Κι αν υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί τρόποι να την αντικρίσεις...
Αν μια κουρελού γεγονότων κατακερματίζει και αλλοιώνει τη σειρά και την αφήγηση της αληθινής Ιστορίας του ανθρώπου πάνω στη Γη...

Αν κάποτε ο πλανήτης διέθετε δύο ήλιους και οι άνθρωποι πάνω σε αυτόν διέθεταν άλλη αντίληψη των πραγμάτων και το ηλιακό
σύστημα είχε διαφορετική διάταξη σε σχέση με τώρα. Kι  αν η σελήνη δεν υπήρχε ακόμη τοποθετημένη εκεί που βρίσκεται τώρα, (όπως δίδασκε ο Αναξαγόρας, ο Δημόκριτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος και τόσοι άλλοι ανά την υφήλιο, ενώ οι αρχαίοι αποκαλούσαν το πανάρχαιο φύλο των Πελασγών της Αρκαδίας "προσέληνες ή προσελήνιους"), παραβιάζοντας κάθε αποδεκτή γνώση σχετικά με τους πλανήτες και την απόσταση και τροχιά των δορυφόρων τους...

Αν ο άνθρωπος βρίσκεται κλειδωμένος στη Γη και σέρνεται πάνω στο χώμα της σαν σκουλήκι, ποιοι αρχιτσέλιγκες των ανθρώπινων κοπαδιών κρατάνε τα κλειδιά και θέλουν τους "αμνούς" σερνάμενους, κοντόφθαλμους και μικρόψυχους...

"Τρεχάτε να προλάβετε! Τιμές ασυναγώνιστες!", "προσφορές που δεν μπορείς ν'αρνηθείς", "ευκαιρίες θέσεων εργασίας για όλους"... Σε αρένες ξέφρενου καταναλωτισμού και γαλέρες εταιρικής επικυριαρχίας...
Ιδέες (συχνά με σπόνσορες κι ευγενείς χορηγίες από πίσω) και ιδεολογίες προς πώληση και μαζική κατανάλωση. Πρόβαρε τώρα κι εσύ το δικό σου ταιριαστό πιστεύω κι εμπιστεύσου το αφήγημα της καθοδήγησης...
Αν οι επαγγελματίες της ταξικής επανάστασης ήθελαν να παγιώσουν μάζες υπαλλήλων, υποτελών σε κεντρικούς μηχανισμούς κι απεχθάνονταν το ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα....

Μην ονειρεύεσαι, μην κοιτάς τα άστρα-είναι πολύ μακριά κι εσύ πολύ λίγος για να τ' αδράξεις, προσγειώσου στο χώμα, γίνε "ρεαλιστής". Παρέμεινε σκλάβος! Παρέμεινε παγόβουνο που πλέει δίχως ρότα σε σκοτεινά νερά...Πίστευε σε αποκυήματα ανυπόστατης φαντασίας, αναπόδεικτων θεωριών, διάτρητων ερμηνειών, σε μανιφέστα γεμάτα από δόλο, ψέματα και χολή μίσους...

Κι αν τα άστρα είναι απλώς τρύπες και τρυπούλες πάνω στη μαύρη κουρτίνα της νύχτας; Κι όμως. Πάντα θα υπάρχουν κάποιες ρωγμές, τρυπίτσες, δίοδοι. Για να περνάει το φως...

Σκέψεις πλανεύτρες, ώρες λαθραίες μέσα στην κανονικότητα ενός κάλπικου χρόνου, γεννήτριες αχαλίνωτων πόθων, στιγμές που φτύνουν το αφήγημα της παραχάραξης και τα μυθεύματα πάσης φύσεως δουλείας. Επίγειας...

"Να είσαι το αφεντικό της θέλησής σου και ο δούλος της συνείδησής σου".
Marie von Ebner-Eschenbach

ανιχνευτής

  Mάς έκλεισαν μέσα σ'ένα γιγάντιο θόλο. Η καθημερινότητά μας, η πραγματικότητά μας, υπακούοντας στους κανόνες του εγκλεισμού, έγινε αυτή που μας υποδεικνύουν ότι είναι η μοναδική που μπορούμε να έχουμε.
( πεφταστέρια...

Κι όμως...Δεν υπάρχει πιο εύπλαστη κατάσταση από την "πραγματικότητα"...!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου