ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Βραβεύσεων ανάγνωσμα

"Το βραβείο ανήκει στον ελληνικό λαό για τις προσπάθειες που έχει καταβάλει τα τελευταία χρόνια τόνισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παραλαμβάνοντας το βραβείο του στο Παρίσι. Παράλληλα ανέδειξε στους επιχειρηματίες που παρίσταντο το θετικό μομέντουμ της ελληνικής οικονομίας. Ο πρωθυπουργός βραβεύτηκε με το βραβείο Πολιτικού Σθένους από την γαλλική επιθεώρηση Politique Internationale.
«Πάντοτε πίστευα στη ευρωπαϊκή ιδέα, είμαι ευρωπαϊστής επειδή ακριβώς είμαι αριστερός. Και αυτό διότι η Ευρώπη αποτελεί το πεδίο αγώνων αλλά και των λύσεων για τα ζητήματα των πολλών και των αδύναμων» ΠΗΓΗ: Βραβεύτηκε ο Τσίπρας και αφιέρωσε το βραβείο στον ελληνικό λαό
Από τη "βράβευση" του "αριστερού" prime minister στο Παρίσι, πριν λίγες ημέρες.

-Ma den htan anagi monsieur!
-Κopse tis malakies Alexis kai hamogela opws xereis esy na kaneis. Mas pairnoun oi cameres!

Μετάφραση της παραπάνω "ευρωπαϊστικής γλώσσας", αυτής των νεοφεουδαρχικών σαλονιών, και της "περιρρέουσας ατμόσφαιρας" της, σε απλά (και ωμά) ελληνικά:

 Βραβεύτηκε ο "yes man" των γραφειοκρατών ελιτιστών των Βρυξελών, των πνευματικών ταγών της διάλυσης κάθε υποψίας αυτοδιάθεσης και αυτομομίας-αυτάρκειας των ευρωπαϊκών λαών και των χρηματοπιστωτικών οδοστροτήρων και πολυεθνικών φασιστοειδών, από τους...δεύτερους! Διότι επιτελεί με...πολιτικό και ψυχικό σθένος και συνέπεια την αποστολή του. Αυτή του πλήρους ξεχαρβαλώματος των υποδομών του τόπου του και ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πόρων του έναντι πινακίου φακής στους "επενδυτές" και υποπρολεταριοποίησης του εργατικού δυναμικού του (οδηγώντας και σε ένα τεράστιο ρεύμα μετανάστευσης στο εξωτερικό, που θυμίζει την κατάσταση των δεκαετίας του'50 και αρχών του 1960). Φρόντισε μάλιστα να αποδείξει στους "επιχειρηματικούς κύκλους" με τα γαμψά νύχια και την ακόρεστη όρεξη για κέρδος πάνω σε ερείπια και κουφάρια, ότι το "φιλοευρωπαϊκό" όραμα συνεχίζεται απρόσκοπτα στο Ελλαδιστάν. Την αποικία-υπόδειγμα, του μη βιώσιμου χρέους και συστηματικής εξαπάτησης από τα πάνω.

{"...το ευρωνόμισμα, σύμφωνα με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία άνοιξε το δρόμο στην Ε.Ε., υπήρχε η προϋπόθεση να έχει την ίδια αξία σε όλα τα κράτη-μέλη, αφού "διαθέτουν όλα την ίδια παραγωγική αξία". Και πώς οι φανεροι και κρυφοί ναζιστές ιδρυτές της Ε.Ε. ανακάλυψαν κάτι τέτοιο, από τη στιγμή ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΞΙΑ κι άρα πώς θα μπορούσαν να έχουν κοινό νόμισμα σε συνθήκες "ισονομίας" που ποτέ δεν τηρήθηκαν; Οπότε και τα προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού και ανισοτήτων ανάμεσα σε βιομηχανικές μεγάλες δυνάμεις (πχ Γερμανία, σωστά;) και τις πολύ λιγότερο ισχυρές και φτωχότερες χώρες (απ'τη στιγμή που δεν θα διέθεταν και το εργαλείο υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος), ήταν δεδομένα εκ των προτέρων! Και με σχεδόν βέβαιη και την αποτυχία του νομισματικού ευρω-αγγουριού σε επίπεδο κοινωνιών και αποδόμησης του κοινωνικού ιστού τους...
Με διασώσεις για ασθενέστερα κράτη, όπως στο "ελληνικό πρόγραμμα", ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΕΣ!  θυμηθείτε: Τα "κανόνια" συνεχίζουν να βαράνε εκκωφαντικά! " - από την ανάρτησή μας:  "Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΚΤΟΣ ΕΕ"}

Ο αριστερός ηγέτης, λοιπόν, κλώνος (κακέκτυπο για κάποιους) του εξ Αμερικής Ανδρέα Παπανδρεου, ο "σκίστης μνημονίων" και "λυράρης, που θα'κανε τις αγορές να χορέψουν πεντοζάλι στους ρυθμούς του", φρόντισε να το αποδείξει, για πολλοστή φορά, με το νέο προϋπολογισμό-σφάχτη. Των νέων μέτρων πάνω στα ήδη δυσβάσταχτα, τις νέες περικοπές, την αδυσώπητη φοροεπιδρομή, τη νέα επίθεση σε ασφάλιση και περίθαλψη.
 Και δεν παρέλειψε να αφιερώσει το βραβείο του σε ποιον άλλο; Στο συνήθη μαλάκα! Στο σύνηθες θύμα! Στον μακάριο αμνό που "θυσιάζεται" με πρωτοφανή πατριωτισμό και ηρωισμό για να σωθούν και να ευημερήσουν όλοι οι στυλοβάτες της κοινωνίας του μέλλοντος: τράπεζες, "επιχειρηματίες" εγχώριοι και ξενόφερτοι, κερδοσκόποι, πολυεθνικοί όμιλοι...

 Στο τέλος, ο prime minister ήπιε κι ένα ποτήρι νερό, στην υγειά των Γάλλων που τον τίμησαν και που είναι έτοιμοι να "απαλλοτριώσουν" το νερό του συνήθη κωπηλάτη (που θα το πει νεράκι), πάνω στη δουλεμπορική γαλέρα της "ανάπτυξης".
Και δεν παρέλειψε να αφιερώσει σε όλους ένα ζεστό, διάπλατο, "αριστερό χαμόγελο"...


(το σκίτσο πάρθηκε από εδώ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου