ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

όνειρα χοιρινής νυχτός...


Χμ! Για φαντάσου, ως επί το πλείστον πτωματοφάγε φίλε ή φίλη, αν η "φυσιολογική" πραγματικότητα ερχόταν "τούμπα" μία πολύ παράξενη πρωία, βγαλμένη από το "όνειρο μιας χοιρινής νυχτός"...


Πολύ ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εμάς!

Σαν μία σούμα λοιπόν:

...καταρχήν, ενημερώσου περί της ανθρώπινης κτηνωδίας:
Καμάρωσε το πώς φτάνει η τροφή σου στο πιάτο σου...
(και μην νομίζεις ότι το φοβερό άγχος κι ο τρόμος που βιώνουν τα ανυπεράσπιστα ζώα, που μετά από τις συνθήκες της φριχτής διαβίωσης και άθλιας υγιεινής  στις κτηνοτροφικές μονάδες και την έντονη έκκριση αυτών των αρνητικότατων συναισθημάτων τη στιγμή του φριχτού  θανάτου τους, δεν επηρεάζουν επιπλέον την, έτσι κι αλλιώς γεμάτη ορμόνες και αντιβιοτικά και άλλα ανθυγιεινά καλούδια, ποιότητα του κρέατός τους...)

...μα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κρέας; Για να δούμε:
 Το μεγάλο λάθος της κρεατοφαγίας

...διότι:
"Ο κρεατοφάγος είναι νεκρός" - Η φύση του ανθρώπου είναι η καρποφαγία!

...αλλά και να μην ξεχνάμε τι χοντρά διατροφικά παιχνίδια παίζονται με απώτερο στόχο την ίδια τη μετάλλαξή μας κι όχι βέβαια για το καλό της υγείας μας (και σε βάρος των "ιερών συμφερόντων" του ιατροφαρμακευτικού καρτέλ):

 "Νέα Διατροφική Τάξη Πραγμάτων" (όπου διαβάστε κάποιες συμβουλές περί ενός ευπρεπούς τραπεζώματος)
 Καλή μας όρεξη! - Καταβροχθίζοντας τις "μπουκιές" που μας σερβίρουν...

...και καλό είναι γενικώς να μην ξεχνάμε:
Είσαι οι συνήθειές σου, η τροφή σου, η συναίνεσή σου...

 Η γνώση είναι ένας καλός δρόμος προς την ατομική και κοινωνική ψυχοσωματική αυτάρκεια και  ανεξαρτησία, λέξεις καταραμένες και εξόριστες από τα επίσημα λεξιλόγια των απατεώνων, παρανοϊκών καιρών μας.

  από το " Τρως κρέας ντοπαρισμένο " :
Τρανσγλουταμινάση: Η «κόλλα κρέατος» που μετατρέπει τα σκουπίδια σε φιλέτο

Τρώτε κρέας ντοπαρισμένο με Αντιβιοτικά – (Έρευνα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

(Από κοινωνικο-οικονομική άποψη επίσης, η χορτοφαγία είναι η πιο συμφέρουσα διατροφή)



Και ως επίλογο:  ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ: "ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ - ΠΩΣ Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΕΓΙΝΑΝ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ"

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου