ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης



 το παραπάνω σκίτσο είναι το εμπνευσμένο και πλήρες βαρύνουσας σημασίας νοημάτων έργο του Grant Snider. Με τίτλο "The Art of Livin", δηλαδή "η τέχνη του να ζεις"

Μετάφραση.
Πάνω: " Όταν ήμουν νέος ήμουν ιδεαλιστής. Όπου κι αν κοίταζα ανακάλυπτα ομορφιά, θαύματα και νόημα "
Στη μέση: " Όταν μεγάλωσα έγινα ρεαλιστής. Έβλεπα έναν κόσμο γεμάτο αιχμηρότητα και δύσκολες αλήθειες."
Και κάτω: " Αυτό -το να είναι δηλαδή ρεαλιστής-  έγινε τελικά κουραστικό. Αποφάσισα να γίνω υπερρεαλιστής. Μετά απ'αυτό τα πράγματα πήραν αρκετά περίεργη τροπή"

Τρία διαφορετικά μονοπάτια της ανθρώπινης αντίληψης. 
Ο ιδεαλισμός που μεταφέρει εκείνη τη μαγεία της αίσθησης του θαυμαστού που μας περιβάλλει σε κάθε πτυχή του "γύρω μας" και που βιώνουμε έντονα στην παιδική μας ηλικία. Και με την, έστω και περιορισμένη στο γεμάτο περιορισμούς κόσμο μας, ελευθερία επιλογών που μπορεί να σου προσφέρει και να σε συνδέσει με μια πιο ονειρική, πιο φευγάτη διάσταση της ύπαρξης. Ο ρεαλισμός που σε γειώνει σε μια πραγματικότητα που βρίθει από "πρέπει", συμβάσεις και αναγκαιότητες και γνώσεις που σε κλειδώνουν μέσα στο σύμπαν μιας πραγματικότητας ελεγχόμενης την οποία καλείσαι να διασχίσεις σαν έρημο της οποίας μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες και τις παγίδες ώστε να επιβιώσεις.

Χρησιμοποίησα το ρήμα "κλειδώνω";
Ίσως ως μια πρώτη αναφορά στο "αντικλείδι" του υπερρεαλισμού, που έχει τη μαγική δύναμη να κατεδαφίζει τη βαριά μεταλλική πόρτα της "ρεαλιστικής φυλακής" και την ίδια στιγμή να ανοίγει με τη φλογερή του ανάσα όχι μία αλλά πολλές πύλες για "Αλλού".
Τρία μονοπάτια, τρεις δρόμοι, που μπορεί και να διαδεχθεί ο ένας τον άλλον, ακόμα και όσον αφορά το ίδιο άτομο..
Και που ο καθένας, εφόσον χρησιμοποιηθεί και με τη σύνεση που μπορεί κάλλιστα να διαθέτει τη συμβουλευτική θέση της δίπλα και στο πιο φλογερό πάθος, έχει τη δυναμική να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να ακολουθήσει την ατραπό της εξέλιξής του. Ως οντότητας που σφύζει από δυνατότητες και ικανότητες αλεπάλληλων ανατροπών του "επίπεδου" και ανάλογων υπερβάσεων.
Ειδικά, ο τελευταίος εναλλακτικός δρόμος, με την "περίεργη τροπή", ο υπερρεαλισμός, καλό είναι να χρησιμοποιείται όσο μπορεί να γίνεται πιο λελογισμένα. 'Οχι όμως ως όχημα με "πειραγμένο κινητήρα" τις διαρκείς ακυρώσεις και τους δισταγμούς που έχουν αιτία το σαράκι των στείρων και μονολιθικών αφηγήσεων μιας φοβικής παθολογικά καθημερινότητας. Αλλά με σύντροφο το δέος μπροστά στις αντισυμβατικές και ανατρεπτικές γεωμετρίες, τα ανορθόδοξα σχήματα και τους ανήκουστους ήχους και την πανδαισία χρωμάτων και αισθήσεων του Άγνωστου. Διότι ο υπερρεαλισμός, αν αφεθείς ολοκληρωτικά στις σειρήνες του, έχει τη δυναμική ωστικού κύματος που σε εκτοξεύει στην τρομαχτική ζώνη του "υπερδιαστήματος" όπου το πιο πιθανό -αν όχι και σίγουρο- είναι το μόνιμο και μη αναστρέψιμο "χάσιμο" μέσα στις δίνες του. Αλλά αν χρησιμοποιηθούν οι νοητικές του συχνότητες ως εργαλείο όσο γίνεται πιο οριοθετημένης πλοήγησης μέσα σε διαστάσεις που δεν γνωρίζουν την έννοια του ορίου, τότε μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλες, δύσκολες να περιγραφούν λεκτικά, πραγματικότητες και να επιστρέφεις πίσω στην πιο συνηθισμένη ροή της "μεγάλης αφήγησης", μέρος της οποίας δεν παύεις ποτέ να είσαι, ως φορέας εκπληκτικών, ανατρεπτικών συλλήψεων. Από αυτές που έχουν τόσο το άτομο -πρώτιστα και κυρίως- όσο και το σύνολο σε αυτό που αποκαλείται κβαντικό άλμα! Και ναλειτουργήσει ως αποκαλυπτικός προβολέας, στις ταχύτατα μεταβαλλόμενες εποχές που ζούμε, στην ανακάλυψη της κοσμικής ταυτότητας του ανθρώπινου όντος..

Ο Ένοικος...


πίνακας του Jack Yerka

πίνακας της Rene Magritte

 
αναρτήθηκε αρχικά στο No Gravity Zone
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου