ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Η ζωή μας είναι..




"Ψήφιζε και μη ερεύνα" Σύνθημα σε τοίχο.

Η ζωή μας είναι μια φορολογική δήλωση.
 Πόσα έχεις; Πού τα βρήκες; Μήπως είσαι έντιμος εργαζόμενος στο χρηματοπιστωτικών επιστατών τσιφλίκι μας που αποκαλείται αγορά εργασίας και τολμάς να κάνεις όνειρα για κουμπαράδες ή ξελάσπωμα από τις χειροπέδες ατέλευτων ανακυκλούμενων χρωστούμενων; Μήπως είσαι απατεωνάκος, τολμώντας να αντιγράφεις εμάς τους ευυπόληπτους μεγαλοαπατεώνες; Μήπως έχεις δικό σου οίκημα όπου τολμάς να κατοικείς, έχοντάς το χιλιοπληρωμένο και το κρύβεις τώρα που η κινούμενη άμμος στην οποία βουλιάξαμε την οικονομία ζητά να ταϊστεί με το τελευταίο σου καταφύγιο; Μην σε απασχολεί το γεγονός της ύπαρξης βιλών με γήπεδα τένις και πισίνες, σκαφών, πολυτελών εξοχικών και οχημάτων, oφ σορ εταιρειών και αδύνατων να εξηγηθούν με διαφανείς διαδικασίες καταθέσεων στην κατοχή μας. Εμείς είμαστε το φοροεισπραχικό κράτος και οι συνεργάτες-κουμπάροι του, που στα δύσκολα επιστρατεύουμε το alter ego μας του παρακράτος και των μπράβων επί πληρωμή. Κι  εσύ το φορολογούμενο έρμαιο των δικών μας νόμων. Που βέβαια δεν αφορούν εμάς.

Η ζωή μας είναι μια βαριανασαίνουσα αγωνία.

 Το μεροκάματο δεν φτάνει, αντίθετα με τα πάντα στην ώρα τους κερατιάτικα των χρεωστικών και των όλο και πιο ακριβοθώρητων "δημόσιων αγαθών" για τους κορβανάδες των πληβείων. Οι δουλειές μοιάζουν με μαγικές εικόνες που μέσα τους ψάχνεις να τις εντοπίσεις κι αν τα καταφέρεις μεταμορφώνονται σε πολύωρα καταναγκαστικά έργα, με βάρδιες ώστε να απορροφούν διαρκώς καινούργιους έγκλειστους στο Μεγάλο Ίδρυμα της Ανάπτυξης, ξερνώντας στα αζήτητα τους με συνοπτικές διαδικασίες στιμμένους μισθωτούς δουλοπάροικους. Και αμείβοντας με προσβολές, απειλές και χαρτζιλίκι παιδιών που λιποθυμούν από τον υποσιτισμό σε αυλές δημόσιων εκπαιδευτηρίων. Κι από πάνω να φοβάσαι μήπως σου πέσει και ο ουρανός στο κεφάλι, ανατιναγμένος και αυτός από επικίνδυνους τρομοκράτες σ'έναν πόλεμο όπου οι δύο πλευρές αναπτύσσουν αθέατες από την "κοινή γνώμη", στενές σχέσεις κηδεμόνων και βλασταριών. Και μήπως τα γεράκια του πολέμου "ρίξουν τον κύβο" και καταλήξουν στην "αναπόφευκτη απόφαση" ενός νέου ολοκληρωτικού πολέμου στον γεμάτο ανεπούλωτες πληγές πλανήτη. Εχθροί πάντα υπάρχουν ή δημιουργούνται και η παραπαίουσα οικονομία βρίσκει την ευκαιρία να κάνει restart, υποσχόμενη νέες ελπίδες μέσα από νέες στάχτες και ατέρμονο θρήνο.

Η ζωή μας είναι ένα έλειμμα ερωτήσεων. Και προσωπικής μελέτης κι έρευνας.
 Που θα έπρεπε να θέτουμε. Δραπετεύοντας από εξαρτημένα αντανακλαστικά και "δικαιώματα στην οχλαγωγία" και τη ροή ρευμάτων και τις διαβεβαιώσεις αρμοδίων, ειδικών και σωτήρων. Και φτύνοντας με περιφρόνηση ρητορείες κι ερμηνείες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την ευθικρισία ενός ανεξάρτητου ατόμου. Γυρεύοντας τις κατάλληλες, απελευθερωτικές απαντήσεις. Από τη στενοκεφαλιά και την ιδεοληψία κι από κάθε είδους αυθαιρεσίες, αληθινές συνωμοσίες, τυραννικά δεσμά και τυραννίσκους.


 Η ζωή μας είναι μια 
 άγευστη, άοσμη, άχρωμη, ανούσια, απαίδευτη, ασύμμετρη, ανιστόρητη, ασθμαίνουσα φοβίες και καταθλιπτικές επιδημίες, αλληλοσπαρασσόμενη, ασταθής και κλυδωνιζόμενη μονίμως
παράταση χρόνου. 
Δανεικού.
Από τις τράπεζες, τους εργοδότες, τους κοινωνικούς και πνευματικούς ταγούς, τους θρησκευτικούς και κοσμικούς τρομοκράτες. Μέχρι το αναπόφευκτο πρόωρο ή αργό μα βασανιστικό τέλος της.

Να τη χαιρόμαστε λοιπόν.

Αλλά αν αυτός ο κόσμος χρειάζεται και κατασκευάζει νέους ήρωες για να πλέξει τα καινούργια άλλοθι της πτώσης του ανθρώπου στην αυταπάτη και τη σύγχυση-γέννημα φαντασιόπληκτων σημασιών, δεν μας μένει παρά να γίνουμε οι αντι-ήρωές του. Χαλώντας τις κυρίαρχες αφηγήσεις και χαράσσοντας τη δική μας ρότα προς μια νέα γη πάνω στη γη.

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου