ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Όταν η ζωή μαραίνεται πρόωρα...


Οι εργαζόμενοι στα κέντρα βρεφών "Μητέρα", "Αγία Βαρβάρα" και "Άγιος Ανδρέας" κρούουν με αγωνία τον κώδωνα του κινδύνου. Μα τα αυτιά των αρμόδιων, των ιθύνοντων νόων, των "ζαλισμένων κοπαδιών" των υπηκόων μοιάζουν ερμητικά κλειστά. Το κυρίαρχο μότο των εποχών αναδεικνύεται η κραυγή "ο σώζων εαυτώ σωθήτω".
Στα παραπάνω κέντρα εγκαταλείπονται και παιδάκια που οι γονείς τους αδυνατούν να τα φροντίσουν λόγω "ανάπτυξης". Ή "κρίσης" όπως συνηθίζεται να λέγεται. Και οι ελλείψεις σε προσωπικό αυτών των σημαντικότατων κοινωνικών υποδομών είναι πλέον τραγικός. Και έπεται συνέχεια. Από τη στιγμή που προβλέπεται μία βρεφοκόμος να αντιστοιχεί στη φροντίδα τριών παιδιών, όσον αφορά την εύρυθμη λειτουργία των κέντρων και φυσικά την ασφάλεια των παιδιών, αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει στο σημείο να αντιστοιχεί μία βρεφοκόμος σε...δεκατρία παιδάκια!!!Το προσωπικό έχει μειωθεί στο μσό περίπου και θα μειωθεί και άλλο εφόσον δεν προβλέπεται να ανανεωθούν συμβάσεις. Γιατί λεφτά υπάρχουν μόνο για τους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους, τους αεριτζήδες. Γιατί η ασφάλεια των παιδιών, η υγεία τους, το παρόν και το μέλλον τους αποτελούν "ψιλά γράμματα". Γιατί αυτό που έχει απολέσει ο άνθρωπος δεν είναι ο τραπεζικός του λογαριασμός. Αλλά οι "ποιότητες" που συνθέτουν τον ανθρώπινο πολιτισμό και το υποτιθέμενο "μεγαλείο" του έχουν από πάρα πολύ καιρό απολέσει την ποιότητά τους...
Επίσης: ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ UNICEF ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
Κι ας μην αναλύσουμε τώρα τα τερατώδη στοιχεία που αφορούν τη μοίρα των παιδιών στο "λεγόμενο "τρίτο κόσμο", όπου κάθε χρόνο πεθαίνουν πάνω από πέντε εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο λόγω πείνας. Και δεν αναφέρουμε ασθένειες θανατηφόρες (που στον "αναπτυγμένο κόσμο", πριν αποφασιστεί από τα "τζάκια" της ελίτ η ραγδαία φτωχοποίησή του, θεραπεύονταν με μια απλή αγωγή), λόγω μη πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε πόσιμο καθαρό νερό κτλ.

Τα παιδιά του δρόμου δες πώς πετιούνται απ'των σπιτιών τους τις φωλιές...

Ένας κόσμος ολόκληρος, ένα κράτος, μια κοινωνία που...

...αδιαφορεί για τη νέα ζωή, για τα παιδάκια που ακόμη και "από σπόντα" ήρθαν σε αυτόν "τον κόσμο τον καλό τον χιλιομπαλωμένο" και τα πετάει "στα αζήτητα"...

Είναι μια συνθήκη φρίκης. Είναι ένα κράτος φρικιών. Είναι μια συνωμοσία κανίβαλων. Είναι ένα οικτρά αποτυχημένο πείραμα κοινωνικής οργάνωσης. Είναι μια ηχηρά οικτρή απουσία θεσμών υπέρ των μελών μιας κοινωνίας και ειδικά των πιο ανυπεράσπιστων και αδύναμων. Είναι ο...εχθρός!

Η πρόκριση της ευημερίας ταμειακών μηχανών και χρηματιστηριακών δεικτών σε βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι μια κυριαρχία προαγωγών-αρχόντων πάνω σε αρχόμενους-ιερόδουλες, που τους "ανταμείβουν" με ψίχουλα και κοπανιστό αέρα και τους προσφέρουν "προστασία" από κατασκευασένους "κακούς" μέσα σε κοινωνίες-μπορδέλα. Κυριαρχία πάνω σε άβουλες μαριονέτες.

Όταν η ζωή μαραίνεται πρόωρα τότε μία μόνο μπορεί να είναι η συνταγή για να αντιστραφεί η κατάσταση του αίσχους. ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Αλλά η σημασία αυτού γίνεται κατανοητή μόνο από ανθρώπους που δεν έχουν αποδεχτεί τη μετατροπή τους σε παθητικούς τροφίμους, περιφερόμενους σε κυκλικές τροχιές μέσα σε προαύλιους χώρους φυλακών.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου