ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

ένας "άλλος κόσμος" που βράζει και φλέγεται και που εκφράζεται μουσικά...


To ιστορικό βρετανικό συγκρότημα The Clash (οι αδυναμίες δεν κρύβονται) σ'ένα από τα πλέον ιστορικά δημιουργήματά τους, χιλιοπαιγμένο εδώ και δεκαετίες σε όλα τα ροκάδικα που σέβονται ή σέβονταν, για όσα δεν υπάρχουν πια, τον εαυτό τους
. Δηλαδή τα συντριπτικά περισσότερα δεν υπάρχουν πλέον, τα οποία είχαν την "πρέπουσα" αισθητική και αυθεντικό ροκ στίγμα (που από τη φύση του ανέκαθεν αμφισβητούσε τις εκάστοτε αισθητικές και τις καθιερωμένες δομές) και δίδασκαν μουσική.
 Το τραγούδι μιλάει για μια περιοχή του Λονδίνου, το Brixton όπου οι άνθρωποι εκεί (η περιοχή τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως Κολωνάκι του Λονδίνου) είχαν πάντα κακή μεταχείριση απ'την αστυνομία-ω!τι πρωτότυπο! Γεγονός που έψαχνε την κατάλληλη αφορμή για να οδηγήσει σε μεγάλες τοπικές ταραχές, οι οποίες και πήραν τη μορφή εξέγερσης...
 Η Μάργκαρετ, οι Clash και το «Guns of Brixton»
Κάτι που επαναλήφθηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 2011, με τις μεγάλες ταραχές (και ουσιαστικά μη προβαλλόμενες από την ελληνική ρουφιανο-TV) που συντάραξαν το σύγχρονο Λονδίνο των περικοπών και της κοινωνικής περιθωριοποίησης ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων. Δείτε γι αυτά τα γεγονότα του 2011 ένα αξιόλογο βίντεο-ντοκυμαντέρ στ'αγγλικά http://youtu.be/Beg-P_-o4QY

Μια μικρή στάση στην Ελλάδα, στη χώρα της διαχρονικής πολιτικής φαυλοκρατίας, της σύγχρονης δουλεμπορικής "εργασίας", των πειραμάτων της διεθνούς τοκογλυφίας και της αστυνομοκρατούμενης, παραδοσιακά φιλοχουντικής, αυθαιρεσίας ("Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας"). Μια ενδιαφέρουσα εκδοχή αλά ελληνικά του Guns of brixton των Clash:


Ελληνικοί στίχοι σε απόδοση του τραγουδιού:

Αν την πόρτα σου βροντούν
Πως θα βγεις στη γειτονιά;
Με τα χέρια ψηλά
ή σφιγμένα σε γροθιά;

Αν σε πνίγει η εξουσία
πως θα αντισταθείς;
Τρομαγμένος στη γωνιά σου
ή στους δρόμους της γιορτής;

Τα κορμιά μας
σύνορα σας,
μα αν τολμήστε θα ακουστούν
όπλα σαν στο Brixton.

Το χρήμα σε μεθάει.
Τη ζωή σου εκεί πουλάς.
Μα η ώρα σου σαν φθάσει
να σε σώσει μη ζητάς.

Και μεταφερόμαστε στο (γειτονικό με το Λονδίνο) Παρίσι της εποχή μας. Την εποχή της κοινωνικής καλπάζουσας εξαθλίωσης, των "αγορών"(δηλ. των τραπεζών) που μπροστά στη συσσώρευση κερδών ισοπεδώνουν ζωές & γενιές ολόκληρες και των πουλημένων στην ελίτ πολιτικών που δε δίνουν δεκάρα για τους λαούς τους και τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Η Οργή (La rage), που ξεκινά από τα εξαθλιωμένα γκέτο και τις φτωχογειτονιές που εξαπλώνονται παντού όπως και η ανθρώπινη απελπισία, έρχεται και διαχέεται στην ατμόσφαιρα ωσάν ιός, ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά και λυτρωτικό για τη Γαλλίδα ράπερ Keny Arkana...


Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα είναι ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ!
Δεν έχουμε βρεθεί εδώ χάμου για να επιβιώνουμε απλώς και να υπηρετούμε λογής αφεντάδες, μικρούς ή μεγάλους. Αλλά για να ζήσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις δικές μας επιλογές, να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε και να μεγαλουργούμε! Αξιοποιώντας κάθε αέναη μοναδική στιγμή του αιώνιου παρόντος μας. ΞΥΠΝΙΟΙ κι ΟΡΘΙΟΙ! Ένα λοιπόν είναι το σύνθημα που εμπνέει (ή θα'πρεπε να εμπνέει) κι ενεργοποιεί τους ανθρώπους.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου