ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

"Είσαι του ξεπεσμού μου η αιτία αλλά άμα θέλεις δώσ’ μου δυο κατοστάρικα" και τέσσερις μήνες για να συγγράψω μεταρρυθμίσεις που θα σ'αρέσουν



..λόγια, λόγια ελπίδας, λόγια ρήξης, λόγια μιας νέας αρχής:
"δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω", "καμία θυσία για χάρη του ευρώ"
Μιας νέας αρχής από το σημείο που είχαμε μείνει και στο οποίο λίγο πολύ επιστρέφουμε "προσγειωμένοι", "ρεαλιστές", επαίτες λίγης κατανόησης από τους δήμιους. Αδελφωμένοι με τους οδοστρωτήρες της επικηρυγμένης για τους "κανόνες τους" λαϊκής κυριαρχίας και ξεστομίζοντες προκλητικά και προσβλητικά τελεσίγραφα. Αλλά τα κατάπιαμε όλα και τα ξαναβρήκαμε με τους εταίρους και επιβεβαιώσαμε και τις "κατηγορηματικές μας δεσμεύσεις ως προς τις οικονομικές μας υποχρεώσεις" προς αυτούς, που ένας λεπτομερής και σοβαρός λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους θα αποκάλυπτε ίσως σωρεία μεθοδευμένων παρατυπιών. Και τοκογλυφικών τρικ και παράνομων τακτικών, που θα έπρεπε να στείλουν φυλακή πολλά σκυλόψαρα εντός τειχών και να εκθέσουν ανεπανόρθωτα κάμποσους μεγαλοκαρχαρίες έξω από αυτά, ωφελώντας και άλλους λαούς που αποτέλεσαν ή θα αποτελέσουν θύματά τους.
Για χάρη τελικά του "ισχυρού ευρώ". Και της κοινωνικής τάξης που εξαρτάται από την απείραχτη δημιουργία χρήματος μέσω δανείων από τα κλασματικά αποθέματα των ιδιωτικών τραπεζών, που δημιουργούν με τη σειρά τους τα χρέη, τα οποία λεηλατούν το δημόσιο κοινωνικό πλούτο. Αυτόν που δεν είναι κτήμα καμίας κυβέρνησης!

Και παίξαμε και με τις ονομασίες, γιατί έχουμε σπουδάσει καλά τη δύναμη των στυλιζαρισμένων εντυπώσεων, αλλά κενών σαν την ευρωπαϊκή "ισονομία" και μεταμφιέσαμε -μέσα και στο αποκριάτικο κλίμα-τον όρο μνημόνια ή "δανειακή σύμβαση" με πολύ πιο ανακουφιστική φορεσιά στα αντανακλαστικά της λαϊκής βάσης, αυτή των "κοινωνικών συμβολαίων". Και την κακόηχη "τρόικα" την αντικαθιστούμε τώρα με την σαφώς πιο "δημοκρατικά σουλουπωμένη" κι εύηχη λέξη "θεσμοί". Ποιοι είναι όμως αυτοί οι θεσμοί και οι αντιπρόσωποί τους επί της ουσίας και ποιους υπηρετούν; Μήπως τη δημοκρατία και τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών που εκλέγουν κυβερνήσεις για να βρουν τρόπους να απαλλαγούν από τέτοιου είδους "υπηρεσίες" και απάνθρωπες τοκογλυφικές αντιλήψεις;

Νομίζω ότι κάθε άλλο παρά αταίριαστο με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και τις πραγματικές- μη μασκαρεμένες σε επαναστατικές αποχρώσεις- νοοτροπίες και καταστάσεις είναι και το παρακάτω άσμα. Όπου μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε και το παλιό εκείνο νόμισμα που χειρίστηκαν επιδέξια ως εργαλείο καταστροφολογίας πολλοί και διάφοροι ευρωμασκαράδες.

"Είσαι του ξεπεσμού μου η αιτία αλλά άμα θέλεις δώσ’ μου δυο κατοστάρικα" και τέσσερις μήνες για να συγγράψω  μεταρρυθμίσεις που θα σ'αρέσουν..



"Είσαι του πόνου μου η αιτία
είσαι ένα βάρος στην κοινωνία
είσαι η καμπούρα που `χω στην πλάτη μου

Είσαι του ξεπεσμού μου η αιτία
είσαι του κόσμου η αηδία
αλλά άμα θέλεις δώσ’ μου δυο κατοστάρικα"


Ο Ένοικος...

1 σχόλιο:

  1. Θα ήθελα να είχα σκεφτεί εγώ αυτό τον τίτλο και αυτό το τραγούδι για την περίσταση! Αλλά αφού το κάνατε εσείς, σας αναδημοσιεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή