ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Όταν εύχεσαι πρέπει να βάζεις κι ένα χεράκι κι εσύ για την πραγματοποίηση των ευχών σου...



Eυχές! Μόνο τις μέρες των κατεστημένων θρησκευτικών εορτών, ως συνήθως!

"Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!"
Κι ας ξέρουμε καλά ότι το πλέον πιθανό είναι πως οι διαμορφούμενες καταστάσεις και οι τρέχουσες εξελίξεις οδηγούν τα πράγματα, τα κοινά, σε μονοπάτια που απέχουν πολύ από αυτό που (φυσιολογικά) προσδιορίζουμε ως ευτυχία, ως ολοκληρωμένη και αξιοπρεπή ζωή, ως αρμονική συμβίωση με τον Άλλον. Ίσως γιατί και οι ίδιες οι (εμφυτευμένες απο γεννησιμιού) πεποιθήσεις και πιστεύω μας είναι και οι αιτίες που μας κρατούν ζαλισμένους, ξεγελασμένους, αποξενωμένους, κατακερματισμένους...

"Αγάπη!", "Υγεία!", "Ειρήνη!"...Κι ας βλέπουμε ότι τα πράγματα και οι μεθοδεύσεις, σε τοπικό κι έξω απ'αυτό επίπεδο, μοιάζουν να εχθρεύονται και να αποστρέφονται αυτές τις θεμελιώδεις για το "ευ ζην" έννοιες...

Κι αυτές τις μέρες: "Καλή ανάσταση!" "Να είμαστε καλά!"
 Αν πίσω από αυτές τις ευχές, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων και προσκολλήσεων, υπάρχει ισχυρό συμβολικό νόημα, τότε για ποια και ποιων τελικά την "ανάσταση" ευχόμαστε κι αποβλέπουμε; Αυτών, ολόκληρων πληθυσμών και γενεών ανθρώπων, που σταυρώνονται διαχρονικά, καθημερινά, βασανιστικά, σαδιστικά και ύπουλα σε καθημερινή ανελέητη πλέον βάση; Για την ευημερία δεικτών, στατιστικών, προγραμμάτων διάσωσης "ευαγών ιδρυμάτων" και "ιδρυματαρχών", για ποιους και στο όνομα ποιου τέλοσπάντων; Εκείνου του μακάριου κι άφθαρτου όντος (ο εβραϊκής καταβολής, για την...ελληνική πραγματικότητα, εκδικητικός και ζηλόφθονος Γιαχβέ!), που αποφάσισε και να ενσαρκωθεί και να μαρτυρήσει (ποιος του το ζήτησε;) για να εξαγνίσει τον κακόμοιρο τον άνθρωπο από κάποια απροσδιορίστου μυθικού χρόνου στοιχειωμένη βαριά αμαρτία; Και να νομιμοποιήσει την επίγεια χειραγώγηση και δουλεία στο όνομα των επί γης αντιπροσώπων και "ειδικών" του; Που μόνο από την φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη τους δεν διακρίνονται, αντίθετα με τη σωρεία ψεμάτων, φριχτών κουσουριών και αμαρτημάτων που τους ονοματίζει; Αρα...το εγχείρημα της "ανάστασης" απέτυχε παταγωδώς σε ηθικό, φιλοσοφικό και...πρακτικό επίπεδο, μιας και "το γεμάτο σοφία και θεϊκή πρόνοια" οικοδόμημα οδεύει σταθερά, σκοταδιστικά και φανατικά...κατά διαόλου! Εκτός κι αν οι φουκαράδες άνθρωποι, φτιαγμένοι από χώμα, νερό και σκόνη και καημούς και πάθη...οφείλουν να υποφέρουν απαίσια στους αιώνες των αιώνων για την υπόστασή τους...Αφού και το φιλοδοξο θεϊκό "εγχείρημα" αποδείχτηκε άνεϋ ουσίας λόγω ισχυρών επίγειων συμφερόντων και με "θεϊκή" επιπλέον βούλα και νομιμοποίηση. Άρα ηδουλεία έγινε πιο υποφερτή ελέω μεταθανάτιας ανταμοιβής στους πειθήνιους και πτωχούς τω πνεύματι...

Γι'αυτό προσέχετε τι εύχεστε, αν δεν θέλετε να μοιάζετε με άδεια κελύφη που τα παρασύρουν οι άνεμοι και τα ρεύματα της κενότητας και τιποτοσύνης! ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΟΝΗΤΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ και μεταφέρουν ενέργειες, τότε ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΝΝΟΕΙΤΕ! Και να ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΔΡΑΣΗ για την ευόδωση των ενεργειών που μεταφέρουν αλλαγές προς θετικές κατευθύνσεις για κάθε ανθρώπινο ον χωριστά (αφού "όλοι είναι παιδιά του ίδιου θεού") κι όλους μαζί...Κι ας μην τους γνωρίζουμε, κι ας μην ανήκουν στον προσωπικό μας κύκλο αγαπημένων προσώπων, στη δικιά μας πίστη, σέχτα, στρατόπεδο, ιδεολογία...

Γιατί μόνο η ενεργός ανάληψη ευθυνών και ο θάρρος της επιλογής είναι η πραγματική απελευθέρωση για τον άνθρωπο! Με αδιαπραγμάτευτους στόχους ζωής την ανάπτυξη της αυτο-επίγνωσης (που ουδεμία σχέση έχει με την...οικονομική ανάπτυξη!) και της ανεξαρτησίας της αντίληψης!
Και κάθε μέρα είναι η κατάλληλη μέρα για να αρθρώνεις ευχές...που τις εννοείς πραγματικά και βάζεις κι ένα καλό χεράκι και λιθαράκι κι εσύ για την πραγματοποίησή τους, με όποιο τρόπο μπορείς... Κι όχι γιατί υπόκεινται σε κάποιο εορταστικό πρωτόκολλο. Και κάθε μέρα που είμαστε ζωντανοί και παλεύουμε, όχι απλώς για να επιβιώσουμε αλλά και για να προετοιμάσουμε το έδαφος για καλύτερες πιο φωτεινές ημέρες, είναι μέρα άξια εορτής!

Διαφορετικά ο επίγειος φαύλος κύκλος θα παραμένει αέναα κατηλειμμένος κι ανατροφοδοτούμενος από ό,τι χειρότερο παράγεται κι αναδύεται από τις τρομαχτικές αβύσσους της στρεβλής ύπαρξης...Της Μη-Ύπαρξης.
Διαφορετικά τα μηχανικά, καθωσπρέπει, ευχολόγια θα μοιάζουν μονίμως με δείκτες χρηματιστηρίων σε σταθερή καθοδική πτώση (για να μιλήσουμε και τη γλώσσα των εποχών) ή με σανίδες σωτηρίας που πετιούνται σε πνιγμένους με μη αναστρέψιμο σχεδόν βύθισμα, ολοταχώς στον πάτο των πιο σκοτεινών ωκεανών της ύπαρξης...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου