Η βαρύτητα μιας "αξιόποινης πράξης" επισείει και την ανάλογη ποινή για το "σωφρονισμό" κι "επανένταξη" του παραβάτη στους κόλπους της κοινωνίας. Αν όμως θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όσον αφορά τα κίνητρα και τις διαθέσεις μας, οφείλουμε πάντα να εντάσσουμε την "αξιόποινη παραβατική πράξη" μέσα στους κόλπους και τις λογικές της κοινωνίας στην οποία ζούμε και συν-υπάρχουμε. Κι όχι να αντιμετωπίζουμε τέτοιες πράξεις ως κάτι το αυθύπαρκτο κι αποκομμένο σχεδόν απ'αυτήν και το πνεύμα που τη διατρέχει. Με τα κυρίαρχα πρότυπα που τη διαμορφώνουν και την ποιότητα -ή έλλειψή της- που τη χαρακτηρίζει και περιγράφει. Και να προσεγγίζουμε κι ερμηνεύουμε και να επεξεργαζόμαστε προσεχτικά τόσο το παράμπτωμα, όσο και την ανάλογη ποινή, με έννοιες κι όρους ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, πολιτικής και σε σχέση με την κυρίαρχη ηθική που διαπνέει κάθε κοινωνία.
- Για παράδειγμα, στα ισλαμικά σκληροπυρηνικά θεοκρατικά καθεστώτα το να μη φοράει μια γυναίκα την μπούρκα ή να κυκλοφορεί ασυνόδευτη εκτός σπιτιού, θεωρούνται πάρα πολύ σοβαρά παραμπτώματα που επισείουν πολύ σκληρές ποινές. Ή σε κάποιες δυτικές κοινωνίες, παλιά έως και σήμερα ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις, η κλοπή ακόμα κι ενός καρβελιού επέφερε φυλάκιση, άσχετα αν ο παραβάτης δεν είχε να φάει!-
Έτσι ώστε να κατανοήσουμε, άρα και να αντιμετωπίσουμε το κακό στη ρίζα του, στις βαθύτερες αιτίες. Την "υφή" και ιδιαιτερότητα κάθε φορά του πυρήνα της "μήτρας" η οποία πλάθει και μορφοποιεί παραβατικές συμπεριφορές έως σοβαρά και βάρβαρα εγκλήματα. Που μπορεί και να ιδωθούν τελικά ως μια μορφή "αντιδράσεων" έναντι συγκεκριμένων "δράσεων", στα πλαίσια του νόμου αιτίας-αποτελέσματος. Κι αν αυτές οι "δράσεις", δηλ. τα πρότυπα, αξίες και σχέσεις που διέπουν τη δομή, οργάνωση και λειτουργία μιας κοινωνίας είναι:
H άκαμπτη ιεραρχία, η σώρευση και ο αχαλίνωτος υλισμός, η εκμετάλλευση του ασθενέστερου από τον ισχυρότερο, το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού με κάθε μέσο, η επιδίωξη δύναμης ως μέσου υποταγής του Άλλου, το ψέμα και η μηχανορραφία ως μέσο ελέγχου των ανθρώπων, αναρρίχησης στην εξουσία και απόκτησης προνομίων, ο καταναλωτισμός ως "ευ ζειν", η πρόκριση και συντήρηση της πνευματικής και υλικής ένδειας για τις μάζες, η υποδαύλιση των αγελαίων ενστίκτων, η αύξηση του απάνθρωπου χάσματος μεταξύ πλούτου και φτώχειας....
Κι όλο αυτό το πακέτο να περιλαμβάνει κι ένα "σωφρονιστικό σύστημα" εκδικητικό και βάναυσο απέναντι στην έννοια της εξέγερσης κι επαναστατικότητας -που κατά προσφιλείς τακτικές βαφτίζεται και "παραβατικότητα"- και εχθρικό στις έννοιες της αξιοπρέπειας και ψυχικής ακεραιότητας..Ακόμη τότε κι ένα μέτριας ευφυίας άτομο μπορεί να κατανοήσει ότι τέτοιας "ποιότητας" κοινωνίες είναι και καρπεροί γεννήτορες κάθε είδους και μεγέθους παραβατικής έως εγκληματικής συμπεριφοράς.
Ο απώτερος σκοπός τέτοιων συστημάτων δεν είναι τόσο να σωφρονίσουν και να εκπαιδεύσουν κατάλληλα τον παραβάτη, ώστε να επανενταχθεί ομαλά και δημιουργικά μέσα στους κόλπους των κοινωνιών τους. Διότι ο ίδιος ο "πολιτισμός" τους δεν διαθέτει υψηλής ποιότητας παιδεία κι ανάλογο αξιακό σύστημα, με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και κύριο μέλημα την αγωγή της ψυχής. Ο ανομολόγητος πόθος τους είναι να τσακίσουν ψυχοσωματικά τους κάθε είδους "παραβάτες" -πολύ περισσότερο τους επαναστατημένους και με διάφανη πολιτική και φιλοσοφική άποψη εναντια στην "τάξη" τους- κι έτσι να παραδειγματίσουν κάθε δυνητικό μέλλοντα "παραβάτη". Με το φόβο της τιμωρίας του "σωφρονισμού" να λειτουργεί αποτρεπτικά.
Αυτό το ίδιο σύστημα που επιδιώκει και τη συνεργασία με την εγκληματική συμπεριφορά, όντας και το ίδιο εγκληματικότερο όλων, για να υπηρετεί τους σκοτεινούς και βρωμερούς και συνωμοτικούς στόχους του. Κι όποτε το κρίνει χρήσιμο να καταστρέφει τους στενούς του συνεργάτες, καταγγέλοντας συχνά και το εγκληματικό ποιόν τους που πέφτει στα χέρια της δικής του "νομιμότητας", όπως συνήθιζε πάντα να κάνει το σύστημα για τα αναλώσιμα πιόνια του. Είτε αυτά λέγονται διεφθαρμένοι πολιτικοί, είτε ναρκέμποροι και μεγαλομαφιόζοι, είτε συμμορίες ανεγκέφαλων χούλιγκανς και τραμπούκων έως "τρομοκρατικές" ομάδες που χρησιμεύουν για την επιβολή όλο και μεγαλύτερης αστυνομοκρατίας. Και διαρκούς κατάλυσης ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και άφθονης διασποράς υπερχρήσιμου φόβου στην κοινωνία.
Απευθυνόμενο εν τέλει σε μια κοινωνία καγκελόφραχτη, επί το πλείστον κοντόφθαλμη, παθολογικά υστερήσασα σε μνήμη και κρίση, επιπόλαια κι άκριτα ενοχοποιητική ακόμα και για το πιο μικρό και σε ανθρώπινα πλαίσια σφάλμα. Αλλά καταδικαστική σε μεγάλη σιωπηλή ή θορυβώδη ομοφωνία και για την παρέκκλιση και διαφοροποίηση από τον επιβεβλημένο και κατεστημένο τρόπο σκέψης και βίου. Μια κοινωνία συγχρόνως και η ίδια ενοχοποιημένη ενίοτε, από τους ίδιους τους "προστάτες" και "φύλακές της" και κάθε είδους και ρόλου "δασκάλους" και "πνευματικούς" διαμορφωτές της.
Με αυτή την έννοια όλοι μας είμαστε φυλακισμένοι μέσα στους ασφυχτικούς κόλπους αυτού του μεγάλου κοινωνικού "ιδρύματος"! Και το μόνο πραγματικό και ουσιώδες καθήκον μας είναι η απόδραση, με όποιον τρόπο και σε όποιο βαθμό μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από τα ύπουλα και πνιγηρά κελιά μας. Όλοι όσοι -"παραμπτωματίες" ή όχι- βαριανασαίνουν και νιώθουν να αποστεώνονται μέσα σε αυτό το μαζικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, μισαλλοδοξίας και υποκρισίας. Και αυτό σημαίνει και την ΡΗΞΗ με τις τακτικές και τα ιδεολογήματα του εγκλεισμού, τους "κωδικούς ασφαλείας" του ιδρύματος και τις κατασκευαστικές λογικές του. Και το χτίσιμο, λίθο με το λίθο, εκείνων των φιλόξενων συνθηκών για την εξέλιξη του ανθρώπου σε πραγματικά ελεύθερη κι αυτόνομη ύπαρξη.Δυστυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν πληγεί από τον "ιό της ιδρυματοποίησης". Και ή αναπαράγουν ατέρμονα τις διδαχές της ή αποδέχονται με σκυφτό παράστημα τα ραπίσματα και μαστίγιά της ή αποδέχονται πρόθυμα το ρόλο του δαιμονοποιημένου, κτηνώδους και απειλητικού για τους υπόλοιπους στοιχείου.
Όλοι όσοι νοιαζόμαστε πραγματικά κι ελκυόμαστε από "λεύτερους ουρανούς", ας συμβάλλουμε όπως μπορεί ο καθένας. Κι όχι με την άφθονη έγχυση μίσους απέναντι στο μίσος δεσμοφυλάκων και υπάκουων "κρατουμένων", άλλωστε "τα ομώνυμα έλκονται".
Έτσι ώστε να βρούμε το κατάλληλο και λειτουργικό αντίδοτο ώστε να εκλεπτυνθεί η βαρβαρότητα, να υποχωρήσουν οι αιτίες κι όχι να κατασταλούν προσωρινά τα συμπτώματα της παθογένησης, να καταστεί δαχτυλοδεικτούμενη κι έμπρακτα αξιοκαταφρόνητη η αδικία, να αντιστραφεί η παράλογη κατάσταση. Και τα τείχη με τα συρματοπλέγματα να καταρρεύσουν κι όχι για να υψωθούν τα παραλλαγμένα επόμενα..
Δες κι αυτό: Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου