ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

TV vs ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

(ένα αρκετά παλιότερο άρθρο από εμάς, που λόγω λανθασμένου χειρισμού "κατέβηκε" από το μπλογκ. Το αναδημοσιεύουμε ως 1ο μέρος του άρθρου TV vs ANEΞΑΡΤΗΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (2ο μέρος) , που είχε κι αυτό αναρτηθεί λίγο αργότερα. Μπορείτε κάλλιστα να το θεωρήσετε και ως συμπλήρωμα αυτού του πρόσφατου άρθρου: Πως η TV Ελέγχει την Σκέψη και την Συνείδηση)





TV vs ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ


Η εφεύρεση της τηλεόρασης θα μπορούσε ν'αποτελέσει ένα υπερπολύτιμο μορφωτικό εργαλείο για όλους τους ανθρώπους!
   Θα μπορούσε...
Όμως εξαρχής αυτή η εφεύρεση δεν είχε τέτοιους αλτρουιστικούς και επιμορφωτκούς στόχους! Τ'αντίθετο...
  Γιατί η τηλεόραση λειτουργεί προς όφελος κρυφών και φανερών ελίτ. Σκοπός της δεν είναι να αφυπνίζει τους πολίτες, αλλά να τους κοιμίζει. Οι ειδήσεις είναι με τέτοιο τρόπο κατασκευασμένες ώστε να ανταποκρίνονται στην "κοινή λογική"(δηλ. στη λογική που εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα κάποιων) και οι πολίτες προγραμματίζονται έτσι ώστε:
 να καταναλώνουν συνεχώς προϊόντα, να υιοθετούν ένα τελείως κενό περιεχομένου lifestyle, να τροφοδοτούν ένα ανούσιο σταρ σύστεμ, να προσκυνούν κατασκευασμένους Θεούς, να ψηφίζουν ανίκανους πολιτικούς, να αποκτούν εκ του μηδενός άχρηστες ανάγκες, να βλέπουν ηλίθιες εκπομπές, να αγοράζουν, να αγοράζουν ακόμα κι αν δεν έχουν χρήματα...

 Εφόσον σκέψη είναι η συσχέτιση των ιδεών και των πληροφοριών και η παραγωγή νέων, με τη συνδρομή της μνήμης, της κρίσης, της προσοχής και της φαντασίας, δηλ. των ανώτερων (δια)νοητικών λειτουργιών, οι τηλεχειραγωγοί και οι εντολοδόχοι τους απεύχονται τις προηγούμενες νοητικές λειτουργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι!

  Φοβούνται την ανάληψη ευθυνών, πρωτοβουλιών και την αυτοοργάνωση των ανθρώπων με τρόπους που υπηρετούν τα πραγματικά συμφέροντά τους, όπως φοβούνται και την καλλιέργεια αληθινής αλληλεγγύης ανάμεσά τους. Αυτά είναι πράγματα πολύ επικίνδυνα για τις ελίτ!
 'Ετσι προσπαθούν με όλα τα μέσα (όπως τα ΜΜΕ στο βαρύ τους οπλοστάσιο) να πλάσουν το μαζάνθρωπο, το μη σκεπτόμενο άβουλο ον, που η προσωπικότητά τουμετατρέπεται σ'ένα "χιλιομπαλωμένο κέλυφος". Μια χάρτινη προσωπικότητα, η οποία διαμορφώνεται από κατευθυνόμενες κι ελεγχόμενες εξωτερικές επιρροές κι όχι από τον εσωτερικό πλούτο και το πλεόνασμα ενέργειας του ανθρώπινου όντος. Και τά χουν καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, κακά τα ψέματα..!

 Οπότε, αν ανήκεις σε αυτούς που εμπιστεύονται αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά στο "ομιλών κουτί που εισβάλλει στον προσωπικό σου χώρο" τη διασκέδασή τους και την ενημέρωσή τους (όπου εδώ συμβαίνουν απίστευτα όργια παραχάραξης των γεγονότων και διαστρέβλωσης των καταστάσεων) και οι γνώμες σου για το ευρύτερο γίγνεσθαι προκύπτουν ως απόρροια αυτής της εξάρτησης... Δεν θα'πρεπε, τότε, να παραπονιέσαι για όλα τα περίεργα έως παρανοϊκά που συμβαίνουν στη ζωή σου και γύρω απ'αυτή! Και όχι μόνο στη χώρα σου, αλλά και σε όλο τον πλανήτη που μας φιλοξενεί(ή... μας ανέχεται υπομονετικά ακόμη), καθώς τα πάντα συνδέονται και αλληλεπιδρούν με άμεσους κι έμμεσους, ορατούς κι αόρατους τρόπους. Γιατί πολύ απλά είσαι κι εσύ μέρος αυτής της παράκρουσης, συμμετέχεις σ'αυτή, ή για να το θέσουμε σε πιο πλατιές βάσεις:

 ανήκεις κι εσύ στα βρισκόμενα σε σύγχυση προβατάκια-ιδιοκτησία επιτήδειων "τσελιγκάδων", μέσα στην παγκοσμιοποιημένη στρούγκα της τεχνο-νεοφεουδαρχίας, των ψυχοπαθητικών αγορών, των αχόρταγων για κέρδη πάνω σε κουφάρια πολυεθνικών και τραπεζιτών και των έξυπνων βομβών που διασφαλίζουν αυτά τα κέρδη και προσφέρονται και για αναπαυτικό τηλεοπτικό χάζι...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου