Κατά πόσο οι σκέψεις μας είναι...ολόδικές μας;Πόσο οι λέξεις με τις οποίες επι-κοινωνούμε μας εκφράζουν ουσιαστικά; Μήπως κι αυτές (σαν τους εκφορείς τους) έχουν αλλοτριωθεί, δηλ. έχουν απωλέσει ένα σημαντικό κομμάτι της ουσίας τους κι ό,τι απομένει έχει αποξενωθεί από το ίδιο τους το νόημα;
Ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί που μας παρέχουν από την πρώιμη παιδική ηλικία τις φόρμουλες ερμηνείας του κόσμου και αντίληψης της πραγματικότητας;
Γιατί "όλα τα μετρητά στο χέρι" είναι το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ;
Πόσο αγχωτικό, πόσο θολό, πόσο δυνητικό είναι το μέλλον ώστε να χάνεις το παρόν; Που είναι και η ΜΗΤΡΑ του μέλλοντος. Εδώ και τώρα!
Τι είναι ο Χρόνος; Είναι γραμμικός ή κυκλικός όπως πίστευε ο Ηράκλειτος; Τρώγοντας την ίδια την...ουρά του, σαν τον Ουροβόρο Όφη (όπως ο Χρόνος καταπίνει τα θύματά του)..."Είμαστε οι δημιουργοί, οι δολοφόνοι και τα θύματα του Χρόνου;" Που είναι άχρονος;
Κατά πόσο έχουμε αντίληψη της ίδιας μας της συνείδησης; Μήπως τελικά η "Πτώση" μας είναι η απώλεια της Αντίληψής μας και η θεώρηση του κόσμου των "ασφαλών εξηγήσεων" των φαινομένων ως πραγματικότητα;
Είμαστε τελικά εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας, όπως ισχυρίζεται με πολύ σοβαρά επιστημονικά επιχειρήματα η Κβαντομηχανική; Και σε ποιο βαθμό;
Τι μετράει τελικά περισσότερο σε αυτή τη ζωή; Και ποιος θα το κρίνει αυτό; Εγώ ο ίδιος για μένα ή κάποιος(-οι) άλλος για λογαριασμό μου κι εγώ απλά θα συναινέσω...
Ποιος είμαι εγώ; Εσύ; Τι είμαστε; οι λέξεις μας, οι θεωρίες μας, αυτά που πράττουμε κι αυτά που θα θέλαμε αλλά δεν πράττουμε (για λόγους που ίσως κατέχουν το μυστικό της απελευθέρωσής μας από τις μάσκες που φοράμε), τα πάθη μας, οι ιδεοληψίες μας και οι αυτοματισμοί μας, οι πολύτιμες βεβαιότητές μας για τη φύση του κόσμου και της αποκωδικοποίησης της ιστορίας του; Όλα αυτά, ένα συνονθύλευμα που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε εαυτό, μήπως τελικά είναι μια φθηνή παραχάραξη του αυθεντικού Εαυτού; Και ποιος είναι ο παραχαράκτης αν όχι εμείς οι ίδιοι; Και πώς πειστήκαμε να πειστούμε για ό,τι πιστεύουμε;
Και τι θα πει Εαυτός;
Αν όλα τα δόγματα είναι άκαμπτα ("Τα πάντα ρει" κι εμείς μαζί τους) και απονεκρωτικά, τότε πόσοι άνθρωποι είναι πραγματικά ζωντανοί;Και αν το να ζεις πραγματικά έχει να κάνει με την ιδέα ενός ανθρώπου Ανεξάρτητου, μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός; Και μαζί με αυτόν κι ο ίδιος ο πλουτισμός όλων των εννοιών;
Και...για σκεφτείτε: αν ο φόβος που βιώνει κάποιος μέσα σε χαοτικές καταστάσεις (που ξεβολεύουν βίαια ακόμα και τους κρατούμενους από την...ασφάλεια του οικείου κελιού) γυρίσει σε συνειδησιακό ηλεκτροσόκ...Που προκαλεί κραδασμούς συνειδητοποίησης της ύπαρξης (άρα και της ανάγκης γενναίας προσέγγισης) όλων των παραπάνω ερωτημάτων...
Ποια θα ήταν, τότε, η πορεία του κόσμου; Και η εξελικτική πορεία του έλλογου όντος;
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου