ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Η ομιλία του Χατζηστεφάνου




Ο Χατζηστεφάνου ''τα χώνει '' κυριολεκτικά, στηλιτεύοντας τη δήθεν τέχνη και αποκαλύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις των ''κουλτουριάριδων'' της τέχνης, που κερδοσκοπούν μη προσφέροντας τίποτα στον πολιτισμό, προβάλλοντας μάλιστα μια φτηνή αισθητική ισάξια της ξεφτίλας (τους).
Η ομιλία έγινε στον ''πολιτιστικό χώρο'' Kunsthalle όπου χωρίς ενδοιασμό εξέφρασε τις απόψεις του.
νάμα

(…) "Από όπου ξεκινήσαμε, να φτάσουμε ως εδώ, σε αίθουσες τέχνης… όπου μιλάμε και εκθέτουμε
έργα τα οποία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά όπλα ενός δούρειου ίππου που αλώνει μέρα με την μέρα οποιαδήποτε ουσία μπορεί να υπήρχε σε αυτό που λέγεται σύγχρονη τέχνη.

Ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε ανήκει σε έναν κύριο που λέγεται Τσάκωνας. ... Είναι ένας από αυτούς που λέμε urban developers, δηλαδή ένας άνθρωπος που διαχειρίζεται διάφορα κεφάλαια, που κανένας δεν ξέρει πού τα βρίσκει, προκειμένου να τα επενδύει σε κτίρια στα οποία λαθροκατοικούνε μετανάστες ή εργάζονται άνθρωποι οι οποίοι μπορούμε να πούμε ανήκουν ηθελημένα, γιατί από δική τους επιλογή σίγουρα δεν ανήκουνε, στο περιθώριο της κοινωνίας.

Έρχεται λοιπόν ο κύριος Τσάκωνας και κάθε κύριος Τσάκωνας και παίρνει έναν τέτοιο χώρο, τον αγοράζει για ένα κομμάτι ψωμί , βγάζει έξω όλους τους κακομοίρηδες οι οποίοι θα μπορούσαν εδώ πέρα να κάνουν το οτιδήποτε… Παίρνει την κυρία Μαρίνα Φωκίδη, με την συνεργασία της οποίας αρχίζουν και ανοίγουν διάφορες παρτίδες με διάφορα περίεργα κέντρα εξουσίας, τα οποία έχουν άμεσες διασυνδέσεις με Deutsche Bank και κουλά εταιρικά κατεστημένα, των οποίων οι προθέσεις και τα κίνητρα είναι… βρωμερά, γιατί να μην το πούμε;

Και έτσι, με το προσωπείο της σύγχρονης τέχνης, εγκαθίσταται στην Αθήνα, αυτό το ευφυολόγημα ή μάλλον το κατ΄ευφημισμόν πράγμα που λέγεται Εξευγενιστικός Καπιταλισμός. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα είδος ταξικά εδραιώμενης αποικιοκρατικής πολιτικής, μια μεθοδολογία κοινωνικής διαχείρισης, προκειμένου στα κομμάτια στα οποία υπάρχει ένα είδος αστικού κενού, να γεμίζουμε με όλο και περισσότερα Malls, τα οποία παραμένουνε όλο και περισσότερο άδεια, με υπαλλήλους που πληρώνονται με όλο και χαμηλότερα μεροκάματα, αν τα πληρώνονται… ή πουλάνε προϊόντα από πολυεθνικές που πυροβολούν τους εργαζόμενους τους και τους έχουν με μεροκάματα πείνας.

Επιστρέφω λοιπόν στην αρχή της ομιλίας και σας καλώ όλους να αναλάβετε τις ευθύνες σας. Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας εδώ μέσα έχετε μία θέση, σε κάποιο περιοδικό, σε κάποιον σταθμό, σε κάποιον ραδιοσταθμό, σε κάποιες θέσεις, σε κάποια blogs… Και θα αρχίσετε τώρα το πανηγύρι του να προωθείτε την Remap και την Biennale και όλες αυτές τις υπόλοιπες τραγικές μαλακίες που κάνετε, θλιβερά ανθυπανθρωπάκια που είσαστε όλοι σας, σε συνεργασία με διάφορα λαμόγια δεξιά και αριστερά, σε διάφορα υπουργεία, θα μπαινοβγαίνετε να τσιμπολογάτε διάφορα κονδύλια ή από διάφορους τύπους, και ανθυπομπόμπολες, οι οποίοι θέλουν να εξαγοράσουν την αξιοπρέπειά μας και να την κάνουν στουντιάκια, του κώλου… και στελέχη γελοίων πολυεθνικών.

Απέναντι σε όλους αυτούς καλείστε να πείτε ένα όχι. Γιατί; Γιατί την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή που ζούμε, όλοι μας κρινόμαστε. Η Νυρεμβέργη, όπως και όλο το προηγούμενο κομμάτι της ιστορίας που επαναλαμβάνεται ,θα έρθει και αυτή. Και σε αυτή θα κάτσουμε όλοι μας. Καλά θα κάνετε λοιπόν, όταν σας ρωτήσουνε τι κάνατε στο χαζοremap 4, ποιούς μετανάστες πετάξατε μέσα από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια που έχει αγοράσει ο κύριος Τσάκωνας και οποιοσδήποτε κύριος Τσάκωνας, τι κουλά εργάκια εκθέτατε εκεί πέρα και τί γελοίες performance κάνατε και τί εμμετικά gigs, από γελοία blogs, πουσάρατε στον κόσμο, δηλώνοντας την κατάνυξή σας με την τέχνη... Καταλήξαμε να απαντήσετε και να ομολογήσετε την συνεργασία σας με το φρικτό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττεται γύρω μας κάθε στιγμή.

Αυτή την στιγμή που κάθεστε εσείς εδώ πέρα με τα μούτρα κατεβασμένα και με υφίσταστε, στην Αμυγδαλέζα κάνουνε κάθε πέντε λεπτά απόπειρες αυτοκτονίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, της γελοίας κυβέρνησης, για την οποία εσείς κατασκευάζετε μία εικόνα κανονικότητας. Παριστάνοντας τους καλλιτέχνες και όλη την υπόλοιπη γελοιότητα που φτιάχνετε εδώ πέρα κάθε λίγο και λιγάκι και στις υπόλοιπες τραγικές σας εκδηλώσεις. Συγκεκριμένα η κυρία Φωκίδη, είναι υπεύθυνη, ήδη, για παραπλάνηση και αποπροσανατολισμό του κοινού και προπαγάνδα για λογαριασμό του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου στην τελευταία Biennale που οργάνωσε στην Θεσσαλονίκη, την "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Ποιός ξέρει πόσα φράγκα φάγανε όλοι αυτοί για να στήσουν αυτή την εμετική γελοιότητα, την ώρα που στο Σύνταγμα σκοτώνανε γέρους και παιδιά πετάγοντάς τους χημικά στη μούρη.

Όλοι... Ένας ένας που είσαστε εδώ πέρα και όλοι οι υπόλοιποι, θα λογοδοτήσουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας για το τί κάναμε στην Ελλάδα. Λοιπόν το νου σας.

το βρήκαμε στο http://gather8.com από εδώ

1 σχόλιο:

  1. Εγώ λέω να πουλήσουμε τα σπίτια μας και τα ρούχα μας και να πάμε να μείνουμε σε εγκαταλελειμμένα, για να γίνουμε οι ύψιστοι αρτίστες. Χατζηστεφάνου, στο the Voice θα είσαι; Μας έχεις λείψει από τον Αντ1...

    ΑπάντησηΔιαγραφή