ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Απορίες για...Κίνηση



Για εμάς οι απορίες αποτελούν τα απαραίτητα καύσιμα. Γιατί παράγουν Κίνηση που γυρεύει απαντήσεις. Δυναμικές κι εξελισσόμενες κι όχι στάσιμες, μονολιθικές ή παρωχημένες.

Κάποιες απορίες ακόμα, λοιπόν.

Αν η Ελλάδα βγει αύριο απ'το ευρώ, ποιος θα καταστραφεί; Η ίδια μόνο (επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για το μέγεθος της συμφοράς) ή και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Που στην παρούσα φάση παρουσιάζει αξιοσημείωτες ομοιότητες με τον πρώην γίγαντα της  Εnron λίγο πριν την πτώση του. Κι αν είναι έτσι κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να έχει στα χέρια της ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί- έναν σχεδόν μπαλαντέρ- απέναντι στους χερ τραπεζίτες και  τους πολιτικούς τους ακόλουθους; Που θα πρέπει να υποστούν το πολύ βαρύ οικονομικό κόστος και το κακό παράδειγμα μιας εξόδου που συνοδεύεται από άρνηση πληρωμών ενός τοκογλυφικού χρέους αδιαφανών διαδικασιών.

Άλλωστε η Ελλάδα έχει μεγάλο πλούτο που της παρέχει τεράστια διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια. Αν αξιοποιηθούν κατάλληλα τα δώρα  της απίστευτης βιοποικιλότητας του εδάφους με πληθώρα μικροκλιμάτων, του υπεδάφους και των πυθμένων των θαλασσών της. Δώρα που αποδεικνύονται συγχρόνως και κατάρες γιατί θαμπώνουν κι ελκύουν ουκ ολίγους.

Άλλο.
Όσοι αρέσκονται στον μαρξισμό και καταστρώνουν σχέδια για πιθανές κι απίθανες εξελίξεις, ας μην ξεχνούν πως ο Μαρξ δεν ήταν υπέρ της φτώχιας. Πλούτο ήθελε, αλλά για όλους! Σωστά;
Όσο για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως προϋπόθεση για την έλευση της αταξικής κοινωνίας, η λέξη δικτατορία εδώ-όπου δηλ. εφαρμόστηκε, σημαίνει απλώς το εξής: Κάποιοι θα "ολοκληρώνουν" διαρκώς τις ιδέες περί κατάργησης της εξουσίας (=αταξική κοινωνία) και κάποιοι-οι πολλοί διαρκώς θα..."ολοκληρώνονται". Το πότε θα κριθούν πλήρως ολοκληρωμένοι για το επόμενο βήμα της κατάργησης ιεραρχίας κι εξουσίας υπόκειται στην καλή διάθεση των "ολοκληρωτών". Που ασκούν εξουσία!

Κι όσοι ισχυρίζονται πως ο καπιταλισμός προσφέρει πολλές δυνατότητες σε όσους διαθέτουν ένα πολύστροφο μυαλό, ας αναρωτηθούν: Εξαγοράζονται τα πολύστροφα μυαλά από τους εμπόρους; Κι όσα αρνούνται πεισματικά να εξαγοραστούν  πόσες πόρτες βρίσκουν ανοιχτές και πού συχνά καταλήγουν;
Δείτε τα παραδείγματα του Νίκολα Τέσλα ή του Βίλχελμ Ράιχ...

Κι όπως είπε πρόσφατα κι ένας φίλος πάνω σε μια συζήτηση:
"αν οι φυλακές μας αλλάζουν σχήματα, ονόματα και μορφές δεν παύουν να είναι φυλακές. Από τη στιγμή που το συνειδητοποιήσουμε θα πρέπει να κάνουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις: Ποιο ήταν το έγκλημά μας και ποιοι είναι πραγματικά οι δικαστές και οι δεσμοφύλακες; Και πώς μας έπεισαν να δεχτούμε την καταδίκη μας;  Κι όσο πιο επίμονα και θαρρετά γυρέψουμε απάντησεις τόσο πιο πολύ θα μυρίσει αέρας ελευθερίας μέσα στα κελιά"...

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου