ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

" Δεν υπάρχει σήμα!"- Η νύχτα του επιθανάτιου ρόγχου...


του ανιχνευτή

Σπανίως έως καθόλου παρακολουθώ TV, αλλά το βράδυ της Τρίτης ομολογώ πως είχα κολλήσει στην "τελευταία νύχτα της ΕΡΤ!". Όπου οι δημοσιογράφοι στο στούντιο ήταν απελευθερωτικά(για τους ίδιους) λαλίστατοι, ανταποκρίσεις απ'όλο τον πλανήτη έφταναν με δηλώσεις συμπαράστασης και εντυπωσιακό πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν στο προαύλιο του ραδιομέγαρου στη Μεσογείων και σε άλλα μέρη της αποικίας επαχθούς χρέους, που υπήρχαν εγκαταστάσεις της ΕΡΤ. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν, όμως, κάτι άλλο: το γεγονός πως αυτή η τελευταία βραδιά της δημόσιας ραδιοφωνίας-τηλεόρασης διαπνεόταν από μια ανατρεπτική αύρα στα λόγια και τις εκφράσεις όλων των (απολυμένων πλέον)δημοσιογράφων, σε άλλους πιο συγκρατημένα και σ'άλλους με μια διάθεση να τα χώσουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Και ίσως για πρώτη φορά η τσαλακωμένη τηλεθέαση της ΕΡΤ να χτύπαγε νούμερα που άγγιζαν τις κορυφές του Ολύμπου! Γιατί, έχοντας πια συμφιλιωθεί με το φάντασμα της "μνημονιακής ευτυχίας"(=ανεργία και ξεπούλημα σε ό,τι αφορά δημόσια περιουσία), οι δημοσιογράφοι-οι πιο πολλοί απ'αυτούς- ήταν κάτι  περισσότερο από τον γνωστό ως τώρα τηλεοπτικό εαυτό τους: έκφραση, ίσως, απωθημένων χρόνων με εύστοχα και καυστικά σχόλια για τις γενικότερες επιλογές της ελληνικής τρόικα, ακόμα και διάθεση ειλικρινούς αυτοκριτικής. Αναφέρω τα λόγια ενός απ'αυτούς: "...σίγουρα μπορεί να είχαμε και προβλήματα και έχουμε κι εμείς ευθύνες. Μας είχανε καταντήσει μουγκούς(!)". Όμως, πολύ λογική ήταν και η απορία Ισπανού δημοσιογράφου: " Μα είναι με τα καλά τους; Κλείνουν τη δημόσια τηλεόραση; Αυτά δεν γίνονται πουθενά! Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε σ'εμάς που έχουμε περισσότερα προβλήματα!"

 Όχι! κ.Ισπανέ δημοσιογράφε: Αυτά είναι πια συνηθισμένα, ως απόρροια μιας νέας φιλοευρωπαϊκής "κουλτούρας", να γίνονται στη χώρα των εκλεγμένων βρικολάκων. Που ναι! δεν είναι στα καλά τους! Γιατί αν ήταν, δεν θα δολοφονούσαν ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία για χάρη ντόπιων και διεθνών μεγαλομαφιόζων, τοκογλύφων και κερδοσκόπων. Και βγάζοντας στο σφυρί νευραλγικές δημόσιες εταιρείες  για την εύρυθμη λειτουργία και πραγματική ανάπτυξη της χώρας. Και χαρίζοντας στην ουσία,  στις εταιρείες των δανειστών και των "κολλητών τους", τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, που αποτελούν συνταγματικά κατοχυρωμένη περιουσία του λαού της. Και βάζοντας λουκέτο σε υπηρεσίες που λειτουργούσαν προς όφελος των πολιτών. Και ξεπουλώντας αντί πινακίου φακής το ίδιο το δημόσιο συμφέρον, που κόβονται πως υπηρετούν και εξασφαλίζουν...Λέγοντας περισσότερα (και κατ'εξακολούθησιν) ψέματα κι από τον Πινόκιο και το χειρότερο; έχουν φτάσει το λαό στην κατάντια να τα καταπίνει αμάσητα, να τα θεωρεί σχεδόν "ορθή συμπεριφορά" των πολιτικών (του)...

Κι ενώ παρακολουθούσα και σκεφτόμουν αυτά, ξαφνικά βίωσα τη ΒΙΑ! Μια βία προερχόμενη από το πηχτό σκοτάδι που κάλυψε την οθόνη της τηλεόρασης με την ένδειξη "Δεν υπάρχει σήμα". Στις συχνότητες της ΕΡΤ, πανελλαδικά. Που κόπηκαν ξαφνικά, ενώ οι δημοσιογράφοι συνέχιζαν τη μετάδοση, αγνοώντας τις υπογραφές των υπουργών της ΝΔ σε μια επαίσχυντη ρύθμιση νομοθετικού περιεχομένου. Και νομικά διάτρητου όπως τόσα και τόσα, όπως η ουσιαστική κατάλυση του συντάγματος! Που ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δήθεν διαμαρτύρονταν γι'αυτό το τελευταίο "κόλπο" και πολύ καλά έκανε ο "αρχι-πωλητής" που τους άδειασε στην ουσία: "Σαμαράς: ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ήξεραν ότι θα κλείσει η ΕΡΤ εδώ και ένα μήνα - Ολο το παρασκήνιο"

 Η ΒΙΑ του να σου κλείνουν κατάμουτρα και θρασύτατα την εικόνα που αντιπροσωπεύει μια διαφορετική άποψη από την επίσημη εξήγηση που σου σερβίρουν και σου επιβάλλουν πραξικοπηματικά, αυταρχικά, περιφρονητικά για την όποια δική σου γνώμη επί του θέματος. Μια και υποτίθεται πως το θέμα αυτό αφορά τη δική σου αντικειμενική(υποτίθεται πάντα) ενημέρωση, κάτι που αποτελεί και δημοκρατικό σου δικαίωμα! Η ΒΙΑ του φίμωτρου! Η ΒΙΑ του "χούντα είμαι κι ό,τι θέλω κάνω!"

Και το πηχτό σκοτάδι να βγαίνει από την οθόνη και... να σέρνεται στα δωμάτια και ν'απλώνεται στις ίδιες μας τις ζωές! Που σε λίγο θα αφήνουν τον επιθανάτιο ρόγχο, όπως αυτή την Τρίτη η δημόσια ραδιοτηλεόραση, παρά τα όχι λίγα στραβά της, μετά από 70 χρόνια ύπαρξης.

 Κι εκείνο να παρεισφρύει παντού...Το σκοτάδι που καλύπτει βουλιμικά όλες τις ζωτικές περιοχές: Εργασία, Υγεία, Παιδεία...και μολύνει τα πιο ζωτικά μας "όργανα": Αξιοπρέπεια, Λογική, Έμπνευση, Θέληση...Θέληση για ζωή! Πραγματική..!

Μας τελειώνουν...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου