ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Μέσα από καθημερινές ιστορίες δολοφονικής τρέλας, ένα είναι το μήνυμα: ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!



του ανιχνευτή

Ψέματα επί ψεμάτων-Προπαγάνδα-Παράνοια-Τρόμος-Εκμετάλλευση χωρίς κανένα πλέον πρόσχημα-Αδικία(συσσωρευμένη μες στους αιώνες κι έχοντας πια ξεπεράσει προ πολλού το όριο της ύβρεως)-ατέλειωτη κοινωνική Δυστυχία-Μίσος-Θάνατος!

Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτά είναι οι αξίες ή τα "δώρα" που προσφέρει απλόχερα η 2η δεκαετία του 21ου αιώνα στους λαούς της υφηλίου. Με "δωροθέτες" το 1% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού, που θεωρεί ότι κατέχει κληρονομικά δικαιώματα διαχείρισης κατά το δοκούν επί των ανθρώπινων πληθυσμών. Δικαιώματα που ανάγονται σε γενεαλογικά δέντρα τα οποία φτάνουν σε τίτλους και πόστα εξουσίας (πολιτικής, ιερατικής, οικονομικής) μακρινών ιστορικών παρελθόντων.

 Ας έρθουμε στην Ελλάδα των κοτζαμπάσηδων και προυχόντων (από τις εποχές της βυζαντινής διαφθοράς και της οθωμανικής αγαστής συνεργασίας), οι οποίοι ουδέποτε έφυγαν από τον τόπο. Και υπάγονται σε διεθνείς εντολοδότες παγκόσμιου εξουσιασμού. Εδώ όπου, καθημερινά και όλο πιο ραγδαία, διαδραματίζονται ιστορίες που σαν μαστίγια ραπίζουν με λύσσα τα τελευταία θλιβερά κουρέλια των όποιων ενδείξεων πολιτισμένου και δημοκρατικού βίου. Ιστορίες που μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από τις πιο σκοτεινές σελίδες ενός Κάρολου Ντίκενς. Όμως αφορούν σημερινές εποχές, των σημαντικότατων και όλο πιο εντυπωσιακών επιτευγμάτων των τεχνο-επιστημών, που δεν αγγίζουν ωστόσο ούτε στο ελάχιστο τις μυριάδες ζωές των φτωχών ανθρώπων! Κι αφορούν την πραγματική ζωή, η οποία κυλάει δίπλα μας και μας κατακλύζει με συγκλονιστικά αποκαρδιωτικές εικόνες και μας πνίγει με όλο και πιο ασφυχτικές οσμές. Εικόνες που δεν έχουν σχέση με κινηματογραφικά στιγμιότυπα, όπου ο θάνατος, τα αιμόφυρτα και βασανισμένα σώματα, οι αποσκελετωμένες φιγούρες παραμένουν μέσα στο πανί. Αλλά ξεπηδούν απ'αυτό και ρέουν ανάμεσά μας, για να ραντίσουν αποχαυνωμένες συνειδήσεις με αίμα από ανοιχτές πληγές.
Και να μας διαμηνύσουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι κανείς (ή σχεδόν κανείς, γιατί πάντα υπάρχουν οι ευνοημένοι) δεν θα μείνει αλώβητος από τη δολοφονική "μακριά χατζάρα" των ψυχοπαθών δήμιων (δεν ταιριάζει καλύτερα άλλος χαρακτηρισμός). Οι οποίοι, την ώρα που ετοιμάζονται να πάρουν κεφάλια, μιλούν για σχέδια σωτηρίας των μελλοθάνατων που τιμωρούνται για ένα (οικονομικό)έγκλημα το οποίο δεν διέπραξαν οι ίδιοι. Αλλά εκείνοι που τώρα τους καταδικάζουν σε θάνατο!

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟΣ ΚΑΘΕ ΙΧΝΟΥΣ ΟΡΘΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ!


Και για να το προεκτείνουμε κι έξω από τα εγχώρια τείχη: Βαδίζουμε ολοταχώς στο σημείο μηδέν για την ίδια την ελευθερία και ομαλή συνέχεια του ανθρώπινου είδους! Καθώς το φαινόμενο δεν είναι, βέβαια, μόνο ελληνικό, αλλά λειτουργεί από παλιά και μεθοδικά και σε πιο άγριες μορφές σε όλες σχεδόν τις ηπείρους. Και σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπινων πειραματόζωων για λογαριασμό πλήρως ανάλγητων πολυεθνικών, λιμοκτονούντων, εξασθενημένων κι απίστευτα εξαθλιωμένων λαών...

 Ας ξαναγυρίσουμε στα εν οίκω.

Μιλούσα πριν για καθημερινές ιστορίες κοινωνικής φρίκης. Και πρόκλησης, αν αυτή πλέον ακουμπάει τα μνημονιόπληκτα "μεταλλαγμένα" αισθητήρια των εγχώριων σκλάβων (οι ορισμοί είναι συχνά επώδυνοι όταν αναφέρονται σε αλήθειες που θέλουμε να αρνούμαστε σαν το βάτραχο που βράζει στην κατσαρόλα). Ιστορίες όπως αυτή:

Στο Πέραμα, όπου οι πληγές της επιδέξια κατασκευασμένης οικονομικής λαίλαπας είναι από τις πιο βαθιές σε σχέση με πολλές άλλες περιοχές. Στο Πέραμα, όπου η ανεργία είναι ο κανόνας και μόνιμη θηλειά στα λαρύγγια τόσο πολλών οικογενειών. Στο Πέραμα, που υπάρχουν οικογένειες όπου όλοι είναι άνεργοι, γονείς και (μεγαλύτερα) παιδιά, σε μια χώρα με ανεργία στους νέους ως 24 ετών να φλερτάρει το τρομαχτικό 60%! (Μπαγάσα ΓΑΠ, που δήλωνες, με περίσσια θλίψη στην έκφραση, το Σεπτέμβρη του'11 πως θα κάνεις ό,τι μπορείς για να υπάρχει τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια, σα να ήταν το αίσχος κατόρθωμα. Και δεν κουνήθηκε λαϊκό φύλλο στα λεγόμενά σου!)

 Στο Πέραμα, που πολλοί είναι μακροχρόνια άνεργοι και η πείνα θερίζει. Και ολόκληρες οικογένειες στηρίζονται από δίκτυα παροχής τροφίμων για να επιβιώσουν. Στο Πέραμα, όπου σε αυτές  τις οικογένειες φτάνουν με δικαστικούς επιμελητές κατασχετήρια των σπιτιών τους!(η "Δικαιοσύνη" είναι μια σχετική έννοια, που συχνά στερείται ηθικής και ερμηνεύεται αλλοπρόσαλλα από εκείνους που τη "διασφαλίζουν"). Που βγαίνουν στο σφυρί σε πολύ χαμηλότερες τιμές εκκίνησης σε σχέση με την πραγματική τους αξία. Για συσσωρευμένα χρέη τα οποία φτάνουν στο τρομερό ποσό των...700 ευρώ!! Στην ΕΫΔΑΠ!


Μια ΕΫΔΑΠ που προβλέπεται να ιδιωτικοποιηθεί, όπως και η ΔΕΗ, οπότε το βασικότατο αγαθό επιβίωσης που λέγεται νερό θα γίνει δείγμα υπόδειξης κοινωνικά προνομιούχων ομάδων! Μια και η τιμή του θα αυξηθεί έως και 300%! Το ποσοστό αυτό στηρίζεται στα ωμά στοιχεία από όσες χώρες της Ευρώπης (πχ Γαλλία, όπου ο Δήμος του Παρισιού έδωσε δικαστική μάχη για να ξαναπάρει πίσω στα χέρια του την ύδρευση από την ιδιωτική εταιρεία), Ν.Αμερικής και Ασίας, όπου ίσχυσε η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες...
Δείτε τι συνέβη και στη Βολιβία σχετικά με την ιδιωτικοποίηση (και μόνο που το λες αυτό είναι να τρελαίνεσαι!) του νερού. Και δείτε τι "άνυδρο τοπίο"(περί βρόχινου νερού!!!) έχουν ξεκινήσει να ετοιμάζουν στην Ελλάδα!

Για να επιστρέψουμε στην ιστορία που φέραμε ως παράδειγμα για το πώς μας αντιμετωπίζουν οι "σωτήρες" της χώρας: Αντί λοιπόν να παγώσουν οι τιμές του νερού (και του ρεύματος) όσον αφορά ιδιαίτερα ευπαθείς ομάδες όπως στο Πέραμα, αντίθετα αυξάνονται. Κι αν δεν έχεις να πληρώσεις λόγω της οικτρής οικονομικής κατάστασης που έχεις περιέλθει, τότε σου παίρνουν και το σπίτι! Έτσι απλά. Έτσι αβίαστα. Γιατί αυτό έχει να κάνει με τις περίφημες θυσίες του ελληνικού λαού (ή αμνού)! Για να σωθεί η χώρα των ιθύνοντων πολιτικών (α)νοών, των μεγαλοεργολαβο-εφοπλιστών και των τηλεαστέρων της δημοσιογραφικής παραπλάνησης, αλλά χωρίς τους "χωρικούς" της.

Και σε καταντούν έρμαιο, εσένα και τα παιδιά σου. Χωρίς υγειονομική περίθαλψη, εργασία, σπίτι, μοίρα στον ήλιο του θαυμαστού κόσμου της "ανάπτυξης" και "σωτηρίας" και "εξυγίανσης" και πάταξης της φοροδιαφυγής και έννομου ξυλοδαρμού αν τολμήσεις να κουνηθείς και μπόλικου πατριωτισμού που φτάνει μέχρι τις επόμενες κάλπ(ικ)ες...

Φίλε/η: Αυτή η αηδία, αυτό το παγκοσμιοποιημένο ξερατό, αυτά τα μεσαιωνικά κάτεργα, αυτή η σφαγή που έχουν πέσει από παντού όλοι οι "ειδικοί" τους να σε πείσουν πως είναι για το καλό σου, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΖΩΗ! Ούτε πια με επιβίωση! Έχει σχέση με ΘΑΝΑΤΟ! Το δικό σου και των παιδιών σου! Για κάποιους σύντομο(μέσω αυτοκτονίας), για κάποιους αργό, εξευτελιστικό, βασανιστικό. Αν δεν έχεις διανοητικό πρόβλημα, πώς είναι δυνατόν να μην το αφουγκράζεσαι με όλους τους πόρους σου;

Πρέπει να το πιστέψεις ότι υπάρχει μια ΑΛΛΗ ΖΩΗ, τελείως διαφορετική από τη σκοτεινιά αυτή. Και πρέπει να το πιστέψεις ότι την αξίζεις! Και να την κυνηγήσεις με όλο σου το είναι!

Δεν πρόκειται για μια απλή μάχη. Πρόκειται για μάχη ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ!


1 σχόλιο: