Ένα κείμενο-χείμαρρος, που μεταφέρει στην ορμητική ροή του ωμές αλήθειες και σωρεία ερεθισμάτων για στοχασμό. Το παραθέτουμε όπως το βρήκαμε ακριβώς (εκτός από τις εικόνες), χωρίς παραγράφους, σα συνεχή ομοβροντία ασυμβίβαστων επισημάνσεων πάνω σε παγωμένες συνειδήσεις και βολικές πεποιθήσεις...
ποιός αυτές τις μέρες βλέποντας τήν εξέγερση στήν τουρκία δέν ζηλεύει δέν μελαγχολεί δέν θλίβεται, δέν οργίζεται? Η εξέγερση αυτή λειτουργεί σάν καθρέπτης τής αποτυχίας, τής μιζέριας καί τής παρακμής τής δικής μας κοινωνίας,μιά κοινωνία νεκρή, άψυχη μέ μοναδικά σημεία αναφοράς έναν οικονομισμό καί μιά εγωιστική προσέγγιση σέ όλες τίς εκδηλώσεις της,μέ μιά εσωστρέφεια πού έχει γίνει δεύτερη φύση τόσο δύσκολο πιά γιά νά ξεριζωθεί,οχι δέν είναι όλα ρομαντικά σέ μιά εξέγερση τό ξέρω,αλλά πώς είναι δυνατό νά μήν μελαγχολήσεις όταν στά οδοφράγματα τής τουρκίας βλέπεις δεξιούς, αριστερούς αναρχικούς ,κομμουνιστές,διανοούμενους, εργάτες, αστούς καί πατριώτες νά συνεργάζονται,μέ μιά πρωτοφανή αλληλεγγύη? καί δέν τό λέω εγώ,οι μαρτυρίες αυτό καταγράφουν.Πού βρέθηκε ξαφνικά τόση φαντασία τόσο χιούμορ τόσο πάθος σέ ένα λαό πού τόν είχαμε ξεγραμμένο? η μεταμόρφωση καί η εξέλιξη είναι γεγονότα πού δείχνουν ότι μιά κοινωνία είναι ζωντανή,ότι παλεύει νά βρεί καί τό δένδρο καί τό δάσος,εμείς δέν βλέπουμε τίποτα από τά δύο.Χαμένοι μέστήν ατέλειωτη μπουρδολογία τών συνελεύσεων καί τήν συνεχή ιδεολογικοποίηση κάθε πράξης μας γίναμε μιά μάζα από σκατά.Αυτή η κοινωνία,η δική μας λέω, πρέπει νά πεθάνει γιά νάρθει κάτι καινούργιο.Οι αληθινές επαναστάσεις όλους τούς χωράνε,(εκτός από τούς φασίστες βέβαια),καί μείς αντί νά χτίζουμε τό όνειρο έχουμε αφήσει τό δίσκο κολλημένο στό ίδιο αυλάκι τού βινυλίου,στόν ιδιο σκοπό μέ τό ίδιο τραγούδι νά κατευνάζει τόν αυτισμό μας.
Οταν θά αρχίσουμε νά ΒΛΕΠΟΥΜΕ τό δένδρο,τό δάσος,τήν πλατεία,τή ζωή,τόν δρόμο,τούς ανθρώπους καί τή φύση όταν θα αρχίσουμε νά τραγουδάμε τήν ελευθερία σάν μοναδικό σημείο αναφοράς τότε έχουμε ελπίδα,η ελευθερία δέν έχει προνόμια δέν ιδιωτεύει δέν καταναλώνεται δέν είναι ιδιοκτησία κανενός καί προπαντός "πονάει",πονάει γιατί είναι η ανοχή τού άλλου,τού διαφορετικού,γιατί είναι ο χώρος πού χρειάζεται γιά τήν κατανόηση τού άλλου,ο κανόνας γιά τήν δημιουργία κοινωνίας καί οί τούρκοι αυτό κάνουν αυτές τίς μέρες δημιουργούν κοινωνία,υμνούν τήν ελευθερία,ακόμα κιάν γυρίσουν σπίτι τους έχουν κατακτήσει αυτά πού εμείς έχουμε πετάξει στό κομματικό κάλαθο τού ελληνικού πλυντηρίου νά τά ξεπλένει καί νά μάς τά δίνει ξανά δήθεν καθαρά,τά ίδια ρούχα, τό ίδιο κουστούμι σκέψης, αυτά τά ρούχα πού έχουν σαπίσει εδώ καί πολύ καιρό καί δέν τόχουμε πάρει είδηση....Η ελληνική κοινωνία στή πλειοψηφία της ειναι δομικά φασιστική,υλιστική καί κενή,η ψυχή της είναι μιά τρύπα πού δέν έχει πάτο,δέν έχει τραγούδι,δέν έχει ηχο,δέν έχει χρώμα,δέν παράγει λόγο,οι αντιδράσεις της είναι οι κραυγές ενός τέρατος πού δημιούργησε τά τέρατα ολιγαρχικών κυβερνήσεων,καί τών μοντέλων εκπροσώπησης τής ψευτοκαθημερινοτητάς της, τής παθητικότητας, τής εθνικής της ψευτοταυτότητας, καί τής υλιστικής της σχέσης πού έχει μέ τή ζωή τήν φύση τήν γή καί τούς ανθρώπους.Η "κατασκευή" της είναι φτιαγμένη μέ τά χειρότερα υλικά,πρόχειρα καί χυδαία,καί τά θεμελιά της χτισμένα στό παρασιτικό ιστό μιάς καπιταλιστικής μαφίας μέ χίλλια πρόσωπα άν δέν δεί ξανά τό δένδρο καί τό δάσος,καί όταν δέν τά δεί μέ άλλο μάτι κάθε φορά,όταν φωνάξει τό άγνωστο τραγούδι πού θά σιγοψιθυρίσει η ανάπηρη ψυχή της,όταν πιάσει τή πρώτη πέτρα μέ χέρι αποφασισμένο,όταν χτίσει ένα οδόφραγμα καί μείνει υπερασπιζοντάς το,όταν χορέψει αντί νά γκρινιάζει,όταν αρχίζει νά ζωγραφίζει τό μέλλον της μέ τά δικά της χρώματα στό χάρτη μιά απλής καί δημιουργικής καθημερινότητας,όταν πετάξει από πάνω της τά σκουπίδια τής πνευματικής της υποταγής,,όταν γκρεμίσει τά τείχη πού τής φτάχνουν τυφλοί , ανάπηροι καί διεστραμμένοι "εθνοσωτήρες" όταν πεί τό πρώτο ΟΧΙ!! τότε έχουμε ελπίδα.
"αφήστε το νά ακουστεί,
ανάμεσα σαυτά τά βουνά καί τίς θάλασσες,
ανάμεσα απαυτά τά δένδρα καί τούς ήχους τών πουλιών,
ας περπατήσουμε φίλοι μου"
(σύνθημα διαδηλωτών τήν πρώτη μέρα τής εξέγερσης ) .
ΠΗΓΗ: από " dion " στο Indymedia Athens
Ι park you park we are all park for gedgi park.
ποιός αυτές τις μέρες βλέποντας τήν εξέγερση στήν τουρκία δέν ζηλεύει δέν μελαγχολεί δέν θλίβεται, δέν οργίζεται? Η εξέγερση αυτή λειτουργεί σάν καθρέπτης τής αποτυχίας, τής μιζέριας καί τής παρακμής τής δικής μας κοινωνίας,μιά κοινωνία νεκρή, άψυχη μέ μοναδικά σημεία αναφοράς έναν οικονομισμό καί μιά εγωιστική προσέγγιση σέ όλες τίς εκδηλώσεις της,μέ μιά εσωστρέφεια πού έχει γίνει δεύτερη φύση τόσο δύσκολο πιά γιά νά ξεριζωθεί,οχι δέν είναι όλα ρομαντικά σέ μιά εξέγερση τό ξέρω,αλλά πώς είναι δυνατό νά μήν μελαγχολήσεις όταν στά οδοφράγματα τής τουρκίας βλέπεις δεξιούς, αριστερούς αναρχικούς ,κομμουνιστές,διανοούμενους, εργάτες, αστούς καί πατριώτες νά συνεργάζονται,μέ μιά πρωτοφανή αλληλεγγύη? καί δέν τό λέω εγώ,οι μαρτυρίες αυτό καταγράφουν.Πού βρέθηκε ξαφνικά τόση φαντασία τόσο χιούμορ τόσο πάθος σέ ένα λαό πού τόν είχαμε ξεγραμμένο? η μεταμόρφωση καί η εξέλιξη είναι γεγονότα πού δείχνουν ότι μιά κοινωνία είναι ζωντανή,ότι παλεύει νά βρεί καί τό δένδρο καί τό δάσος,εμείς δέν βλέπουμε τίποτα από τά δύο.Χαμένοι μέστήν ατέλειωτη μπουρδολογία τών συνελεύσεων καί τήν συνεχή ιδεολογικοποίηση κάθε πράξης μας γίναμε μιά μάζα από σκατά.Αυτή η κοινωνία,η δική μας λέω, πρέπει νά πεθάνει γιά νάρθει κάτι καινούργιο.Οι αληθινές επαναστάσεις όλους τούς χωράνε,(εκτός από τούς φασίστες βέβαια),καί μείς αντί νά χτίζουμε τό όνειρο έχουμε αφήσει τό δίσκο κολλημένο στό ίδιο αυλάκι τού βινυλίου,στόν ιδιο σκοπό μέ τό ίδιο τραγούδι νά κατευνάζει τόν αυτισμό μας.
Οταν θά αρχίσουμε νά ΒΛΕΠΟΥΜΕ τό δένδρο,τό δάσος,τήν πλατεία,τή ζωή,τόν δρόμο,τούς ανθρώπους καί τή φύση όταν θα αρχίσουμε νά τραγουδάμε τήν ελευθερία σάν μοναδικό σημείο αναφοράς τότε έχουμε ελπίδα,η ελευθερία δέν έχει προνόμια δέν ιδιωτεύει δέν καταναλώνεται δέν είναι ιδιοκτησία κανενός καί προπαντός "πονάει",πονάει γιατί είναι η ανοχή τού άλλου,τού διαφορετικού,γιατί είναι ο χώρος πού χρειάζεται γιά τήν κατανόηση τού άλλου,ο κανόνας γιά τήν δημιουργία κοινωνίας καί οί τούρκοι αυτό κάνουν αυτές τίς μέρες δημιουργούν κοινωνία,υμνούν τήν ελευθερία,ακόμα κιάν γυρίσουν σπίτι τους έχουν κατακτήσει αυτά πού εμείς έχουμε πετάξει στό κομματικό κάλαθο τού ελληνικού πλυντηρίου νά τά ξεπλένει καί νά μάς τά δίνει ξανά δήθεν καθαρά,τά ίδια ρούχα, τό ίδιο κουστούμι σκέψης, αυτά τά ρούχα πού έχουν σαπίσει εδώ καί πολύ καιρό καί δέν τόχουμε πάρει είδηση....Η ελληνική κοινωνία στή πλειοψηφία της ειναι δομικά φασιστική,υλιστική καί κενή,η ψυχή της είναι μιά τρύπα πού δέν έχει πάτο,δέν έχει τραγούδι,δέν έχει ηχο,δέν έχει χρώμα,δέν παράγει λόγο,οι αντιδράσεις της είναι οι κραυγές ενός τέρατος πού δημιούργησε τά τέρατα ολιγαρχικών κυβερνήσεων,καί τών μοντέλων εκπροσώπησης τής ψευτοκαθημερινοτητάς της, τής παθητικότητας, τής εθνικής της ψευτοταυτότητας, καί τής υλιστικής της σχέσης πού έχει μέ τή ζωή τήν φύση τήν γή καί τούς ανθρώπους.Η "κατασκευή" της είναι φτιαγμένη μέ τά χειρότερα υλικά,πρόχειρα καί χυδαία,καί τά θεμελιά της χτισμένα στό παρασιτικό ιστό μιάς καπιταλιστικής μαφίας μέ χίλλια πρόσωπα άν δέν δεί ξανά τό δένδρο καί τό δάσος,καί όταν δέν τά δεί μέ άλλο μάτι κάθε φορά,όταν φωνάξει τό άγνωστο τραγούδι πού θά σιγοψιθυρίσει η ανάπηρη ψυχή της,όταν πιάσει τή πρώτη πέτρα μέ χέρι αποφασισμένο,όταν χτίσει ένα οδόφραγμα καί μείνει υπερασπιζοντάς το,όταν χορέψει αντί νά γκρινιάζει,όταν αρχίζει νά ζωγραφίζει τό μέλλον της μέ τά δικά της χρώματα στό χάρτη μιά απλής καί δημιουργικής καθημερινότητας,όταν πετάξει από πάνω της τά σκουπίδια τής πνευματικής της υποταγής,,όταν γκρεμίσει τά τείχη πού τής φτάχνουν τυφλοί , ανάπηροι καί διεστραμμένοι "εθνοσωτήρες" όταν πεί τό πρώτο ΟΧΙ!! τότε έχουμε ελπίδα.
"αφήστε το νά ακουστεί,
ανάμεσα σαυτά τά βουνά καί τίς θάλασσες,
ανάμεσα απαυτά τά δένδρα καί τούς ήχους τών πουλιών,
ας περπατήσουμε φίλοι μου"
(σύνθημα διαδηλωτών τήν πρώτη μέρα τής εξέγερσης ) .
ΠΗΓΗ: από " dion " στο Indymedia Athens
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου